Het nieuws dat Nederland een Syrische terreurorganisatie steunde sloeg niet in als een bom.
Wie NRC leest, zou zelfs tot de conclusie kunnen komen dat het een 'voorzetje' was, om de voorstanders van terreur in de gelegenheid te stellen zieltjes te winnen. Redacteur Stéphane Alonso voert twee Angelsaksische 'deskundigen' op die zich erover verbazen dat er in Nederland nog mensen zijn die het 'Levant Front' niet als een serieuze bondgenoot zien in de strijd voor een betere wereld.
Alonso laat zijn getuigen-deskundigen zeggen dat niemand Eisenhower en Roosevelt ziet als communisten. Met andere woorden: Het is oorlog! Doe niet zo moeilijk! Alle hulp is welkom! Als we gewonnen hebben, dan kunnen we wel weer spijkers op laag water gaan zoeken, en kissebissen over de vraag of de Sharia wellicht toch moet worden geamendeerd met wat menselijke accenten.
Het blijft mij verbazen hoe een krant die dagelijks jankt over de bedreigingen voor het 'Verlichtingsdenken', en de 'liberale' idealen, die in één moeite door worden doorgetrokken naar de opdracht iedere denkbare 'minderheid' aan een platform te helpen, zo laaiend enthousiast is over elke oorlog waar we ons 'Dumb, Fat and Happy' in mee laten zuigen, en waar die opgewonden fascinatie met extremisten vandaan komt? En die blinde vlek voor échte Neo-Nazi's in oost Europa.
Op mij maakt het de indruk dat we te maken hebben met een 'doodswens'. Maar ik vrees dat er in ons deel van de wereld nogal wat mensen rondlopen die oprecht menen dat het summum van 'Verlichtingsdenken' is dat een koppensneller, cq zelfmoordterrorist, of een proto-SS-er, óók een mens is, en dat hij geen bedreiging voor ons vormt, als hij maar keurig over de veelkleurige LGBT-zebra loopt.
Mijn vraag is dan: 'Waar gaat die oorlog eigenlijk over, dan?'
Oorspronkelijk werd ons verteld dat de NAVO er was als een 'Verdedigingsorganisatie'. En er waren mensen die dat ook écht geloofden! Vervolgens viel de enige realistische tegenstrever, het 'Warschau-Pact', om, maar hielden we de NAVO. Sterker nog, die NAVO breidde zich in moordend tempo uit, en we gingen ons bemoeien met gewapende strijd vér buiten de grenzen die in het 'Verdrag' waren vastgelegd, en zonder dat sprake was van een aanval tegen één van de lidstaten. Maar we deden dat vanuit onze roeping om wereldwijd respect voor de 'Mensenrechten' af te dwingen. Daarbij bedienden we ons van ontvoering, opsluiten zonder proces, martelen, en zonder oorlogsverklaring landen binnenvallen, waar nodig met een fictieve claim over 'Weapons of Mass Destruction'. En opnieuw waren er mensen die het ook écht geloofden!
Nu hebben we ook dat laatste verhaal verlaten. We zijn in oorlog, en we moeten winnen! En het klinkt té stupide voor woorden, maar dezelfde soort mensen als voorheen vallen er opnieuw als een blok voor. Het kan bijna niet anders, of er komen binnenkort op 'YouTube' clips voorbij van Parijzenaren, of Amsterdammers, die bij een aanslag niet wegvluchten, maar opspringen, en roepen: 'Niet schieten! Wij zijn vrienden!'