'It ain't over until the fat lady sings' is een waarschuwing om te hoog gespannen verwachtingen te temperen.
Dat Generaal Mattis, formeel inmiddels minister, en geen militair meer, ons voorhoudt dat de oorlog tegen Irak en Syrië nog lang niet is afgelopen, is niet zozeer een prudente waarschuwing om te hoog gespannen verwachtingen te temperen, maar een aankondiging van 'meer van hetzelfde'.
Als je vijftig jaar geleden, op het hoogtepunt van de 'Summer-of-Love', zou hebben voorspeld dat de hoogste posities in het burgerlijke bestuur van de Verenigde Staten nu zouden worden ingenomen door Generaals, aangevuld met Bankiers en Olieboeren, onder aanvoering van iemand die zijn kapitaal bijeen had gesprokkeld in 'Atlantic City', de directe concurent van Las Vegas, zou men je vermoedelijk hebben verwezen naar het sprookjesbos.
Nou is het uiteraard zo dat de Amerikanen die zich beschouwen als de rechtmatige erfgenamen van die 'Summer-of-Love' een broertje dood hebben aan Trump en de zijnen. Maar dat komt dan eigenlijk alleen omdat zij hadden willen afmaken wat ze begonnen waren. En ze kunnen het niet verkroppen dat hun broeders binnen de 'Warparty' nu weer aan de beurt zijn om die kar te trekken. Als je al kunt spreken over verschillen tussen de periode van Obama, en die van Trump, of Bush, danwel Clinton, dan hebben we het over de emballage. Het pakpapier, en de strik.
De slogan van Obama's reclamejongens: 'Change we can believe in', blijkt ook niet meer geweest dan dat. Je kon er in geloven. Maar er veranderde niks. Behalve optisch. En in hoeverre het theater in de Verenigde Staten waar we nu zoveel tijd en energie in stoppen om het te 'duiden' louter show is, kan ik u over zeven jaar vertellen. Of drie, als ze bij de 'Democraten' een geloofwaardige tegenkandidaat vinden. Dus niet Hillary, of een hoogbejaarde Bernie Sanders. En dan maar beter geen 'vuile trucs' van Brock en consorten meer. Maar ik vrees dat de 'Fall Out' van 'RussiaGate' harder aan zal komen bij de 'Democraten', uiteindelijk, dan bij Trump en zijn kliek. Ze dreigen te verzuipen in hun eigen beerput.
Dat brengt mij bij Iran. Want daar gaat het 'van dik hout zaagt men planken', met een groeiend aantal doden en gewonden. Zo nu en dan zien we wat warrige beelden van lieden die met stenen en molotov-cocktails gooien, uitslaande branden in panden, en politie die charges uitvoert. In ons nieuws heet dat steevast 'demonstreren', terwijl het 'rellen' zou heten als het bij ons plaatshad. Vooralsnog gaat het om een betrekkelijk klein aantal relschoppers, waarvan er vermoedelijk enkelen oprecht boos zijn over de leefomstandigheden in dat door zware, aanhoudende sancties getroffen land, dat tevens betrokken is bij de strijd in bevriende buurlanden tegen Soennitische extremisten, die ook in Iran zelf aanslagen plegen. Volgens mij zijn er ook in het 'westen' weinig mensen die écht geloven dat die rellen zullen uitmonden in 'Regime-Change'. Daarvoor is de steun voor die 'relschoppers' te gering. En aanmoediging van Netanyahu is ook geen opsteker. Israël's betrokkenheid bij de 'Savak' ten tijde van de Shah geeft hen niet bijster veel krediet in dat land. De Iraniërs die daar enthousiast over waren zitten al sinds mensenheugenis in de Verenigde Staten en Europa.
Berichten over Trump die het licht op 'groen' heeft gezet voor een terreuraanslag op een Iraanse generaal zijn in mijn beleving ook meer psychologische oorlogsvoering dan iets anders. Dat wil zeggen: Israël trekt zich hoe dan ook niks aan van wat Trump wel of niet wil. Ze hebben hem, net als alle presidenten sinds Johnson, in hun zak. Zo niet direct, dan wel via hun Saoedische vrienden. Israël pleegt wereldwijd, onder de veto-paraplu van de Verenigde, terreuraanslagen. In Dubai maakten ze daarbij gebruik van Europese paspoorten, wat nog tot een klein relletje leidde. Dat is het cynische van die wilde beschuldigingen aan het adres van Iran dat het een sponsor van terreur is. De pot verwijt de ketel…..
Daarmee is niet gezegd dat men in Iran tevreden is met Rouhani, die bij de laatste verkiezingen een ruime meerderheid wist te interesseren voor zijn plannen. In het 'westen' heet hij 'gematigd', omdat hij in economisch opzicht een neoconservatief is, waar Ahmedinejad het volk voor zich probeerde te winnen met een sociaal platform. Dat zijn 'weetjes' die 'westerse' commentatoren niet met ons delen. Economische thema's als argument voor of tegen een politicus is in het 'westen' steeds meer anathema, omdat bij ons alle politici toch gewoon doen wat 'de Banken' hen opdragen te doen. Maar in een land als Iran ligt dat (nog) anders. Iemand kan dus tegen het economische beleid van Rouhani, of Ahmedinejad zijn, maar daarmee nog geen behoefte hebben aan 'Regime Change'. Dat verklaart ook waarom een 'tegendemonstratie' onwaarschijnlijk veel meer mensen trok. Overigens werden in sommige 'westerse' media de beelden van die demonstratie, die wél rustig verliep, gebruikt voor het illusteren van berichten over de demonstraties tégen de regering. Ofschoon de meeste kranten en zenders zo ver niet wilden gaan, en zelfs hier en daar wel eerlijk vertelden over die tegendemonstratie, en het verschil in omvang. Overigens betrof het niet écht een tegendemonstratie als reactie op de 'relschoppers', want die grote demonstratie was al gepland, ter viering van het feit dat Iran de vorige 'Regime-Change' operatie, in 2009, had overleefd.
Alleen al vanwege de talrijke historische precedenten geloof ik er helemaal niets van dat wat er nu gebeurt in Iran spontaan is. Dat wil zeggen: Het is allerminst ondenkbaar dat hier en daar spontaan mensen de straat opgingen uit onvrede over hun leefomstandigheden. Maar als dat al het geval was, dan zijn die spontane uitingen van onvrede vervolgens gekaapt door de 'Regime-Change' meute. En dan in het bijzonder de Verenigde Staten en Israël. En dat de vooropgezette bedoeling niet zozeer 'Regime-Change' is, maar het creëren van een argument om de 'Europese Partners' terug te krijgen in het 'Sanctie-Kamp'. Wat uiteraard slecht nieuws is voor de oprechte demonstranten, als die er al waren. Maar ook dodelijk nieuws voor ons, de 'Europeanen'.
Of de 'Europese Partners' er in trappen is nog de vraag. Van 'Den Haag' mag u niks verwachten. Die hebben hun ziel verkocht aan 'Washington' en de NAVO. Maar in Frankrijk zijn ze voorzichtig op zoek naar een opening om aansluiting te krijgen op de 'One Belt, One Road', EurAziatische grootmacht die onder Chinees/Russische leiding wordt opgebouwd. Dat vereist hoe dan ook dat Duitsland er niet voor gaat liggen, maar wat 'Den Haag' er van vindt is irrelevant. Het grote gevaar voor ons land is dat we de boot finaal missen, als wij fanatiek kraaienpoten op de weg blijven strooien, in de hoop op een Angelsaksisch 'visje' als beloning. Denkt u zich eens in hoe de toekomst van ons land eruit ziet als 'Rotterdam' er niet meer toe doet, omdat het meeste transport tussen de economische grootmachten China, Duitsland en Frankrijk via het spoor gaat, nadat we onze laatste kubieke meter gas met 'vriendenkorting' aan onze vrienden in Oekraïne hebben geleverd? Dan hebben we altijd nog de 'Gay-Pride' grachtentocht, maar het verkopen van 'Selfies' tijdens die 'Happening' zal ons toch niet genoeg opleveren om die euthanasiepillen mee te betalen die we dan hard nodig zullen hebben……