Opnieuw een groot schandaal rond verzwegen misbruik van kinderen binnen de Katholieke kerk.
Het cynische patroon dat zichtbaar wordt, is dat kerkelijke autoriteiten er niet alleen van op de hoogte waren, maar in geschreven verslagen zelfs documenteerden wie, wat en waar. Als ‘straf’ werd de dader weggehaald uit de gemeenschap waar hij door de mand was gevallen. Van aangifte doen zag men af. Het excuus dat daarvoor wordt opgevoerd is dat men bang was voor ‘reputatieschade’. De ‘Goede Naam’ van de kerk mocht geen averij oplopen.
Vermoedelijk was dat in sommige gevallen de oprechte motivatie van de ‘Hoogste Herder’ binnen de geloofsgemeenschap die dat oordeel velde. De ‘Kerk’ was een ‘baken’, en schade toebrengen aan dat imago diende geen doel. Het zou de autoriteit en functie van dat instituut ondermijnen, en ik maak mij sterk dat zelfs de diep gelovige ouders van de kinderen die misbruikt werden in veel gevallen vielen voor dat argument.
Ook waar opsporingsautoriteiten de ‘geruchten’ opvingen, of op bewijs stuitten, zal men in veel gevallen om die reden een oogje dicht hebben geknepen. In extreme gevallen hoor je daarbij de verhalen van ouders die wel degelijk aangifte wilden doen, maar bij politie en justitie geen poot aan de grond kregen. Op ouders werd daarbij ook wel druk uitgeoefend door te benadrukken dat het slachtoffer erdoor ‘getekend’ zou worden als het tot een proces kwam. En dat de kans op een veroordeling, gelet op de ‘diepe zakken’ van de ‘Kerk’, die zich de beste advocaten konden veroorloven, bepaald geen zekerheid was.
Dat een ‘Kerk’ die het ‘celibaat’ predikt, een magneet is voor mensen met ‘deviante’ seksuele voorkeuren is al eeuwen bekend. In de tijd dat homofilie nog strafbaar was, was de ‘Katholieke Kerk’ een ‘vrijplaats’. Maar naast de autoriteiten die alle schandalen onder het tapijt veegden om het ‘Onbevlekte Blazoen’ van die ‘Heraut van de Rechtschapenheid’ geen schade te berokkenen, waren er ook al vele eeuwen cynische types die hun chantabele confraters juist aan een glansrijke carrière hielpen, om zo hun eigen macht binnen de ‘Kerk’ te vergroten.
Het gonst van de geruchten dat dit systeem werd overgenomen door ‘Goed Ingevoerde’ politici, en hun kapitaalkrachtige sponsoren. Sinds ‘MeToo’ zijn er al vele ‘Nobele Volksvertegenwoordigers’ finaal door het ijs gezakt. Merendeels mannen, maar ook vrouwen. Wat daarbij tot nog toe echter grotendeels verborgen is gebleven, dat zijn de netwerken van ‘Insiders’ die geweten moeten hebben van wat hun collega’s uitspookten. In de ‘Alternatieve Media’ nemen mensen geen blad meer voor de mond, maar waar het blijft bij verdachtmakingen op grond van flinterdunne aanwijzingen, die een flinke dosis fantasie vergen om uit te groeien tot een monsterlijke aantijging, is dat ronduit gevaarlijk.
Anderzijds bewijst de tsunami aan onthullingen rond religieuze gemeenschappen dat er in veel van die gevallen al veel langer ‘rook’ was, en dat het uiteindelijk veel te lang duurde voordat het ‘vuur’ werd ontdekt. Maar hoe ver ga je als er ergens ‘rook’ opkringelt uit het gepoetste en gelikte ‘Paleis van de Democratie’? En hoe voorkom je dat een oververhitte geest meent dat het tijd wordt voor een ‘Grote Schoonmaak’, waarbij hij of zij zelf het initiatief neemt?
Na de ontluisterende wijze waarop ‘Pizza-Gate’ eindigde met een schietpartij waarbij gelukkig geen slachtoffers vielen, werd dat verhaal actief afgeschermd en naar de achtergrond gedrongen door de ‘Mainstream Media’ die Hillary en haar team in bescherming namen. Het hele verhaal is sinds die militaristische interventie geparkeerd in het ‘gesloten archief’ van ‘complot-theorieën’ die ‘debunked’ en ‘discredited’ zijn. Maar dan……..
Dan duikt er opnieuw een verhaal op over Bill dat de haren in je nek recht overeind zet. Over misbruik op industriële schaal, en een getuige die bereid zou zijn gevonden te getuigen, waarna de journaliste en ex-politieagente die bezig is dat verhaal te ontwikkelen, in een hotelkamer in Washington een voortijdige dood sterft. En ja, het is mij bekend dat er mensen bereid zijn schadelijke verhalen uit hun dikke duim te zuigen om zo politieke opponenten uit de vergelijking te trekken. Zie het ‘Steele-Dossier’. Maar andermaal bekruipt mij toch ook het gevoel dat wat binnen de ‘Katholieke Kerk’ en andere religieuze gemeenschappen op enig moment de norm was, binnen de ‘Warparty’/‘Deep State’ ook tot kunst is verheven.
Voor mijzelf wil ik best erkennen dat ‘House of Cards’ mij boeide, omdat Kevin Spacey jarenlang deel had uitgemaakt van de entourage van de Clintons, en het gerucht ging dat veel van wat er in die serie voorbij kwam was ontleend aan het leven van die twee ‘Power-Players’ in de Amerikaanse politiek. Spacey leeft nog, maar werd zelf ingehaald door ‘MeToo’, waarmee de serie effectief om zeep werd geholpen. Dat ‘MeToo’ een stuk gereedschap is geworden in de handen van politieke en maatschappelijke makelaars die er een cynische agenda op na houden, en op geen enkele wijze enige compassie hebben met de slachtoffers, is een stelling die je probleemloos op kunt hangen aan overduidelijk zorgvuldig georkestreerde ‘onthullingen’.
Een probleem is het ‘Teflon-effect’. Politici, en mensen, of organisaties met veel maatschappelijk aanzien die al vele malen werden beschuldigd, maar steeds ongeschonden uit de strijd kwamen, worden op enig moment ‘onaanraakbaren’. Dat is de enige verklaring voor het gegeven dat de ‘Katholieke Kerk’ eeuwenlang haar praktijken heeft weten te verhullen, terwijl ‘iedereen’ wist dat het stonk naar de Hel. In zo’n atmosfeer houden slachtoffers hun mond, omdat ze weten dat niet de daders voor schut gaan, maar zijzelf. Dat is net zo erg als de situatie waarin een meute mediawolven klaar staat om iemand te verscheuren bij de minste aantijging, of op grond van een handeling die in de tijd waarin die plaatshad allesbehalve opzienbarend was, en zeker geen blijk van misbruik. Of bij een volkomen verzonnen verhaal, dat echter 'politiek correct' kan worden uitgebaat.
Daarom stellen bezorgde burgers dat 'decadentie' onze samenleving bedreigt.