Mijn eigen waarschuwingen hier om weg te blijven van het idee dat het allemaal één groot complot is, terwijl ik u de weg wijs naar het ene, na het andere complot, is een poging om een dam op te werpen tegen de gekte die nu de boventoon voert in de wereld van de politiek, de journalistiek, en op de 'social media'.
Overhaast conclusies trekken is inmiddels op elk niveau de norm. 'Ze zitten ons op de hielen! Snel! Doe wat…….!' Nee. Denk eerst even na. Het is geen video-spelletje. Het is niet 'Game-Over' als je niet als eerste de trekker overhaalt. Het gros van de complotten komt voort uit eerder geformuleerde strategische doelen, en de identificatie van opponenten die het bereiken van die doelen in de weg zouden kunnen staan. Niet zelden zal degene die de doelstellingen formuleerde niet alleen niet op de hoogte zijn van de operationele consequenties, maar er is een reële kans dat die strateeg zich ook kapot schrikt als hij of zij ziet waar het toe heeft geleid.
Veel van die doelstellingen, alsmede de identificatie van oppositionele groepen of landen, zijn niet geheim. Sterker nog, ze worden als regel gedragen door brede instemming binnen de bevolking in democratisch geregeerde landen. Maar ook waar de hoogste macht niet berust bij gekozen vertegenwoordigers, hoeft dat nog niet te betekenen dat de doelstellingen niet worden onderschreven door het overgrote deel van de bevolking. Uiteindelijk wil iedereen in welvaart, vrede en veiligheid leven, en daar hebben die doelstellingen als regel betrekking op.
De afstand tussen degene die de strategie bedacht, en degene die uit 'operationele noodzaak' iets opzette dat ieder begin van morele en ethische rechtvaardiging mist, kan behoorlijk groot zijn. Buiten het zicht van de meesten in ons land ontwikkelt zich in de Verenigde Staten het schandaal rondom Debbie Wasserman Schultz (DWS), en de wijze waarop mensen die onder haar verantwoordelijkheid werkten het 'IT-beheer' vormgaven. Het is zeker mogelijk dat 'DWS' een 'domme doos' is, om het maar in volkstaal uit te drukken, die geen benul had van 'IT', en blij was met Imran Awan, die het allemaal 'geniaal' voor haar regelde.
Dat de vrouw van Imran de benen nam naar Pakistan toen het begon te rommelen, omdat er van alles mis was met de wijze waarop dat 'IT-beheer' was ingekleed, en Imran zelf ook op het punt stond overhaast het land te verlaten toen hij in zijn kladden werd gepakt, voedt een onwaarschijnlijk palet aan complot-theorieën. Elk van die theorieën bevat wel een realistische 'lead', maar verdwijnt vervolgens in een stofwolk van speculatie. En echt, wie het verhaal volgt, kan kiezen uit een enorm aantal opties. Van de 'vanzelfsprekende Russen', via de Pakistaanse geheime dienst, en 'dus' Al Qaida/ISIS, of de Mossad, danwel een geheim genootschap waar de leiding van de 'Democratische' partij deel van uitmaakt, dus Hillary Clinton, tot tamelijk onschuldig 'geldelijk gewin' van Amran en zijn familie, die 'DWS', en andere kopstukken binnen de 'Democratische' partij zouden chanteren. Voor ieder wat wils.
En ja, nu dat hele kaartenhuis instort is de kans groot dat er van alles aan het licht komt dat met de oorspronkelijke kwestie weinig uitstaande heeft. Het gerucht dat de in Pakistan verblijvende vrouw van Imran een 'deal' heeft gesloten met de onderzoekers die zich op deze kwestie hebben gestort, waarbij de Awans een boekje open zullen doen over de geheimen van de 'Democratische' partij, kan met het grootste gemak nog een hele waslijst aan andere complotten in de openbaarheid brengen. Die echter geen direct verband hoeven te houden met wat de Awans voor de wet verkeerd hebben gedaan. Of wat een eventuele illustere opdrachtgever van de Awans voor ogen stond toen men de operatie opzette.
Stapel complot, op complot, op complot, elk complot met zijn eigen onzekere extensies, en je belandt in een sprookjeswereld. Ik zeg niet dat dat de opzet is. Maar tegen de tijd dat je zo ver bent dat je bereid bent aan te nemen dat 'ze' daar op uit zijn, weet je niet meer waar je eindigt. Paul Craig Roberts ziet het niet verkeerd als hij in 'Washington' teveel types ziet rondlopen met sinistere plannen, die met gemak kunnen leiden tot een mondiaal gewapend conflict. Meer dan eens verwees ik u naar zijn bijdragen, omdat ze de 'spijker op de kop' waren. Maar dat er een schroefje los zit bij 'Broeder Kim' in Noord-Korea, daar kun je maar beter niet aan twijfelen, lijkt mij. In de bereidheid van Rusland en China om mee te denken over een oplossing van het conflict rond 'Kim-en-Vuurwerk' een complot zien van 'Bijbelse Proporties', is 'sprookjeswereld', vrees ik.
Tegelijk kan ook ik er niet omheen dat de overvloedige bewijzen die er nu zijn voor een innige samenwerking tussen de gezworen vijanden Israël en Saoedi Arabië, die ISIS en Al Qaida steunen om hun gezamenlijke vijand Iran, en Rusland, pootje te lichten, het lastig maakt om suggesties over bizarre complotten die ingaan tegen evident eigenbelang, en duidelijk geformuleerde strategische doelstellingen, die gesteund worden door de eigen bevolking, lichtvaardig van tafel te vegen.
Zolang complotten voortvloeien uit een algemeen bekende strategische doelstelling, of evident eigenbelang, valt er nog iets te duiden voor iemand die zich in de materie verdiept. Maar als de strategie zelf een enigma is, en onze gekozen of benoemde leiders zich manifesteren als 'Manchurian Candidates', dan wordt het tijd om je knopen te tellen. Ontegenzeggelijk groeit het aantal technieken dat, tenminste in theorie, politieke besluitvorming overbodig maakt. En bestuurlijke controle op grote afstand van de politieke centra mogelijk maakt. Waarbij de 'Candidates' zelf niet eens meer beseffen dat ze voor een ander werken. Vooralsnog ben ik zelf teveel gehecht aan het concept van de 'vrije wil' om daarin mee te gaan. Maar dan zullen we nu echt wel werk moeten maken van het ter verantwoording roepen van mensen die ons een 'complot-oor' aannaaien, anders roepen we de ellende over onszelf af.