Wat is de betekenis van die Chinese ‘Robot-lander’ die als eerste op de achterzijde van de maan is geland?
Vooralsnog tasten we in het duister, omdat we geen idee hebben wat de gedachte erachter is. In onze ‘westerse’ wereld zijn we al snel geneigd te concluderen dat het een kwestie is van ‘prestige’. Maar er zijn ook commentatoren die menen dat de Chinezen zelden of nooit iets ‘zomaar’ doen, om het ‘prestige’ van hun leiders glans te verschaffen. Tot die laatste categorie behoor ik zelf ook.
In een speculatief artikel over de bedoelingen van ‘de Chinezen’ wordt gerept over ‘Helium 3’ als mogelijke brandstof voor toekomstige ruimtereizen. Wat ons herinnert aan de onvolprezen film ‘2001-A Space Odyssey’ over een missie naar Jupiter. Het scenario van de film is gebaseerd op een kort verhaal van Arthur C. Clarke, die buitengewoon visionaire ‘science fiction’ schrijver. De meesten die de film hebben gezien herinneren zich wel de scene waarin de computer aan boord, ‘HAL’ de menselijke kosmonauten aan boord willens en wetens om het leven probeert te brengen, omdat ze een bedreiging zijn voor de missie. (VIDEO)
In het vervolg schetst Arthur C. Clark een race tussen een Russisch/Amerikaans team, en een Chinese concurrent, die de strijd om als eerste op Jupiter te landen lijkt te zullen winnen, omdat ze als innovatief plan hebben om op de maan ‘Europa’ te gaan tanken. Dat loopt uit op een catastrofe, omdat op die maan leven blijkt te bestaan, en dat leven is de bezoekers niet goed gezind. Tot zover de fictie.
In de realiteit zien we dat er extreem weinig kans is op een Russisch/Amerikaanse missie, terwijl de Chinezen, die door de Amerikanen buiten het ‘ISS’ worden gehouden, stilletjes hun ruimteprogramma uitbouwen. Hier op mijn blog heb ik jaren geleden al geschreven dat we er beter aan zouden doen ons te richten op de verkenning van de ruimte, en dáár in investeren, dan ons te overladen met wapens, en hier op aarde meer en meer oorlogen te ontketenen, terwijl we een steeds scherpere punt vijlen aan onze ‘identiteit’. Dat dat niet aanslaat, komt in mijn ogen primair door het falen van ons politieke systeem. In het ‘westen’ leven we van verkiezing, naar verkiezing. Onze horizon is nog geen vier jaar, ook al doen we alsof we bezig zijn met ‘2050’ als het over ‘milieukwesties’ gaat. Maar dat is geen visie, maar onderdeel van een misleidend ‘Identity’-steekspel om te bepalen wie van de kandidaten het ‘Groenst’ is.
In de concurrerende landen, Rusland en China, met name, kennen ze geen democratie zoals wij die kennen, ook al zijn er in Rusland wel degelijk verkiezingen waaraan meerdere kandidaten meedoen, maar door ‘ons’ gesteunde kandidaten krijgen daar geen poot aan de grond. Het gejank in het ‘westen’ over ‘Russische Inmenging’ is je reinste flauwekul. Al helemaal als je de ‘investeringen’ van Russische bedrijven in ‘politiek getinte boodschappen’ afzet tegen de vele miljarden die er omgaan in dat circus bij ons, of het vergelijkt met de kapitalen die ‘wij’ investeren in ‘Regime Change’ inspanningen in Rusland en China. Hoe kan dat?
In China, én in Rusland, kennen ze een ‘bestuurlijke bovenlaag’ die door Poetin wordt aangeduid als ’Sistema’. In ons deel van de wereld steevast aangeduid als ‘vriendenkliek’, en het bewijs van ‘corruptie’. Maar in DEZE Britse studie leest u iets geheel anders. Ja, er is sprake van een ‘informeel’ netwerk. Maar dat is niet gebaseerd op ‘vriendendiensten’ in eerste aanleg, maar op de vraag wie, of welk bedrijf, in staat is te ‘leveren’. En in die studie ook de verklaring waarom dat zo succesvol is, en hoe het Rusland (en China) kan bedreigen als die landen slagen in hun opzet om de bevolking te verheffen, en die landen op te stuwen in welvaart. Ik benadruk nog maar eens dat tal van studies over de afgelopen decennia hebben aangetoond dat een zekere mate van ‘autoritaire leiding’ als voorloper van een volgroeide democratische bestuursvorm nuttig en nodig lijkt te zijn. En dat het niet werkt als je begint met het invoeren van ‘westerse’ democratie, en bijbehorende ‘Identity Politics’, in de verwachting dat daaruit als vanzelf meer welvaart geboren wordt.
Sterker nog, het heeft er alle schijn van dat onze vorm van democratie en ‘Puntjes-op-de-I’-politiek leidt tot oorlog en verdeeldheid, en decadente verspilling van mens en materiaal. Wat allerminst een pleidooi is voor dictatoriale ingrepen, maar eerder een smeekbede om afstand te nemen van die heilloze ‘Identity Politics’ en het daarmee vergroeide imperialisme.
In een interessant artikel over de vraag wie Poetin op moet volgen als hij na deze termijn terugtreedt, oppert Gordon M. Hahn dat de huidige burgemeester van Moskou hoge ogen gooit. Het is een zeer uitvoerig artikel, waarin gedetailleerd wordt beschreven hoe Sobyanin op die plek terechtkwam, en zich ontwikkelde tot ‘lieveling’ van de ‘elite’ in Moskou, die significant andere voorkeuren heeft dan de gemiddelde Rus. Ik ben het met de lezing van Hahn eens dat er een grote kans is dat iemand zoals Sobyanin nodig zal zijn om te voorkomen dat het ‘Sistema’ ten prooi valt aan de verdeeldheid zaaiende ‘westerse’ manier van politiek bedrijven. Wat in de Russische context aangeduid wordt als ’Sistema’, lijkt erg op wat in ons land de ‘Verzuiling’ was. Over je ‘Identiteit’ hebben we het niet, maar kun je ‘leveren’? Begrijp je wat er bedoeld wordt, als het gaat over ‘collectief belang’?