Vandaag ontmoeten Trump en Poetin elkaar in Helsinki.
Heel de oorlog-minnende wereld zou het liefst zien dat iemand ‘twee vliegen in één klap’ zou slaan, door er een bom onder te plaatsen, of op te laten vallen, danwel het gebouw te ‘Novisjokken’. Trump is ongrijpbaarder dan ooit, en Rusland viert triomfen, mede door de niet bijzonder populaire 'actie' van 'Pussy Riot' tijdens het WK, waarvoor de ordeverstoorders 'politiestaat-streng' werden gestraft met een boete, waar menig voetballiefhebber het gevoel zal hebben dat dat eerder 'westers mild' is. De NAVO kan ‘Slotverklaringen’ uitgeven tot ze pimpelpaars zien, maar de Krim is en blijft Russisch. De 'G-6' kan proberen een spaak tussen de wielen te steken door te mekkeren over 'MH-17', inplaats van met concrete bewijzen te komen over de toedracht, en de hand in eigen boezem te steken, waar het de kwestie van dat wijd open luchtruim betreft. En in Syrië worden de laatste resten opgeruimd van het ‘rebellenleger’ waarmee de NAVO-landen hoopten van Syrië net zo’n succes te maken als van Libië. Wat rest, is de Idlib-provincie, dat is afgevuld met de meest extreme Jihadisten, die weigerden zich te ‘verzoenen’ met ‘Damascus’, en opteerden voor een bustour naar dat reservaat op de grens met Turkije.
Als ‘mosterd-na-de-maaltijd’ concludeert het ‘wetenschappelijke bureau’ van het Duitse parlement nu dat de Amerikaanse (en dus ook Nederlandse) aanwezigheid in Syrië in strijd is met de internationale wetgeving. Maar de grote angst in kringen van het ‘establishment’ is dat Trump en Poetin besluiten de strijdbijl te begraven. De surrealistisch aandoende ‘Cold War 2.0’ is voor hen de kip die de gouden eieren legt, en ze doen er alles aan om dat fikkie gaande te houden.
Aan de vooravond van de ontmoeting presenteerde ’Team Mueller’, dat zich buigt over ‘Russische Inmenging’ bij de verkiezingen in de Verenigde Staten, dagvaardingen tegen twaalf Russische medewerkers van de GRU, een Russische geheime dienst waar ooit ook Sergei Skripal deel van uitmaakte. Concrete bewijzen voor wat die twaalf medewerkers zouden hebben gedaan ontbreken in de aanklacht. Het is vooral een ‘goed verhaal’.
Meer en meer leunen Russofobische types op ‘goede verhalen’, en laten zij na om bewijzen te presenteren. Eerder kwam ’Team Mueller’ met een aanklacht tegen een Russische ‘Troll-Farm’, waarvan er honderden zijn op de wereld, op jacht naar mogelijkheden om via het internet grof geld te verdienen met gerichte advertenties voor commerciële producten. Blijkbaar had ’Team Mueller’ er op gerekend dat die Russen zich koest zouden houden terwijl ze geschoren werden, maar ‘Concord Management’, de eigenaar van het gewraakte ‘Internet Research Agency’, ging in de tegenaanval, en eiste inzage in de bewijslast voor de eerste zitting van het proces. Waarop ’Team Mueller’ vroeg om uitstel, wat de rechter echter weigerde.
De nieuwe aanklacht tegen twaalf medewerkers van de GRU is zonder enige twijfel een poging om de ontmoeting van Trump met Poetin te frustreren, maar ook om de aandacht af te leiden van die flop van dat ‘andere’ proces, tegen die ’Troll-Farm’. In dit geval hoeft Mueller niet bang te zijn dat die ‘Dirty Dozen’ ineens in Washington opduiken, op zoek naar een eerlijk gevecht, en herstel van hun reputatie en goede naam.
Interessant in dit verband, is dat ‘Team Mueller’ wel suggereert dat ‘Wikileaks’ fungeerde als doorgeefluik voor de Russische geheime dienst, maar vooralsnog neemt het die journalistieke vrijbuiters niet op in enige aanklacht. En ook van Roger Stone blijft ‘Team Mueller’ vooralsnog weg. Er was op enig moment een ‘deal’ in de maak die Assange ‘immunity’ zou geven, in ruil voor concessies van ‘Wikileaks’ rond de publicatie van een massieve ‘dump’ van documenten waarin te lezen stond over welke ‘cybertools’ de Amerikaanse geheime diensten beschikt. James Comey torpedeerde die ‘deal’, nadat hij er lucht van kreeg dat Assange had aangeboden om met bewijzen te komen over de lekken bij de Democratische partij, en aan te tonen dat het niet de Russen waren, maar een informant binnen die partij, die een medewerker van ‘Wikileaks’ al die mails had toegespeeld, zoals Craig Murray eerder al bekend had gemaakt. Daarbij genereert al die aandacht voor de mails van Clinton nu ook aandacht voor de vraag welke 'Foreign Entity' ongestraft mee mocht kijken met haar correspondentie. Israël? Pakistan? Oekraïne? De 'Regime Change' specialisten van het Verenigd Koninkrijk?
Nou is de ‘DailyMail’, waar Murray zijn 'scoop' door liet publiceren, uiteraard niet de meest betrouwbare krant, maar het probleem is hier dat andere ‘Mainstream’ kranten dat soort berichten simpelweg weigeren te plaatsen. Die zitten vastgeplakt aan de verhaaltjes van ‘Team Mueller’. Of ze kijken inmiddels gegeneerd weg van die aanfluiting. Dus wat moet je als je toch een belangrijke boodschap hebt voor de kiezer?
Voor de oorlogshitsers is het nu koorddansen. Zwaar leunend op ‘Verhalen’ moeten ze navigeren om de klippen van het bewijs te omzeilen. Zoals ik eerder schreef, heeft Trump (ogenschijnlijk) lak aan vrienden en bondgenoten, en is zijn kabinet een ‘Duiventil’. Hij kan het ene moment iemand de Hemel inprijzen, en de volgende dag plaats hij een snoeiharde tackle, en staat iemand buiten. In mijn perceptie betekent die onberekenbaarheid niet dat Trump geen plan heeft. Dat hij mensen die door zijn eigen aanhang gezien worden als typische ‘Moeras-Bewoners’ zijn regering binnenhaalt, is louter omdat hij ze dan makkelijker in hun eigen zwaard kan laten vallen. Dat geldt voor de ‘Internationale Arena’ ook. Hij laat iedereen van het ‘kastje-naar-de-muur’ rennen, en terwijl de hele verdediging op één been staat, passeert hij hen achteloos, en scoort een ‘eigen goal’.
Het is ronduit levensgevaarlijk om Trump als je ‘vriend’ of je ‘bondgenoot’ te zien als je hoopt langs die weg invloed op hem uit te kunnen oefenen. Hij tekent jouw ‘Slotverklaring’, en gaat daarna niet alleen zijn eigen weg, maar laat je ook ‘grabbelen’ naar de bal terwijl die achter de eigen keeper in het doel verdwijnt. ‘Eigen’? Nee, dat is niet zijn keeper, maar de jouwe! Hangen! Sukkel!
Het contrast tussen Trump en Poetin kán bijna niet groter zijn. Poetin die jaarlijks 'Live' vragen van kiezers en de pers beantwoordt, en nauwelijks een geheim maakt van zijn bedoelingen, al laat hij je gissen naar de uitvoering om zijn ‘eigen mensen’ niet in gevaar te brengen. Trump kan zich dat niet veroorloven, omdat zijn ‘eigen mensen’ hem liever dood hebben. In hun pogingen om Trump te paaien, bezorgt de Amerikaanse president zijn ‘vrienden’ en ‘bondgenoten’ ondertussen een collectieve ‘whiplash’.