Een 'Dare' is een grensverleggende uitdaging.
Oorspronkelijk meer in de sfeer van 'jij durft dat niet', omdat er onaangename consequenties zouden volgen als je betrapt werd. Dat was in de tijd dat er nog sprake was van een autoriteit die, met vaste wetten en regels in de hand, de 'orde' bewaakte. Nu wetten en regels fluïde zijn geworden, en het 'Gesundes Volksempfinden' via de 'Media' oppermachtig regeert, is het niet zozeer een kwestie van lef, maar meer de vraag of je in strijd met 'natuurwetten' kunt handelen, zonder dat het je het leven kost.
Soms letterlijk, wat je een nominatie oplevert voor de 'Darwin Awards'. Maar steeds vaker, en alom aanwezig, als een handeling die potentieel, of zeker weten, veel schade kan toebrengen aan anderen, en waarvan je wéét dat het niet 'kan', omdat het strijdig is met alles wat je geleerd hebt over mens en moraal, maar je kunt de verleiding simpelweg niet weerstaan.
Bret Easton Ellis debuteerde ooit met het boek 'Less than Zero' ('Minder dan Niks'), waarin hij een volkomen immorele wereld schetste van zich vervelende, verwende tieners met 'welgestelde' ouders. Ook de boeken die hij daarna schreef schetsen zo'n nihilistische gemeenschap. Maar inmiddels leven we alle dagen in zo'n samenleving. Zeg tegen een beleidsmaker dat iets niet kan, en hij of zij beschouwt het als een uitdaging om te laten zien dat het wél kan. Beetje 'gedogen', wat 'positief discrimineren', gebruik maken van je 'discretionaire bevoegdheid'. 'Wetenschappers' uitnodigen om de internationale regelgeving te 'bestuderen', om een weg te vinden die je in staat stelt om deel te nemen aan een oorlog tegen een soeverein land.
Je wéét hoe dat afloopt, maar het is té verleidelijk om het niet te doen. In het ergste geval moet je een keer 'Sorry' zeggen, en een 'offer' brengen door over te stappen van de ene naar de andere lucratieve baan. Niet zelden krijg je dan nog een leuke 'afkoopsom', of een 'wachtgeldregeling' mee voor een 'nieuwe start'. Maar grote kans dat je dan al weg bent uit je 'functie', en dat een ander de 'Kamervragen' mag beantwoorden, om plechtig te beloven dat het nooit meer zal gebeuren. Wat het éxtra uitdagend maakt om het tóch wéér te doen.
In NRC schreef Carolien Roelants over de mensonterende situatie in Libië, waar de 'rebellen' die we aan de macht hebben geholpen dagelijks meer bloed vergieten. Iedereen die niet volledig was losgeweekt van de realiteit, wíst hoe dat af zou lopen. Het was geen 'risico', maar willens en wetens. 'Kan niet'? Ja hoor. Kijk maar. En dan vind ik dát cynisme, en de bereidheid van de 'maakbaarheid'-club om te bewijzen dat ze geen boodschap hebben aan natuurwetten al erg genoeg. Maar het wordt ronduit gênant als iemand dan gaat proberen die cynische keuze te rechtvaardigen met leugens en bedrog, die er nog een schepje bovenop doen. 'Kan ik dat niet verkopen?' Ja hoor. Kijk maar.
In het geval van Roelants is het zéker niet zo dat ze gemist heeft dat de Verenigde Staten en Europese landen na '9/11' middels 'Extraordinary Rendition' over de hele wereld mensen ontvoerden, en naar Syrië en Libië brachten om ze daar te laten 'verhoren'. Totdat die landen de eigen bevolking zo murw had gebeukt met angstverhalen, dat ze dat martelen, zonder vorm van proces opsluiten, en laten 'verdwijnen' ook zelf konden. Dan is het gruwelijk 'Minder dan Niks'-cynisch om de brute moord op Ghadaffi toe te juichen, en de totale verwoesting van het meest welvarende land in Afrika als een 'bedrijfsincidentje' weg te zetten. In Libië ging het om de olie, en het afmaken van een 'lastige getuige'. En in die volgorde. Kan niet? 'Watch me!'
In Syrië is de 'Warparty' ook weer op dreef. Assad en het Syrische leger, of hun bondgenoten, hebben overduidelijk helemaal níets te winnen als ze met gifgas gaan strooien. Maar de Verenigde Staten 'wéten' al dat Assad dat tóch zal doen. Waarom? Omdat ze een excuus nodig hebben om onze vrienden van Al Qaida in de regio overeind te houden voor 'proxy-oorlogen' in het Midden-Oosten, Azië en Europa. Als er met gifgas gerotzooid wordt, is het een 'False Flag'-operatie, of 'Media-provocatie' die volledig in scene is gezet, zoals eerder in Oost Ghouta en elders.
Dat degenen die bijna consequent handelen in strijd met de natuurwetten ook wéten dat het leidt tot chaos en 'deconstructief anarchisme' staat voor mij vast. Toch is het geen 'complot'! Het is 'Bret Easton Ellis'-syndroom. Pure verveling.