De afkorting 'SDR' staat voor 'Special Drawing Rights'.
Oorspronkelijk een 'pot met geld' waar het IMF uit kon tappen om landen in nood tegemoet te komen. Inmiddels een alternatieve vorm van geld, waarbij het IMF fungeert als mondiale 'Centrale Bank'. En een veelvoud aan 'fiat-SDR's' uitgegeven kan worden in verhouding tot het bedrag 'in kas'.
Anders dan het publieke beeld dat het IMF koestert, gaat het merendeel van de steun die het IMF heeft uitstaan in de wereld niet naar 'Derde Wereldlanden', maar naar landen in de Eurozone, als uitvloeisel van de crisis waardoor Griekenland, Cyprus, Portugal en Ierland kopje onder dreigden te gaan. Andere belangrijke klanten zijn Polen en Mexico. Slechts tien procent van het uitstaande bedrag gaat naar de armste landen in Afrika, Azië en Zuid-Amerika.
De cryptische aanduiding 'SDR' verbloemt de functie van die 'rekeneenheid'. Het is geen geld in de zin dat je er als particulier mee kan betalen. Maar het is een 'opslagmedium voor waarde', een eenheid waarmee 'verrekend' kan worden, en het is 'in te wisselen' voor geld van fysiek bestaande landen. En daarmee is het volgens de courante definitie van geld, geld. Waarmee we op nog een interessant verschil stuiten met reguliere 'Centrale Banken': Het IMF behartigt niet de belangen van een volk, en staat niet onder toezicht van democratisch gekozen volksvertegenwoordigers.
Nu in brede kring, buiten de 'mainstream economen' die en masse in de 'Zevende Hemel' zijn, wordt gespeculeerd over een 'val van de Dollar', als gevolg van het beleid van de FED, 'Washington', en 'geopolitieke ontwikkelingen', houden ingewijden er rekening mee dat het IMF zich de facto zal ontwikkelen tot 'wereldbank', en globale 'lender of last resort'. Daarvoor is wel nodig dat de SDR een aanzienlijk grotere 'penetratie' krijgt van financiële markten, waarin de functies van 'hedging', 'financing', 'settlement' en de zogeheten 'clearance mechanisms' worden meegenomen, zo stelde een IMF-rapport uit 2011.
In een wereld waarin de Euro en de Dollar al stuiten op grote weerstand, is het nog maar de vraag hoe de 'SDR' als 'world-currency' ontvangen wordt. Zeker is, in mijn optiek, dat het onhaalbaar lijkt als de VS binnen het IMF de macht houdt die het daar nu heeft. De pogingen van andere belangrijke landen in de wereld, meer in het bijzonder China, Rusland, en India om de structuur van het IMF en de Wereldbank aan te passen, zodat het een betere afspiegeling oplevert van de economische realiteit in de wereld, is vooralsnog vergeefse moeite geweest.
Het leidt tot initiatieven vanuit de 'BRICS'-landen om concurrenten van het IMF en de Wereldbank op te zetten, gevoed door de 'opkomende economieën', waarna de 'rijke landen' verder met hun 'sterfhuisconstructies' mogen doen en laten wat ze willen. Onduidelijk is vooralsnog hoe serieus die alternatieven zijn, maar het heeft er veel van weg dat we afstevenen op een 'scheiding der geesten' op het internationale niveau. Ook buiten de financiële instituten.
Handelscontracten tussen de beide 'blokken' zullen toch behoefte hebben aan een 'wereldhandelsmunt'. Al streeft Rusland met name inmiddels openlijk naar bilaterale overeenkomsten waarbij betaling feitelijk meer de vorm aan zal nemen van 'ruilhandel'. Dat lijkt voor de langere termijn niet echt een opsteker. Vandaar dat een overeenkomst tussen Iran en India, waarbij betaling voor olie in Euro's werd afgesproken, mijn aandacht trok.
De Euro heeft zijn gebreken, maar duidelijk ook voordelen vergeleken bij de SDR als alternatief. En de stug hoge wisselkoers, mede het gevolg van de weigering van de ECB om 'onconventionele middelen' in te zetten om de Europese economie te 'stimuleren', zoals in de VS, Engeland en Japan, reflecteert een indrukwekkend vertrouwen in die munt. Een vertrouwen dat op slag kan verdampen als het de VS en de NAVO lukt het 'IJzeren Gordijn' weer op te trekken. Tot dat moment hebben we nog iets te zeggen over onze toekomst. Daarna zullen we het vermoedelijk moeten doen met een ondemocratische bezettingsmacht onder de vlag van de NAVO, en een ondemocratische, blijvend door de VS gedomineerde IMF als 'Centrale Bank'. Met aan de andere kant van het 'Gordijn' de landen die ons nu van energie voorzien, en onze belangrijkste handelspartners zijn, als we de wapenmarkt even buiten beschouwing laten.