Trump stelt dat een militair treffen tussen de Verenigde Staten en Iran van korte duur zou zijn.
Volgens mij heeft hij dan niet goed begrepen dat Teheran hem gewaarschuwd heeft dat zelfs een enkele Amerikaanse kogel die Iran zou treffen, zou leiden tot een vergelding die niet beperkt zou blijven tot ‘Oog-om-Oog’. En dat ook de bondgenoten van de Verenigde Staten in de regio in dat geval rekening moeten houden met de verwoestende consequenties.
In de Verenigde Arabische Emiraten begrijpen ze het beter, gelet op de afwijzing van het ‘bewijs’ dat de Verenigde Staten menen te hebben dat Iran verantwoordelijk is voor die gaten in die tankers in het gebied. Anders dan hun machtige buurland, Saoedi Arabië, zijn ze in de Emiraten niet echt enthousiast over het vooruitzicht van een regionale oorlog. Anders dan Saoedi Arabië hebben de Emiraten zich ontwikkeld tot veel meer dan ‘benzinepomp’. Met de luchtvaartmaatschappij ‘Emirates’, en centrale positie tussen Europa en Azië, en de Verenigde Staten en Azië, heeft het een belangrijke speler op de kaart gezet in de logistieke markt. En met een veel milder regime op economisch gebied, en grotere tolerantie ten aanzien van ‘westerse’ opvattingen, zijn ze een goed eind op weg om bezoekers aan te trekken die in luxe willen genieten van zon en zee.
Het zal de Amerikanen een zorg zijn als die droom van de Emirs tot gruis wordt gestampt. In de westerse wereld staat men niet te juichen bij het succes van ‘Emirates’, of de ‘kapitaalvlucht’ die het gevolg is van de ontwikkeling van een lokale ‘leasure’-markt, compleet met een levendige markt in belastingvrije dure gebruiksartikelen, en ‘neppers’. Dat zal Trump en zijn op oorlog beluste entourage niet tegenhouden. Sterker nog, het is eerder een extra aansporing, vrees ik.
Ook de consequentie van een krankzinnig makende olieprijs, van $250 per vat of meer, is voor veel van de bondgenoten van de Verenigde Staten een instant doodsteek. Met name voor de Europese ‘partners’. Maar het zou de sterk verlieslatende Amerikaanse oliewinning juist rendabel maken. In elk geval op de korte termijn. De kunst zal dan zijn de Europese ‘partners’ weg te houden van het Russische olie en gas, om te voorkomen dat ‘Moskou’ de vruchten plukt van ‘Washington’s’ strategie, die samenvalt met die van Israël.
Hoofdpijnpunt in die strategie is de kwetsbaarheid van Amerikaanse troepen, en de vraag of Iran zo ver zou gaan Amerika zelf aan te vallen. In dat licht bezien is het logisch dat de Amerikanen ons land vragen om grondtroepen te leveren waar ze vrezen hun militairen niet te kunnen beschermen, zoals in Syrië. Nederlandse 'body-bags' zijn minder een probleem, of juist voordelig. Iran heeft de militaire capaciteit niet om het vasteland van de Verenigde Staten aan te vallen, anders dan met ‘asymmetrische’ vergeldingsacties. De grotere bases die de Amerikanen in de nabijheid hebben, in de ‘Golfstaten’ en op Diego Garcia, liggen wel binnen bereik. Maar het is zeer de vraag of Iran de wapens heeft om de defensieve capaciteiten van de Amerikanen te penetreren op een betekenisvolle wijze. Dito waar ze te kennen hebben gegeven dat Amerikaanse vliegdekschepen het doelwit zouden zijn van hun raketten.
Zelfs het dreigen met oorlog, en gaten in tankers, heeft al consequenties voor Europa, dat echter krampachtig naar de eigen navel blijft staren. Dat is geen eindoordeel, of verwijt, omdat ook ik niet kan weten wat er ‘achter de schermen’ gebeurt. Maar vóór het scherm houdt men zich afzijdig, en naïef. Zeker in ‘Den Haag’, waar men de ‘Warparty’ aanbidt. Dat gaat zo ver, dat de VVD nu ook al rept over té goedkope Chinese producten. Zo'n Chinese supercomputer hoeven ze ook niet, omdat hun Amerikaanse vrienden ons dan niet meer in de gaten kunnen houden. Mijn eerdere vraag, aan welke kant van het nieuwe ‘IJzeren Gordijn’ u zichzelf, met uw kinderen en kleinkinderen terug hoopt te vinden, aan de welvarende kant, of aan de kant met de meeste wapenfabrieken en banken, is een serieuze vraag.
In eerdere bijdragen heb ik u voorgehouden dat de groeiende chaos in de wereld, meer in het bijzonder in de gebieden die we ‘bevrijden’, niet door iedereen aan ‘onze kant’ wordt gezien als een probleem. Voor wapenfabrikanten, en alles wat daar omheen hangt, is het een geweldige opsteker. Dito voor banken en ‘financiële instellingen’ die begrijpen hoe dit spel gespeeld wordt, en die met bergen ‘Monopolygeld’ de ‘markten’ controleren op een manier waar Adam Smith spontaan suïcidale neigingen van zou krijgen.
Dat conglomeraat van op oorlog beluste ‘Vredesduiven’ dient geen enkel nationaal belang. Niet het Amerikaanse, Britse, Franse, Duitse of Nederlandse. Sterker nog, het is daar fel tegen gekant, en doet alles wat binnen haar vermogen ligt om het te slopen. Het ziet in de wedergeboorte van respect voor ‘soevereiniteit’ en een ‘Rule Based Community’ haar allergrootste vijand. En dat is het ook. In de westerse wereld is het gelukt om dat perspectief aan diggelen te slaan, gevoed door de belofte van maximale individuele vrijheid. Betaald door de systematische uitbuiting van andere landen en volken, en het weloverwogen opzetten van groepen tegen elkaar, wat de vraag deed groeien naar wapens en ‘technieken’ om excessen het hoofd te bieden, die via de achterdeurtjes in de ‘software’ en ‘hardware’ juist doelbewust werden gevoed en geëxploiteerd.
Die angst voor ‘de ander’ keuren we met onze mond af, maar we vallen als een blok voor de promotie van hele landen als existentiële vijand, zonder erover na te denken. De kinderlijke eenvoud waarmee we ons laten verleiden om ons in wespennesten te steken, en Russen, Chinezen en Iraniërs te haten, terwijl we terroristen in de armen sluiten, en uiteenlopende groepen ‘zielige mensen’ met scheepsladingen tegelijk de halve wereld over slepen, nadat we eerst hun eigen land aan flarden hebben geschoten, gesanctioneerd, of gebombardeerd, is stupide, maar kennelijk kunnen we onszelf niet helpen.