Nadat Trump de ‘bondgenoten’ van de EU en de NAVO schoffeerde, richtte hij vanuit Helsinki zijn pijlen op de ‘Deep State’ in zijn eigen land.
Ongeacht of je gelooft in de meer exotische ‘complot-theorieën’ over aanslagen van de CIA en aanverwante ‘diensten’ op Amerikaanse hoogwaardigheidsbekleders en journalisten, en je er van overtuigd bent dat ‘9/11’ een ‘Inside Job’ was, of niet, kan er geen twijfel over bestaan dat dergelijke organisaties niet terugschrikken voor een moord meer of minder. Maar als Trump nu iets zou overkomen, breekt de Hel open in de Verenigde Staten. Dan is een burgeroorlog onafwendbaar, vrees ik.
Alle pogingen van de ‘Deep State’ en hun buitenlandse supporters om de achterban van Trump te ‘ontmoedigen’, falen tot nu toe. De rek is eruit. Het lijkt erop alsof we het ‘Tipping Point’ voorbij zijn. In die theorie, toegepast op wat we waarnemen, is het dat ‘ene laatste leugentje’ dat nét teveel is, waarna er geen houden meer aan is. Het vertrouwen is weg.
Op 'Nu.nl' pruttelt een 'Amerikadeskundige' en hoogleraar te Tilburg over Trump die de 'belangen van het Amerikaanse volk' niet dient. Vermoedelijk dacht zij anderhalf jaar geleden ook dat het 'Amerikaanse volk' geheid Hillary zou kiezen? En ze ziet een 'doodsbange Trump', waar velen het eerder van veel moed vinden getuigen als de president opstaat tegen de CIA. De laatste die dat deed was John F. Kennedy, en dat liep niet goed af. En Trump beseft dat ongetwijfeld ook. De andere 'deskundige', emeritus hoogleraar te Groningen, komt niet verder dan de 'Golden Showers' uit het 'Steele dossier', waarmee de Britten probeerden de Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden. Mijn stem voor de beste analyse gaat echter naar 'MoA', de in Duitsland wonende blogger die meer in zijn mars heeft dan die twee 'hooggeleerden' waarvan de Nederlandse studenten het moeten hebben.
Tusk constateerde in China dat de ‘Wereldorde’ onherstelbare averij had opgelopen, en hij deed vanuit Beijing een klemmend beroep op de ‘grootmachten’ in de wereld om te voorkomen dat het zou uitmonden in totale chaos, of erger. De NOS en andere ‘Atlantische’ media ‘vertaalden’ dat naar een oproep van Tusk voor herstel van de ‘Wereldorde’. Maar dat gaat niet gebeuren. En dat weet Tusk ook.
In de ‘niet-westerse’ landen zijn ze er klaar voor. China, Rusland en wat Poetin dan ‘partners’ noemt, zijn er klaar voor. De ‘westerse’ landen niet. Delen van de ‘Deep State’ zullen nu bliksemsnel de bakens moeten verzetten, anders gaat het pijn doen! En ik ben geen fan van Tusk, of van het EU-establishment, maar ik vind het bemoedigend dat hij onderkent dat de wereld verandert, en dat het meer is dan een ‘Weapons of Mass Destruction’-rimpel in de vijver, die met de tijd vanzelf uitdempt.
In de ‘Alternatieve Media’ wemelt het van de mensen die ons met ronkende analyses voorrekenen welk land het eerst ‘kopje onder gaat’ als gevolg van de wereldwijde turbulentie die het gevolg is van de ‘handelsoorlog’ die Trump heeft ontketend. De één ziet de EU roemloos ten onder gaan. De volgende meent dat China dit niet gaat overleven. Dan zijn er de mensen die waarschuwen voor de gevolgen in de Verenigde Staten zelf. En in de karavaan achter de kopgroep houden ‘Atlantici’ vol dat Rusland door de sancties het loodje gaat leggen, waarna ze alsnog de ‘Wereldorde’ kunnen herstellen door Syrië en Iran op te vegen, die het zonder Russische hulp niet gaan redden. En in Rusland weer een 'Yeltsin' kunnen posteren.
Wat ontbreekt, zijn de mensen die kansen zien. Dat wil zeggen, ze zien kansen voor zichzelf, in die zin dat ze hun eigen predicties uit zien komen. Waar ze ‘altijd al’ vonden dat de EU een ‘gedrocht’ was, zien ze ‘Europa’ sneuvelen. Waar ze menen dat de spectaculaire economische groei van China ‘onnatuurlijk’ was, en door het ‘centralisme’ van de communistische partij onhoudbaar, voorzien ze dat ‘de markt’ wraak zal nemen, en de Chinezen zal ‘bevrijden’. En degenen die het roofdier-kapitalisme en het imperialistische, megalomane ideaal van een ‘Wereldorde’ onder leiding van ‘Washington’ geen warm hart toedragen, wrijven zich in de handen omdat de ‘ondeskundige leiding’ van Trump veel weg heeft van een zelfmoord-missie.
China, noch Rusland, is uit op de overwinning. En daar liggen de kansen. Maar die moeten we dan wel grijpen. We zullen het echter wel zelf moeten doen, en ook echt moeten willen! We zullen onze ambities bij moeten stellen, weg van de ‘Atlantische’ agenda, en meer en meer dingen die 'BOEM!' zeggen. Weg van de ‘Wereldorde’ onder aanvoering van ‘Washington’. Weg van de ‘PetroDollar’ als handelsmunt. En in ons deel van de wereld betekent dat dat de ‘vijand’ niet buiten zit, maar binnen. Het is niet Rusland, China of Iran, maar de ‘Deep State’. En het grootste gevaar is nu dat het ‘westen’ uiteindelijk wordt overlopen door mensen die in elke schaduw een vertegenwoordiger zien van de ‘Deep State’, als dat kwartje te laat valt. En dat het uitmondt in een ‘beeldenstorm’. Hoe banaal dat ook klinkt, maar er schuilt een ‘Jihadist’ in elk mens. De wereld verandert niet in positieve zin als je beelden opblaast en andersdenkenden van het dak gooit, of de mond snoert.
De mentaliteitsverandering die nodig is om ervoor te zorgen dat we onze kansen grijpen, is een terugkeer naar meer realiteitsbesef, integriteit in de media, en die ‘Identiteitspolitiek’ op ijs zetten. Zorg eerst maar voor een fatsoenlijk inkomen voor iedereen, een dak boven hun hoofd, goede, betaalbare zorg, een geoliede infrastructuur, betaalbare energie, en ongehinderde handel met landen elders. Verdedig je land of ‘Economische Unie’, zonder de ambitie om je gebied uit te breiden, of anderen met open armen te ontvangen, anders dan als bezoekers, of mensen met een ‘handelsmissie’. Houd je fatsoen, en flirt niet met plannen om je gebied te zuiveren door mensen die je toestemming gaf om te blijven alsnog over de grens te zetten.
Dat Poetin en Trump beter met elkaar door één deur kunnen dan onze Europese leiders en Poetin, betekent nog niet dat de Verenigde Staten op ons voor liggen waar het de normalisering van de betrekkingen betreft. Trump zal zijn handen vol hebben aan het orde op zaken stellen in de Verenigde Staten zelf. Binnen Europa is er, buiten Nederland en haar ‘Hanse-verbond’ met landen rond de Oostzee, aanzienlijk veel minder Russofobie, en is de kritiek op Rusland niet zo hysterisch van aard. Ook China roept bij weinigen een intense weerzin op, en ‘bereisde’ mensen realiseren zich terdege dat Iran geen ‘modelstaat’ is, maar dat het minder afschuwelijk is dan het Saoedische ‘model’, waarmee we in Syrië een 'alliantie' vormen ter verdediging van 'Al Qaida' en aanverwanten, om er net zo'n speeltuin voor Jihadisten van te maken als we in Libië hebben gedaan.
Frankrijk en Macron zijn, binnen Europa, door alle verschuivingen en praktische beperkingen, ideaal gepositioneerd om het voortouw te nemen, en te voorkomen dat het angstvisioen van Tusk, een avontuur dat eindigt in chaos, bewaarheid wordt. Dat het Nederlandse ‘Hanse-verbond’ nog wel over hun eigen schaduw heen zal moeten stappen om dat kunstje te kunnen klaren, is op dit moment verreweg de grootste uitdaging. Maar ook waar Frankrijk al lang en breed ‘van het gas af’ is, ruime ervaring heeft met ‘multiculti’, en hoe het niet gaat werken, terwijl ‘Identiteits-gekte’ daar nooit echt van de grond is gekomen, de historische banden met Rusland in beide landen onuitwisbaar zijn, en het Verenigde Koninkrijk haar eigen mast overboord heeft gevaren, terwijl Duitsland door haar oriëntatie op de Verenigde Staten kwetsbaar is voor de handelsoorlog, en politieke spelletjes van Trump, is ‘Parijs’ nu de ‘hoofdstad van Europa’. En niet het tot op het bot verdeelde ‘Brussel’, waar de Vlamingen en de Walen de bijna spreekwoordelijke grondleggers zijn van ‘Identiteitspolitiek’, met ‘oplossingen’ die heel Europa kreupel heeft gemaakt.
Of, zoals ik hier al langer stel: ‘Terug naar de basis, om vooruitgang te boeken!’. Ironisch genoeg zullen veel voorstanders van de 'Brexit' in het Verenigd Koninkrijk in dat geval wel weer terug willen, omdat het hen primair om de 'Identiteitspolitiek' ging die hen niet aanstond. Maar mijn advies zou zijn die Britten eerst even 'schoon schip' te laten maken, waar ze binnen de EU consequent functioneerden als vooruitgeschoven post van de 'Deep State' in Washington. Met hun ver doorontwikkelde 'Regime Change'-industrie zijn ze pas weer een betrouwbare partner in Europa als ze die manier van 'zaken doen' hebben afgezworen, en niet langer '24/7' allerlei verhaaltjes verzinnen die oorlogen in de wereld voeden.