Juan Guaidó mag dan ‘toast’ zijn, het betekent nog niet dat Venezuela er nu goed voor staat.
De situatie in Venezuela is minder dramatisch dan die in Syrië, of Irak, maar rooskleurig is die situatie vooralsnog allerminst. De verbeten strijd om de olie tegen de democratisch gekozen regeringsleider, Maduro, en de gijzeling van de bevolking van Venezuela, gaat onverminderd voort. Waarbij ook bedrijven en landen getroffen worden die zaken met Venezuela blijven doen, en (uiteraard) zonder VN-mandaat. Identiek patroon als in het Midden Oosten.
De Verenigde Naties bestaat in naam nog wel, maar haar lot lijkt verrassend veel op dat van de ‘Volkenbond’ van voor de Tweede Wereldoorlog. Dat die organisatie niet bestand bleek tegen ambitieuze leden werd na de oorlog geïdentificeerd als een gemiste kans om erger te voorkomen. Het is mijn vrees dat we daar niks van geleerd hebben. Waarbij we deze keer bovendien aan de verkeerde kant van de geschiedenis terecht zijn gekomen.
Vooralsnog lijkt het daar niet op, omdat er bijna niemand in de wereld is die de militaire almacht van het ‘westerse’ blok in twijfel trekt. Dan hebben we het over ‘NAVO-plus’. Dus met inbegrip van haar minder appetijtelijke vriendenschare, van landen die lak hebben aan ‘mensenrechten’, in welke vorm dan ook, tot de waaier aan terroristische organisaties die we steunen, in allerlei gradaties.
Omdat ik zelf, en al mijn geliefden, van familie tot goede vrienden, afhankelijk zijn van dat ‘westerse’ blok, zit ik zeker niet te wachten op een ‘doodschop’. Daarnaast ben ik minder masochistisch dan het ‘Groene’ electoraat, dat snakt naar ‘stapjes terug’, en het opwaarderen van mensen met een ‘achterstand’ om het ‘Paradijs-op-Aarde’ te realiseren. Noch geloof ik dat we gered zijn als het elftal van de vrouwen slaagt waar de mannen faalden, zoals ze bij NRC lijken te denken. Sterker nog, dat doet mij veel teveel denken aan het belang dat in een bepaalde landen voor de Tweede Wereldoorlog werd geschonken aan ‘sport’, wat hen toch niet de eindoverwinning bracht. En dat zie je vaker. In een bijdrage vorige week besteedde ik er al aandacht aan, dat ’nationalisme’ op het ene niveau (sport en cultuur) niet moet worden verward met ‘nationalisme’ op het andere niveau (‘Onze Frans’).
Dat valse sentiment is wel bruikbaar om de strijdlust op te kloppen, en burgers blind te maken voor het leed dat ze aanrichten in andere landen, de ‘losers’, die geheid ‘vals spelen’ als ze een keer winnen. 'Getest’ in een strijd waarbij offers worden verlangd, blijkt dat echter een kwetsbare propositie. Maar hoe hou je een politicus er vanaf dat sentiment te mobiliseren als het nét dat ene fel begeerde zeteltje oplevert? Het vergt veel van de burger, geholpen door een ‘journalistiek’ met een ‘rechte rug’.
‘Rechte Rug’ begint ermee dat je bepaalde begrippen consequent juist gebruikt. Dus geen ‘Double Speak’, of nuttige adaptaties van een bepaald begrip om een zekere agenda te bevorderen. Piraterij is piraterij. En een rechtsstaat is iets anders dan democratie, of een bepaalde ordening van de rechterlijke macht die de voorkeur heeft van ‘Washington’ of ‘Brussel’. Bewijs is bewijs. Feiten zijn feiten, en niet synoniem aan ‘consensus’, of de opinie van een organisatie met ‘autoriteit’. En ‘Onze Frans’ is niet democratisch gelegitimeerd, want de groep waarvoor hij campagne voerde verloor niet alleen in Europa, maar met 154 van de 751 zetels zijn ze de tweede partij, van de acht geïdentificeerde ‘blokken’. Een ‘zilveren plak’ is mooi, maar het is geen ‘goud’. Volgende keer beter. En voor je kunt bogen op steun van een meerderheid moet je nog ongeveer zeshonderd zetels winst zien te boeken.
Het lijkt misschien alsof ik teveel op ‘Onze Frans’ inhak, maar dat komt dan ook omdat ‘Onze Frans’ niet zoveel op heeft met de ‘volkswil’, waar hij meer dan eens betrapt werd op het aanprijzen van ‘alternatieven’ voor mensen die verkozen waren in andere landen, omdat hij daarmee in een goed blaadje kwam te staan bij ‘Washington’. Die opzichtige ondemocratische ‘frivoliteiten’ vallen bij mij al niet lekker, maar daarnaast blijkt hij ook nul-komma-nul verstand te hebben van geopolitieke ontwikkelingen. En dat kwalificeert de man als een gevaar. Voor u en mij, en de rest van de wereld. Maar voordat u mij nu aanziet voor iemand die zijn opponenten op handen draagt, help ik u graag uit de droom. Bij de aftrap van het ‘Europarlement’ en de ‘Europese Verkiezingen’ heb ik nog actief campagne gevoerd tégen dat opzichtige bedrog, en die schijndemocratie. Maar het werd de gelegitimeerde structuur, en niemand gaf een kik. Dan moet je werken met wat je hebt.
Om terug te grijpen op Juan Guaidó, waar ik mee opende: Hij had een kans om zich verkiesbaar te stellen voor het ambt van president, binnen het overeengekomen systeem. Anderen daagden Maduro uit, maar verloren. Guaidó deed niet alleen geen poging, maar was nagenoeg een onbekende in Venezuela, toen de Amerikanen hem instrueerden zichzelf uit te roepen tot president, toen het roterende voorzitterschap van een omstreden bestuurslichaam hem had aangewezen als tijdelijke ‘primus inter pares’. Je hoeft geen fan te zijn van Maduro om te beseffen dat dergelijke smerige spelletjes niet gespeeld worden ten bate van de ‘mensenrechten’, maar louter en alleen vanwege de olie. En Europa heeft iemand nodig die uit ander hout gesneden is, en die zich niet leent voor smerige spelletjes. Is dat mevrouw von der Leyen? Vraag mij dat over een jaar nog maar eens. Het is in elke geval niet ‘Onze Atlantische Frans’, zoveel is zeker.