Als je een fascinatie voedt, wordt het een obsessie.
Geobsedeerde mensen kunnen niet meer helder denken. De komende drie weken zult u het zonder mijn commentaar moeten stellen. Ik bevind mij in een land op de drempel van de 'welvarende' wereld, dat al vele decennia wordt gewurgd door moordende sancties, in de hoop dat de bevolking in opstand komt tegen het 'regime', wat tot nog toe niet bijster succesvol is, ondanks het schrijnende gebrek aan primaire levensbehoeften. Waaronder toegang tot het 'internet'.
Hoewel ik mijn hele leven al op pad ben, en ik regelmatig niet in Nederland ben, hecht ik erg aan dit soort reizen naar 'uithoeken'. Ja, het genereert 'stikstofuitstoot', maar voor mij is het zuurstof die voorkomt dat ik van een gezonde interesse, via een fascinatie, beland in een obsessie. De ontmoeting met mensen die wel wat anders aan hun hoofd hebben dan de vraag wie we nu weer eens 'positief' zullen discrimineren, of repatriëren en herprogrammeren, werkt louterend. Bevrijdend. U treft mij niet drie weken op mijn rug in een 'resort', maar het is ook geen formele 'studiereis' met een politiek/cultureel programma. Gewoon even een 'frisse neus' halen, en inspiratie opdoen.
Mijn eigen worsteling met de problemen van deze tijd, in Nederland, Europa en de wereld, loopt niet synchroon met de 'Identity-gedreven' obsessies, en wat daarmee samenhangt, die elders in onze maatschappij de toon zetten. Ik neem aan dat de meeste mensen die hier lezen wat ik te melden heb mijn zorgen (grotendeels) delen, voorzover ze hier niet komen om inspiratie op te doen voor hun strijd tegen mensen 'zoals ik'. Die eerste groep hoef ik niet uit te leggen wat er verfrissend is aan het bezoeken van een land waar de 'vijand' huist. Die laatste groep zal er een bevestiging in zien dat ik met de 'vijand' heul. Wat mij naar het thema van deze afsluitende bijdrage voert. De snel groeiende obsessie met een dystopische toekomst, waarin 'Netflix' de ene na de andere serie en film uitbrengt die de onzekerheid en 'horror' voedt, waarbij de media het 'machteloze gekerm' aanwakkeren, terwijl ze vernietigende krachten ontketenen met onrealistische eisen die ons uitputten.
In ons land is er een tekort aan leerkrachten, personeel in de zorg, politie en militairen, terwijl we hen nog dagelijks meer taken en verantwoordelijkheden geven. Tegelijk slopen we de landbouw, veeteelt en visserij, verwurgen we de bouw, sluiten we centrales, voeren we actie om de luchtvaart en het wegtransport de das om te doen, en de scheepvaart aan banden te leggen, en sturen we aan op de grootschalige vernietiging van functionerende apparaten, centrales en voertuigen, terwijl we ons middels sancties afsluiten van de handel met andere landen, die produceren wat wij eerder naar die landen hebben afgestoten, of grondstoffen die wij niet bezitten.
We geven geld uit als water om via satellieten de houtkap in Indonesië in de gaten te houden, bommenwerpers aan te schaffen om in Afghanistan, Irak, Syrië en Libië hele dorpen met de grond gelijk te maken, en geldverslindende organisaties op te zetten die moedwillig 'desinformatie' moeten gaan verspreiden, en 'computervirussen' ontwikkelen en verspreiden om de economie van hele landen te verwoesten. Terwijl we de grenzen openen voor gelukzoekers die weten hoe goed de 'sociale voorzieningen' (nog) zijn, en voor de mensen die op de vlucht zijn voor onze bommen, sancties en virussen, alsmede de 'strijders' die wij eerder hebben laten vertrekken om hen te 'bevrijden', maar die we nu terug willen halen om hen te kunnen 'deprogrammeren'.
We zijn de fase van 'geobsedeerd' al voorbij, als u het mijn vraagt. Dit zijn symptomen van een pathologische aandoening die voortvloeit uit de obsessie met onze 'Identity', die maakt dat we niet langer bij machte zijn hoofdzaken van bijzaken te onderscheiden. Het pijnlijke is, dat 'wetenschappers' die tot taak hadden onderzoek te doen naar 'stoornissen' die ons belemmeren in het realiseren van ons 'potentieel', de boom hebben omgehakt die de voedzame vruchten voortbracht. Niet moedwillig. En niet op het individuele niveau, maar als collectief. Fanatiek ondersteund door 'De Media' die 'dynamiek' nodig heeft om de aandacht van hun lezers en kijkers vast te houden, wat de basis is van hun 'verdienmodel'.
In het land waar ik de komende weken op bezoek ben liggen de kaarten anders. De meeste mensen zijn er bezig met overleven, en ze vermaken zich op klassiek 'volkse' wijze, met muziek en dans, het roken van sigaren en het drinken van rum, het lezen van boeken, en discussies over politiek, en hoe ze de realistische dreiging van nieuwe aanslagen op hun politieke leiders het hoofd moeten bieden, of een invasie van het machtige buurland moeten voorkomen. Ik was nog niet eerder in Cuba, waar ze geen gebrek hebben aan artsen en leerkrachten, of militairen en politie, maar wel aan medicijnen, pennen en schriften voor de kinderen, adequate schoolgebouwen, en andere spullen die het land niet in voldoende mate zelf kan produceren, bij gebrek aan grondstoffen, of halffabrikaten, die hen worden onthouden door westerse landen die alles uit de kast trekken om van dat land net zo'n succes te maken als van buurland Haïti, dat onder curatele staat van de 'Clinton Foundation' en andere 'weldoeners'.
Mocht u mij missen, en op 'Netflix' vertier zoeken om de leemte op te vullen, overweeg dan de recent toegevoegde film van Steven Soderberg, 'The Laundromat'. Het is geen zinderend spektakel, of hoogstaande regie- en acteerprestatie, en bij vlagen zelfs 'traag', maar het is een film met een belangwekkende boodschap voor de generaties die geobsedeerd naar de koplampen van de snel naderende vrachtwagen kijken, in het pikkedonker van het intellectuele, 'wetenschappelijke' en bestuurlijke vacuüm waarin we ons momenteel bevinden.
In de laatste week van november ben ik weer terug, met verse bespiegelingen. Dank voor uw aandacht, ongeacht of u het overwegend wel met mij eens bent, of mijn bloed wel kan drinken.