Hoe hard de Verenigde Staten ook sleuren en trekken om, volgens plan, Juan Guaido in het zadel te helpen in Venezuela, niks lukt.
Wel is het vorige week gelukt om Leopoldo Lopez, de mentor van Guaido die 'huisarrest' had, te ontzetten. Lopez is 'Upper Class' van het oude stempel, opgeleid in de Verenigde Staten, en verdacht van betrokkenheid bij de eerste serieuze anti-democratische coup-poging van de Amerikanen in 2002, en alle coup-pogingen daarna. Zijn partij, 'De Wil van het Volk' maakt, ironisch genoeg, deel uit van de 'Socialistische Internationale', wat meer zegt over die 'Internationale' dan over de idealen van Lopez en Guaido.
Guaido wordt in Venezuela, tot zijn eigen frustratie, geen strobreed in de weg gelegd. In een interview, dat dit weekend in NRC staat, meldt hij dat Maduro hem niet gevangen durft te zetten. De alternatieve uitleg is dat Maduro hem gewoon negeert. De coup-poging van vorige week mislukte op spectaculaire wijze. De generaal die overliep, met een aantal getrouwen, vluchtte direct de ambassade van Chili binnen. Geheel onverwacht kwam dat verraad bovendien niet, want de vrouw van die generaal verbleef al in de Verenigde Staten. Ook Lopez zocht daar, in de ambassade van Chili, aanvankelijk zijn toevlucht, maar stak daarna over naar de ambassade van Spanje.
De keuze voor de Spaanse ambassade is curieus, omdat Lopez zich erop laat voorstaan af te stammen van Simón Bolívar die de Spaanse kolonialisten het land uitjoeg. Daar komt nog bij dat op dit moment de Spaanse autoriteiten een beetje klaar zijn met de CIA, nadat die organisatie binnenviel in de Noord-Koreaanse ambassade, en het personeel gijzelde en 'ondervroeg' op een wijze die meer richting martelen ging. Iets waar iedereen in 'Mainstream-land' bij voorkeur over zwijgt, maar het zit de Spanjaarden wel hoog. Daarnaast is opzichtige buitenlandse inmenging in binnenlandse aangelegenheden in Spanje ook een weg die ze op het moment liever niet nemen, gelet op de problemen die ze zelf hebben met de Catalanen.
Als de Amerikanen Lopez die overstap naar de Spaanse ambassade hebben ingefluisterd, met de gedachte dat Europa betrokken moest worden bij die pogingen om de Venezuelaanse olie in handen te krijgen, kon dat wel eens verkeerd uitpakken. Naast voornoemde punten die Spanje minder gretig zullen maken om, met de PSOE in de regering, zoals te verwachten valt, is er nog een pijnpuntje, en dat is Iraanse olie. Spanje's 'Repsol' was er niet vies van, maar zal door de nieuwe Amerikaanse sancties, die nog verder worden aangescherpt, waardoor nu ook Spanje zal worden afgesneden van die goedkope olie, terwijl de economie van Spanje dat nu even niet kan gebruiken. Dat geldt overigens voor heel Europa, en dat is ook iets om in uw achterhoofd te houden als u in mei naar de stembus gaat voor de Europese verkiezingen. Wie zijn ook alweer die partijen die klakkeloos 'Washington' steunen als het om sancties gaat? Zit u te wachten op peperdure Amerikaanse olie? Ook nog eens verkregen op de minst 'Groene' manier die je kunt bedenken, via 'Fracking'?
Na het mislukken van die coup-pogingen van hun 'mannetje', begonnen de Verenigde Staten met een staaltje psychologische oorlogsvoering. Trump belde met Poetin, en vervolgens deden ze het voorkomen alsof Maduro nationaal en internationaal geen vrienden meer had, en beter ogen in zijn rug kon ontwikkelen, omdat het elk moment gebeurd kan zijn met hem. Maar anderen die de situatie nauwlettend volgen menen dat het niet zo'n vaart zal lopen. Ze wijzen erop dat Guaido de complete legertop had gepolst om steun te verwerven voor zijn coup-poging, dat ze allemaal hadden toegezegd, waardoor Guaido dacht dat het 'kat-in-het-bakje' was, maar ze hadden hem gefopt, en lieten hem in zijn hemd staan.
Voor Venezuela blijft het spannend. En dat geldt ook voor Curaçao, waar de Amerikanen weliswaar een 'ontheffing' gaven aan de raffinaderij op het eiland, maar het is zéér de vraag of daar ooit nog één druppel olie geraffineerd zal worden. De gretigheid van Nederland om Guaido te steunen kon wel eens een behóórlijk dure vergissing blijken te zijn. Als Maduro blijft zitten waar hij zit, gaat op dat eiland het licht uit. Het idee dat die raffinaderij weer productief gemaakt kan worden met aanvoer uit andere oliebronnen dan die in Venezuela, is absurd. Voor Maduro is het inmiddels helder dat het een strategische fout was om te blijven vertrouwen op raffinaderijen in de Verenigde Staten, en op Curaçao. Maar zelfs áls Guaido/Lopez op de een of andere wonderbaarlijke wijze het stokje over mogen nemen, gaat die olie naar de Verenigde Staten, en piest Curaçao ook naast de pot.