Pal nadat met Spekman de laatste arbeider uit de top van de PvdA is weggezuiverd, doet professor Plasterk namens de ‘hoger opgeleide elite’ in de partij het licht uit.
De professor die als minister vooral opviel omdat hij de ‘veiligheidsdiensten’ en politie, die onder zijn verantwoordelijkheid vielen, niet in de hand had, wat het aanzien van de PvdA in écht ‘linkse’ kringen geen goed deed, wil dat de resterende PvdA-ers in de Tweede Kamer zich onderwerpen aan de ‘R2P’-partij bij uitstek, onder leiding van het ‘kijkcijferkanon’ Jesse Klaver. Spekman was altijd al de ‘schaamlap’ in de PvdA. Een opzichtige poging om ‘Henk en Ingrid’ binnenboord te houden, terwijl de ‘Atlantische’ vleugel het beleid van Pechtold en Klaver vorm gaf in het kabinet.
Waar Plasterk de ‘surveillance-state’ optuigde, Asscher de arbeidsmarkt ontwrichtte, Dijsselbloem de sociaal zwaksten in Griekenland het vel over de oren trok, en het duo Timmermans/Koenders wereldwijd oorlogen aanwakkerden, en de handelsrelaties met belangrijke partners buiten Europa en de Verenigde Staten frustreerden, viel er voor ‘Henk en Ingrid’ niet veel meer te halen bij die partij.
Dat ‘Henk en Ingrid’ vatbaar zijn voor de suggestie dat het ‘de Polen’, ‘de Roemenen’, en ‘de Moslims’ zijn die hun bestaan bedreigen, maakt dat zij niet zagen dat het altijd al die academische elite in de ‘Partij van Drees’ was die hen naar het leven stond. Die actief participeerde in het op gang brengen van stromen vluchtelingen, het openen de buitengrenzen van Europa, het uitdelen van cadeautjes aan 'failed states' als Oekraïne en Turkije, het optuigen van een Orwelliaanse ‘Big Brother’, en het slechten van de wetten die in ons land, en Europa, de ‘werker’ beschermden. Terwijl men steeds meer geld overhevelde naar ‘opleidingsinstituten’ die jonge mensen opleiden voor de werkloosheid, of de baan ‘beneden hun niveau’, terwijl ze verzuipen in de schulden.
Dat er zoveel ‘zwevende kiezers’ waren komt door de beperkte keuze, met een overstelpende drukte in het ‘politieke midden’, waar zelfs ‘Lieve Emile’ naar blijft lonken. Iedereen wil er zijn voor ‘Elke Nederlander’, zoals Pechtold daags na de verkiezingen van de voorpagina van NRC verkondigde. De ‘Rattenvangers van Hamelen’ kunnen we de lijsttrekkers beter noemen. En nu de ongepolijste Hans Spekman, met de tranen in zijn ogen, zijn vertrek heeft aangekondigd, terwijl de ‘achterban’ voor de helft vindt dat hij beter niet tot oktober kan wachten, is het gedaan met de ‘Arbeiderspartij’. Al voor de verkiezingen kwamen ‘coryfeeën’, zoals de goed voor zichzelf zorgende Wouter Bos in beeld, die alvast gehakt maakten van de kansen van de PvdA om zich staande te houden.
Bos, die de banken redde tijdens de kredietcrisis ten kostte van de ‘ruimte’ voor de ‘werkende klasse’, en daarna zichzelf als ‘partner’ bij een KPMG parachuteerde, en vanuit die functie een ‘baan’ wist te bemachtigen als ‘bestuursvoorzitter’ van het VU-Medisch Centrum, waar hij vooral opzien baarde door sneeuwkettingen voor zijn skivakantie te declareren. Het heeft geen zin je daar achteraf druk over te maken, of de man iets te verwijten. Je had hem domweg de kans niet moeten bieden. Niet door nóg meer ‘maakbaarheid’ via wetgeving, maar door mensen te kiezen met een geweten. Ik heb makkelijk praten nu, omdat die ‘Piratenpartij’ waar mijn stem naartoe ging niet eens in de Tweede Kamer zal zitten. En wie weet was ik ook teleurgesteld als hun eerste actie na de verkiezingen zou zijn geweest Jesse Klaver om onderdak te vragen. Maar wat Plasterk hier flikt, door de achterban die trouw bleef en níet overliep naar GroenLinks of D66, omdat er toch geen verschil meer is met de PvdA van Plasterk en die andere regenten, een mes in de rug te steken, is verraad.