NRC meldt dat de fractievoorzitter van de SP in Amersfoort is opgestapt, omdat het, volgens haar, onmogelijk is iets te veranderen in die partij.
Marijke Jongerman ergert zich eraan dat de SP niet meelift op de Soros-golf, en 'Kick-Out Zwarte Piet' niet vol in de armen vliegt, begrijp ik uit dat artikel. En dat is koren op de molen van NRC, die de conclusie trekt dat 'racisme' een 'gevoelig thema' is voor de SP. Nou ben ik zelf geen Marxistisch geschoolde activist die opstaat, en naar bed gaat met het idee dat de klassieke 'klassenstrijd' in onze verzorgingsstaat nog veel mensen op de been brengt, maar als we doorgaan op de ingeslagen weg voorspel ik een gouden toekomst voor de SP.
In alle eerlijkheid erken ik dat het mij verraste dat de SP het niet beter deed bij de laatste verkiezingen, omdat Lilian Marijnissen volgens mij met een beter doortimmerd verhaal bij de kiezer aanklopte dan het op de 'Identiteit' meehossende kader van de andere partijen. Daarmee adverteer ik niet voor het betere 'gestaalde activisme' waar de partij een reputatie mee opbouwde als de enige overgebleven 'arbeiderspartij', waar de arbeider in Nederland allang vervangen was door een Chinees of een robot, terwijl de 'wegwerpbanen' werden vergeven aan 'nieuwe Nederlanders', die dankbaar zijn voor die kans op een beter leven in een land van 'Melk en Honing'.
Als er één partij is die zichtbaar 'tot inkeer' kwam, dan is dat de SP wel. In mijn jonge jaren was het een 'Maoïstische' club die geen oog had voor de verschrikkingen van de 'Culturele Revolutie'. Het heeft er alle schijn van dat juist dat leerproces die partij nu allergisch maakt voor een herhaling van dat experiment van een 'Culturele Revolutie' in ons deel van de wereld. Een terugkeer naar het 'zuiver materiële' was in die zin een verademing, wat mij betreft. Niet dat de leden van die partij en ondergetekende nu geestverwanten zijn, maar er is wat mij betreft een betere basis voor een inhoudelijke discussie waar het gaat om de vraag hoe je de welvaart moet verdelen, dan over de vraag of die rebelse, volkse kindervriend 'Zwarte Piet' bestaansrecht heeft, of niet. En welke kostuums wel, of niet mogen bij carnaval.
In het 'Soros-kamp' tref je van alles aan, van extreem-links tot extreem-rechts, maar als je er al een 'label' aan wilt hangen, dan denk ik dat je uitkomt bij 'Trotskistisch'. En dan in de variant die in deze tijd wordt opgediend als 'Cultuur-Marxistisch', in welke kringen men meer brood ziet in een rassenstrijd, dan in een klassenstrijd. Ook al omdat je hoger opgeleide groeperingen, waar in ons deel van de wereld geen gebrek aan is, nog wel enthousiast krijgt voor een rassenstrijd, maar niet echt voor een klassenstrijd. De nagestreefde rassen-revolutie heeft evident een 'internationaal karakter', en wordt door alle betrokkenen neergezet als 'permanent', conform de ideeën van de in Mexico, in opdracht van zijn eerdere kompaan Stalin, om het leven gebrachte Lev (Leiba) Davidovitsj Bronstein, beter bekend als Leon Trotski.
Bij het wegebben van de industrie en de 'arbeider' in ons land werd het bestaansrecht voor een klassiek 'Marxistische' partij als de SP gaandeweg smaller. De 'periode Roemer' was een breuk met de 'periode Marijnissen I', maar na het vertrek van de goedaardige knuffelbeer Emile Roemer, die wel oren had naar de thema's die door 'Cultuur-Marxisten' op de kaart werden gezet, en de PvdA, GroenLinks en D66 geen windeieren legde, electoraal gezien, luidde 'Marijnissen II' een terugkeer in naar het materialisme. In theorie zou dat de aanhang van die partij onder 'allochtonen' moeten vergroten, die maatschappelijk onderaan bungelen, maar die zijn, vooralsnog, huiverig voor 'Marxisme', waar dat in de landen van herkomst werd vervloekt als het product van de Satan zelf. Dat gebrek aan aantrekkingskracht op die groepen wordt door de 'Cultuur-Marxisten' maximaal uitgebuit om de focus te verleggen naar de rassenstrijd, waar je bij Karl Marx niet mee aan hoefde te komen. De term 'Marxisme' is in die zin tenenkrommend, waar 'Cultuur-Trotskisme' beter zou passen, en ook bij meer mensen de ogen zou openen voor een geheel andere dynamiek.
'Cultuur-Trotskisten', om die term maar aan te houden bij gebrek aan iets beters, richten hun pijlen op wat ik in mijn bijdrage van gisteren aanduidde als de 'Nieuwe-Anti-Revolutionairen', maar net zo goed, en niet zelden nog feller, op 'klassiek links', waar dat materialisme in de weg loopt als je het over 'cultuur' wilt hebben, dat op subsidie draait. Dat 'Nieuwe-Anti-Revolutionairen' is ook al een lastige term door de associatie met de ARP van Abraham Kuyper. Maar als u het Calvinistische even weglaat, en de focus verlegt naar de 'Kleyne Luyden' waar de ARP zich op richtte, dan begrijpt u beter waar die associatie vandaan komt. En ook waarom ze binnen het CDA, en de 'Cultuur-Trotskistische-media', zo huiverig zijn voor een 'harde werker' en 'saaie, onkreukbare man' als de 'ARP-er' Pieter Omtzigt.
Met andere woorden, wat wellicht lijkt op een onbeduidend binnenbrandje in wat nu een 'politieke splinter' is in het 'Haagse landschap', is voor de nabije toekomst, als de economische tegenwind in volle hevigheid door de 'geldpersen' breekt, en 'assets' verworden tot 'liabilities', en andersom, iets wat u beter niet gemakzuchtig terzijde kunt schuiven. De tragiek is dat wanneer het weer gewoon over geld gaat, en hoe we het moeten zien te verdienen vóór we het uitgeven, de discussie niet is gevoerd over de beste manier waarop we dat voor elkaar krijgen, in deze hoog-technologische, door sancties, handelsoorlogen, en 'Kleuren-revoluties' omgeploegde wereld waarin we nu leven. Mocht u er van dromen om de geschiedenis in te gaan als 'uitvinder', dan heb ik nog een gouden tip voor u: Het Wiel!