De 'Handelsoorlog' waait dus niet over.
De grootste fout die 'Europa' nu kan maken, is reageren alsof het een 'ouderwetse' protectionistische keuze van Trump en de zijnen is, om de Amerikaanse industrie te beschermen. En terug jennen met heffingen op Harley Davidsons en Bourbon, in de hoop dat politici in de staten die dit initiatief van Trump steunen op de rem gaan staan, en er dan iets 'afgesproken' kan worden. Want daar gaat het niet om.
Wat de Verenigde Staten van 'Europa' verlangt, is slaafse gehoorzaamheid op het 'wereldtoneel', gekoppeld aan de bereidheid om te 'produceren', tegen de laagst denkbare kosten, voor de Amerikanen. Ze gokken erop dat 'Europa' bezwijkt als de Verenigde Staten de Duitse autoindustrie door de wringer trekt. Bezwijkt voor de geopolitieke dictaten uit 'Washington', of bezwijkt door interne conflicten.
Dat laatste is iets waar de 'Eurosceptici' absoluut zeker van zijn. Velen menen dat dit geweld van Trump en de zijnen dat proces hooguit versnelt. Hoewel ik mijzelf ook reken tot de groep 'Eurosceptici', in die zin dat ik kritiek heb op het tekortschietende democratische gehalte van de 'EU', en het gebrek aan solidariteit, denk ik dat het effect wel eens exact het tegenovergestelde kan zijn aan wat degenen die uit zijn op een terugkeer naar de 'nationale driekleur' als het centrum van het universum hopen. Maar het is zeker ook geen uitgemaakte zaak dat 'Europa' de rijen sluit, en zich herpakt. Ook omdat iemand als Soros, die zich altijd heeft geprofileerd als voorvechter van de 'EU', toch een 'Wolf in Schaapskleren' bleek, en nu de ondergang voorspelt. Er bestaat dus een kans dat 'Europa' gemangeld wordt door machtige groepen die, op papier, vijanden van elkaar zijn binnen de 'westerse' wereld.
Dat 'Euroscepsis' jarenlang een 'Atlantisch', 'Angelsaksisch' geluid was, dat weerklank vond in de zuidelijke Europese landen, waar Duitsland met hun 'harde Neuro' liep te pronken, is als zodanig nog niet van tafel. Maar als er één land is dat kwetsbaar is als Trump en Soros de stekker uit 'Europa' trekken, dan is dat Duitsland. En bij extensie haar 'lapdog' Nederland, met zijn 'service economie'. Op dit moment zit Nederland nog erg op het vinkentouw. Zeker niet te beroerd om de multinationals 'op te vangen' die uit Londen vluchten, maar versmolten met die belastingontduikers die hun Dollars hierheen brengen, en in paniek over het verdampte aardgas, en het vooruitzicht van minder activiteit in de 'Havens', als meer en meer vervoer van China en Korea, en zelfs Japan, voor het 'spoor' zal kiezen. Ook al omdat de Verenigde Staten met hun absurd grote oorlogsvloot zeker die 'Handelsoorlog' zullen willen 'ondersteunen' op een wijze die schepen minder aantrekkelijk zullen maken.
Nederland had nog even grootse plannen om de 'gasrotonde' van Europa te worden, en daar nog een leuke grijpstuiver aan over te houden, maar de Russen zijn een beetje uitgekeken op Nederland, vrees ik. Ze zijn veel te zakelijk om ons te proberen de les te lezen, maar zullen bij investeringen wel willen weten of het land waar ze hun infrastructuur heen brengen contracten en internationale afspraken respecteren, of doen wat 'Washington' en 'Kiev' zeggen. En dan staan we er niet best op, ben ik bang. En willen andere, misschien wel gunstiger gelegen landen, post-Brexit, best onze plaats innemen.
Vanuit 'het Torentje' bekeken, waar Mark Rutte zijn knopen telt, ziet de toekomst er niet bemoedigend uit. Zijn 'hart' ligt aan de overkant van de Atlantische Oceaan en de Noordzee, maar zijn portemonnee ligt in Duitsland, China en Rusland. En het blijft, aan het eind van de dag, een VVD-er. Dus zal hij schoorvoetend meebuigen als hij geen andere keus heeft, als het aan hem ligt. Maar wat doen zijn 'coalitiegenoten'? Wat doet Bilderberg-Pechtold? En blijven de Christelijke partijen ontkennen dat Poetin belangrijker is voor hun geloofsgenoten in 'Regime-Change'-landen dan welke andere mogendheid ook? Ergens denkt Rutte misschien wel dat het een gemiste kans is dat zijn kersverse kabinet niet is gestruikeld over die 'Dividendbelasting'. Vanaf de zijlijn roepen dat het allemaal nog goed ging toen je zelf premier was, en dat je inzake 'MH-17' tenminste een 'rechte rug' had, voordat de 'affaire Babchenko' het kabinet in de kuiten zou bijten, is een gemiste kans.
De tijd dat je als politicus vrijelijk uit de zijkant van je hoofd kon kletsen, en heel principieel allerlei landen de oorlog kon verklaren, onder aanvoering van 'Washington', en economisch profiterend van Duitsland, is nu écht voorbij. Meer landen zullen vragen: Wat heb je ons te bieden? Kun je dat eten? Kan je er in wonen? Houdt het je warm? Is het een belangrijke grondstof? Wat zijn de groeimogelijkheden van die luchthaven als logistiek centrum? Hoe is het wegennet? Rijden die treinen op tijd? Wat is de meerwaarde van die academici voor de economie? Hoe restrictief is de wetgeving? Hoe innig zijn ze met de 'Five Eyes'?