Vijftig jaar na het 'revolutiejaar' 1968 valt er niet echt iets te vieren.
In een inspirerend artikel voor zijn blog houdt Raul Illargi Meijer ons voor dat we al in de 'Matrix' leven. Maar hoe kwamen we daarin terecht? Heeft iemand ons die kant op geleid? Of is het een wereld die we zelf hebben geschapen? En hoe nu verder?
Mijn vorige bijdrage eindigde ik met de vraag, aan mijzelf, in hoeverre de waarschuwende geluiden die ik liet horen in mijn bijdragen niet zozeer functioneerden als olie op de golven, maar op het vuur. En dat we nu zo geconditioneerd zijn door berichten over onheil dat ons bedreigt, dat we zoiets hebben van: 'Laat maar gebeuren……….'. En dat de verhalen over cynische types die misbruik maken van onze zwakheden en goedgelovigheid niet langer leiden tot weerzin, maar dat we hen zijn gaan zien als 'Noodzakelijk Kwaad'.
'Netflix' en 'Hollywood' grossieren in films en series waarin aan de lopende band complotten worden gesmeed door mensen aan 'onze kant'. Deels pure fantasie, of fantastische overdrijving, en deels geromantiseerde werkelijkheid, aangevuld met enkele 'dichterlijke vrijheden' die er een lopend verhaal van maken. En het heeft er alle schijn van dat waar de scenarioschrijvers hun fantasie de vrije loop laten, ze hele sectoren van de samenleving inspireren om te proberen of het ook zo kan werken in het echt.
De mens vindt inspiratie in 'rolmodellen'. Traditioneel iemand zoals 'Batman', maar in deze tijd meer en meer de 'Joker'. Over de hele linie zien we, sinds 'revolutiejaar' 1968, een fascinatie voor 'tegendraadse' lieden, die beloven ons iets te bieden wat onze suffe, hardwerkende, door de 'wederopbouw' geïnspireerde ouders niet in de aanbieding hadden. Steeds nadrukkelijker leerden we dat 'Goed' ook 'Kwaad' kon zijn, en andersom. En inmiddels is dat onze mantra. Het is bijna een automatisme om te kiezen voor het 'Kwaad', zonder verdere discussie, want 'Dat Zullen We Nog Wel Eens Zien!'.
Je kunt daarbij niet verwijzen naar deze of gene stroming binnen dat wat ik hier bij herhaling de 'Warparty' noem, waarin facties elkaar de tent uit knokken. Het hele systeem is verrot, en door en door financieel en moreel corrupt. In het centrum van de macht strooit men met inspirerende verhalen rond verkiezingstijd, om daarna bij de gratie van de 'waan van de dag' de draad op te pakken, en de schouders te zetten onder de afbraak van alles en iedereen die in de weg staat, met de bevrijdende chaos van de totale willekeur, en het recht van de sterkste als onvermijdelijk eindresultaat. Op geen enkele andere manier kun je verklaren hoe iemand bij zijn volle verstand 'Libië', of 'Oekraïne', kan afschilderen als een 'succes', en steun aan terroristen kan verkopen als een 'noodzakelijk kwaad'. Of waarom het goed is dat iemand als Julian Assange buiten gevecht is gesteld.
Iets meer dan drie jaar geleden schreef ik onder de kop 'Vloek' over complotten om grip te krijgen op onze geestelijke processen, en de speculaties die daardoor waren gevoed. Ik verwees in dat artikel ook naar een tamelijk obscuur stuk onderzoeksjournalistiek dat zelfs voor gerenommeerde 'complotdenkers' iets teveel van het goede was. Over de CIA (of daarmee nauw verbonden personen) die de hele 'Pop-scene' uit de jaren zestig in hun zak hadden. De ultieme vraag die daarbij dan opkomt is welk doel daarmee gediend zou zijn? Die hele 'scene' stond in het teken van een sentiment dat zich keerde tegen de oorlog in Vietnam, en elke denkbare traditie die de machtsbasis van het 'Militair Industrieel Complex' ten dienste stond om haar agenda vorm te geven. Hoe viel dat te rijmen met een leidende hand van een geheime dienst als de CIA?
Maar als we kijken naar de huidige praktijk, en hoe al dat 'linkse, langharige, werkschuwe tuig', en de kinderen die ze hebben opgevoed, zich hebben ontwikkeld, alsmede waar de 'Entertainment Industrie' nu voor staat, die ons de zittende president van de Verenigde Staten leverde, en daarvoor de nog immer populaire Reagan, terwijl het element van 'show' zelfs in de Nederlandse politiek niet meer is weg te denken, bekruipt ons wellicht toch het gevoel dat we te maken hadden met visionaire geesten. 'Coaches', of 'profiteurs' eerder dan lieden die ons de weg wezen. Van het soort dat leeft bij de gratie van de wijsheid: 'Give them some more rope, and they will hang themselves!'. Want dat is wel waar we mee bezig zijn.