Het Koninkrijk aan de overkant van de Noordzee is van alles, maar zeker niet ‘Verenigd’.
Johnson moet leveren. Hij heeft Theresa May een mes in haar rug gestoken, omdat ze zich had laten ringeloren door ‘Brussel’, en nu heeft hij haar baan. Hij heeft stellig beloofd dat ‘Londen’ op 31 oktober de EU zal verlaten, met of zonder ‘deal’. Gelekte rapporten die circuleren binnen zijn eigen regering stellen dat ‘No Deal’ leidt tot rampspoed. Voorstanders van een vertrek van ‘Londen’ uit de EU, velen overigens niet gevestigd op dat eiland, noemen het ‘Project Fear’.
Dat kun je zien als ‘aas’. De uitdaging om te laten zien dat je ‘onverschrokken’ bent. Het herinnert Britten aan de ‘Battle of Britain’ en Churchill. De nostalgie naar die mooie tijden, toen Lord Mountbatten en prins Andrew nog van onbesproken gedrag waren.
Het heikele punt is de grens tussen Noord-Ierland, en de rest van Ierland. Het is vloeken in de kerk voor de Britten, maar de oplossing kon wel eens erg simpel zijn: Geef Noord-Ierland gewoon terug aan de Ieren. En vrij ben je. Zij het dat de kans dan groot is dat de Schotten zich afsplitsen van ‘Londen’, en dan zitten we weer met een vergelijkbaar probleem: Een heuse grens, dwars over het eiland.
Los van die fysieke grens, loopt er evident een grens dwars door de bevolking. Peilingen zeggen weliswaar dat een meerderheid er nu echt klaar mee is, en op 31 oktober de deur achter zich dicht wil slaan, maar een niet gering deel van de bevolking denkt daar nadrukkelijk anders over. Meer in het bijzonder de mensen die in de ‘City’ hun geld verdienen. Die vrezen dat Londen als financieel centrum zijn deuren wel kan sluiten na 31 oktober.
Tot op zekere hoogte is er een parallel met Hong Kong. Het machtige financiële centrum van de handel tussen China en de rest van de wereld. En ooit een Britse kolonie. Waar het Koninkrijk zich nu hoopt af te scheiden van de rest van Europa, hopen 'Anglofiele' demonstranten in Hong Kong zich af te scheiden van China. In beide gevallen enthousiast toegejuicht door ‘Washington’. En dat is zachtjes uitgedrukt, want ze bemoeien zich in 'Washington' openlijk met de interne aangelegenheden in Engeland, én Hong Kong.
‘Groenland’ begrijp ik. Dat grootste eiland ter wereld is rijk aan bodemschatten. Nadat China een ‘deal’ had gesloten met Groenland voor het delven van bodemschatten, en het bouwen van twee luchthavens, sloegen in 'Washington' de stoppen door. Ze wisten Denemarken te overtuigen om de kosten van de bouw van die luchthavens over te nemen. En nu China de Verenigde Staten dreigt af te sluiten van ‘zeldzame’ grondstoffen die veel gebruikt worden in elektronica, in antwoord op de handelsoorlog die ‘Washington’ tegen China ontketende, besloot de ‘Warparty’ dat ze hun al veel langer bestaande claim op Groenland hard zullen moeten maken. Het annuleren van een bezoek aan Denemarken laat dat land met een flinke schade zitten, maar de wrevel daarover zal in 'Copenhagen' snel wegebben als men zich realiseert dat hun 'vriend' niet zal schromen er een 'Regime-Change'-programma op te zetten. En desnoods zal besluiten de Groenlanders met geweld te 'bevrijden'. Maar Engeland en Hong Kong?
Wat heeft Engeland nog te bieden, behalve een ‘Russiagate’-industrie? En als China de handel verplaatst van Hong Kong naar Shenzhen, verschrompelt die verzameling kale rotsen, die begon als centrum van de Britse opiumhandel, tot een monument van gemiste kansen. De enige reden die ik kan bedenken voor die felle steun van ‘Washington’ is dat ze China en de EU dwars willen zitten. Twee directe concurrenten voor de hegemonie van de Verenigde Staten. Dus als munitie. En munitie heeft geen lange levensduur in een oorlog, al is die munitie korte tijd goede vrienden met het kanon.
Dat een groeiend aantal inwoners van Hong Kong het niet meer ziet zitten, en de wijk neemt naar Taiwan, is uitstel van executie, ben ik bang. En waar moet je heen als Brit? Zwaaien naar de overkant, en hopen dat Soros' vloot haar operaties verplaatst naar de Noordzee.