In (grote delen van) de Verenigde Staten en in Canada is de teelt van ‘wiet’ inmiddels gelegaliseerd, en zijn de bedrijven die op industrieel schaal verbouwen de lievelingen van investeerders.
Decennialang beweerden Nederlandse beleidsmakers dat legalisatie onmogelijk was. We waren gebonden aan ‘Internationale Verdragen’. Het hoogst haalbare was het ‘gedogen’ van gebruik en de verkoop. Een lucratieve schijnwereld, waarin de ‘wetgever’ net deed alsof het niet nodig was om dat spul te verbouwen, en aan te voeren, alvorens het verkocht en gebruikt kon worden. De hypocrisie ten top.
Als ik hier schrijf dat het ‘lucratief’ was, dan doel ik niet alleen op het (zwarte) geld dat er in de handel omging, en nog gaat. Het ging (en gaat) ook om steekpenningen, ‘overlegorganen’, ‘hulpverleners’, ‘reclasseringsambtenaren’, en een wolk aan ‘opsporingsautoriteiten’ die er een dik belegde boterham aan overhielden. De enigen die achteruit fietsten, waren de belastingbetalers, die daarvoor moesten betalen, en de belastinginkomsten uit de handel als steun in de rug misliepen.
Dat er risico’s zijn verbonden aan het gebruik van ‘verdovende middelen’, dat hoeft u mij niet uit te leggen. Of legalisering voordelig, of nadelig uit zou pakken voor de ‘volksgezondheid’ zou ik niet weten. En eerlijk gezegd interesseert die ‘volksgezondheid’ mij ook maar matig in die zin. ‘Preventie’ lijkt zo voor de hand te liggen, maar bij nadere beschouwing blijken de ‘berekeningen’ altijd iets over het hoofd te zien. Of de ‘markt’ bedenkt een alternatief dat net zo slecht is, of nog slechter, domweg omdat er nou eenmaal ‘vraag’ naar is. Het oude concept, waarbij de ouders tot taak hadden om hun kinderen op te voeden, en voor te bereiden op het nemen van de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven, vond ik zo gek nog niet. Het was zeker niet volmaakt, maar beter dan wat we er nu van gemaakt hebben, ben ik bang.
Kortom, je verbiedt iets, of je laat het vrij. Beide keuzes hebben consequenties. Maar omzichtig de kool en de geit sparen is op alle fronten een fiasco. En nergens is dat beter zichtbaar dan in ons land bij het ‘drugsbeleid’. Nederland is in de wereld de ‘rotonde’ in de handel, en leidend in de productie van synthetische drugs. Er gaan miljarden om in het hele schijnheilige ‘spel’, dat zich inmiddels heeft uitgebreid tot roken, drinken, eten, vrijetijdsbesteding, je seksuele voorkeur en activiteit, en elke andere keuze die je in je leven kunt maken. Die lucratieve bemoeizucht is niet meer in te dammen, anders dan door een wereldwijde economische implosie, waardoor het geld dat er voor nodig is verdampt. Maar dan hebben we het over de kade die het schip keert, en je zou toch mogen verwachten dat we dat voor willen zijn.
Een complicatie voor een terugkeer naar 'zwart' of 'wit', kan zijn dat het ‘gedogen’ hier zou kunnen leiden tot schadeclaims van mensen die betrokken waren bij de aanvoer of het verbouwen en verwerken van planten, en die voor hun moeite voor langere tijd achter de tralies verdwenen, en toe moesten zien hoe hun vermogen werd ingepikt, zodat we meer dingen konden kopen die ‘BOEM!’ zeggen, en multinationals tevreden kunnen houden. Ik ben geen jurist, maar het komt mij voor dat dit een reëel gevaar is. Het hele punt is, dat de staat zich niet hoeft te verantwoorden voor eerdere veroordelingen als iets tot een zekere datum bij wet verboden was, en daarna niet meer. Maar dat wordt anders als iets bij wet verboden was, maar de overheid vervolgens ad hoc besluit om een wet na te leven, of niet, en zo op de stoel van de rechter gaat zitten. Dus wat een mooie ‘Polderoplossing’ leek, kan nu wel eens voor flinke hoofdpijn gaan zorgen.
Overigens is het volledig vrijgeven van gebruik blijkbaar ook niet alles........?