Moeten ‘westerse’ landen helpen bij de wederopbouw van Syrië?
Op de noordelijke provincie Idlib na is praktisch heel Syrië weer in handen van ‘Damascus’. De ‘Regime Change’-operatie, onder regie van de NAVO-landen, met behulp van terreurorganisaties en dictatoriaal geregeerde Islamitische landen in de regio, en Israël, is mislukt. In feite een ‘Nieuw Vietnam’, zij het dat de ‘westerse’ landen tegenwoordig nog slechts spaarzaam eigen militairen inzetten voor dergelijke operaties, om het anti-oorlogssentiment, dat het militair machtigste land ter wereld in Vietnam de das omdeed, te vermijden. Maar nu trekt ook het Verenigde Koninkrijk haar handen af van de organisaties die men ruim zes jaar heeft gesteund.
Voor Carolien Roelants, de ‘Midden-Oosten-expert’ die in een column in NRC geacht wordt de ‘feiten’ van de ‘hypes’ te scheiden, is het een dilemma. Want Assad is niet uit de weg geruimd, zoals de bedoeling was. En, net als in Egypte eerder, is de ‘Muslim-Brotherhood’ gemarginaliseerd, of uitgeweken naar Europa. Die fundamentalistische, strijdlustige organisatie is onze ‘partner’ sinds ze ons hielpen van het dictatoriaal, maar seculier geregeerde Afghanistan te ‘bevrijden’ van die ellendige Russen (Sovjets toen nog).
Zoals zij het schetst heeft Syrië ons nodig, omdat Rusland, China en Iran geen vinger uit zullen steken om het land na die verwoestende oorlog weer op te bouwen. Voor haar staat volkomen vast dat het ‘westen’ de meest nobele bedoelingen had, en bevinden we ons hoog en droog op de ‘Moral High Ground’. Zoals de Katholieke kerk, zeg maar………..
Niet alleen in kwesties van oorlog en vrede, de handel, of het nieuwe puritanisme van ‘MeToo’ stuit je aan de lopende band op claims dat degenen die een slachting aanrichten daartoe het volste recht hebben, omdat ze ‘moreel hoogstaande bedoelingen’ hebben. En ja, er worden fouten gemaakt, zoals onlangs met die schoolbus in Yemen, maar we zijn niet ‘fout’. Hooguit wat onbeholpen. En altijd bereid om ‘sorry’ te zeggen. En als je je daardoor in slaap laat wiegen, snijden we je alsnog je strot af. Want Assad moet weg!
Dat Syrië wel wat hulp kan gebruiken bij de ‘wederopbouw’, dat behoeft geen betoog. Anderzijds is dat in de vocabulaire van degenen die geprobeerd hebben Syrië in handen te spelen van de ‘Brotherhood’ eerder een ‘voortzetting-van-de-oorlog-met-andere-middelen’, waar dat soort ‘hulp’ onveranderlijk de vorm aanneemt van ‘leningen’ die gebruikt kunnen worden om een land leeg te zuigen, en een regering ‘gewillig’ te maken, of het kleed onder hen vandaan te trekken, samen met een invasie van ‘NGO’s’ die onder supervisie van de ‘NED’ staan, die eerder de ‘Regime Change’-operaties overnam van de CIA. En neem van mij aan dat ze in ‘Damascus’ nu wel wakker zijn! Dat soort ‘hulp’ komt het land niet eens in.
Maar hoe moeten we dan de boodschap van Poetin duiden, die Europa opriep om te helpen met die wederopbouw? Als een omgekeerde ‘Regime Change’-operatie van Moskou. Vooral in Europa wemelt het van de mensen zoals Carolien, die oprecht geloven dat we in Syrië de passie kwamen prediken, en dat we niks te maken hadden met die koppensnellers, ingewanden-peuzelaars, en types die homo’s van het dak gooiden, en Christenen aan het kruis nagelden. Ze vochten wel met wapens en strijdgassen die wij leverden, maar dat waren ‘foutjes’, en niet omdat we doortrapt logen over onze ‘Moral High Ground’ om het sentiment te sturen.
Poetin is niet de bruut die naar voren komt in het beeld dat de ‘Mainstream Media’ van hem schetsen. Hij is ook zeker geen moderne ‘Alpha-man’ waar we in Europa mee weglopen, en dus ongeschikt voor de ‘Identity Politics’ die in ons deel van de wereld de norm is geworden. Maar daar gaat, ook bij ons, een eind aan komen, of we gaan gillend ten onder. En Poetin speelt geraffineerd in op dat besef, met als doel Europa te verleiden haar door ‘Washington’ en ‘Londen’ opgelegde haat voor Rusland te laten varen, en toe te treden tot de SCO, waarna de Verenigde Staten en het Verenigde Koninkrijk in hun sop gaar kunnen koken. Al staat ook voor hen de deur open, als ze hun ambities om de wereld aan ‘Wallstreet’ en de Dollar te onderwerpen laten varen. Maar dat moment is nog ver weg.
In DIT artikel uit 2012, voordat Poetin het doelwit werd van pogingen om hem (politiek) uit de vergelijking te halen, staat keurig beschreven waarom Poetin zo populair is in zijn eigen land. En dan lees ik in NRC een artikel van de Duitsland-correspondent Juurd Eijsvoogel over het bezoek van Poetin aan Duitsland, nadat hij in Oostenrijk te gast was bij het huwelijk van de vrouwelijke minister van buitenlandse zaken, en zie ik dat Eijsvoogel ‘signalen’ volkomen verkeerd interpreteert. Zo leidt hij uit het gegeven dat Poetin in Duitsland slechts mineraalwater kreeg voorgezet af dat Merkel hem ‘kil’ had ontvangen, waar Poetin geen geheelonthouder is, maar extreem matig met alcohol. Water had hij wellicht om gevraagd. Geen persconferentie naderhand? Dat was vooraf al aangekondigd. Wat heeft Poetin te winnen bij een ontmoeting met journalisten die zijn bloed wel kunnen drinken?
VN-troepen in Oekraïne om de strijdende partijen uit elkaar te houden? Een Russisch voorstel. Geen concessie. En Merkel die direct na het bezoek van Poetin afreisde naar voormalige Sovjet staten Georgië, Armenië en Azerbeidzjan? Is dat een bedreiging voor Poetin? Of de opmaat voor verdere EurAziatische integratie conform de agenda van Rusland en China? En hoezo zit Merkel in haar maag met ‘Nordstream’, waardoor Russisch gas twintig procent goedkoper wordt, omdat oligarchen uit Oekraïne dan geen opslagen meer kunnen rekenen voor ‘doorvoer’? Volgens mij heeft Merkel inmiddels wel door dat de instructies uit ‘Washington’ en ‘Londen’ niet goed vallen bij de gemiddelde Duitser.
Europese hulp aan Syrië, nu dat bevrijd is van ‘Regime Change’-fanaten, zou een klap in het gezicht van ‘Washington’, ‘Londen’, ‘Riyad’ en ‘Tel Aviv/Jerusalem’ zijn. De ‘eis’ van Merkel dat er dan wel vrije verkiezingen moeten komen stuit in Moskou, noch Damascus op bezwaren, want die gaat Assad met twee vingers in zijn neus winnen. Want anders dan Carolien Roelants en haar ‘Atlantische’ collega’s, weten de achtergebleven Syriërs exact wie ze verantwoordelijk moeten houden voor die slachtpartij in hun land. En dat ze niks te verwachten hebben van hun ‘bevrijders’ die in Idlib druk doende zijn elkaar de hersens in te slaan. Exact zoals ze ook al deden toen ze, helemaal in het begin, door de NAVO-landen erkend werden als ‘regering in ballingschap’, en ze bij elke ontmoeting in een of ander chique hotel, op onze kosten, vechtend over straat rolden.