Het ‘Vrije Woord’ is een groot goed, dat het verdient om krachtig te worden verdedigd.
Tegelijkertijd beseft iedereen dat er grenzen zitten aan die vrijheid. Elk land, met inbegrip van ‘westerse’ democratieën, kent beperkingen. Van een absoluut verbod onder alle omstandigheden, via toetsing achteraf met een mogelijkheid tot het opleggen van straf, tot beperkingen die zijn toegesneden op een omstandigheid die men de ‘Noodtoestand’ noemt.
Uiteindelijk weegt de veiligheid van de burgerbevolking in alle gevallen het zwaarst. Het uitroepen van de ‘Noodtoestand’ volgt als regel op aanslagen, pogingen om de regering af te zetten, of oorlog in eigen land, of met andere landen. In NAVO-land Turkije geldt op dit moment de ‘Noodtoestand’. Frankrijk heeft die, na de verkiezing van Macron, opgeheven, maar via een speciale ‘antiterreurwet’ de regels wel permanent aangescherpt. Met scherpe protesten van ‘Amnesty’ en ‘Human Rights Watch’, en 'RT', nadat Macron prompt geaccrediteerde journalisten van die Russische zender buiten een publieke persconferentie hield. Dan hoop ik toch echt dat we niet de kant van Oekraïne op gaan met het 'nieuwe' Europa dat Macron voor ogen staat.........
U kunt er veilig vanuit gaan dat ik geen fan ben van Erdogan, maar gelet op het feit dat het land al verschillende malen getroffen is door zware aanslagen, het verwikkeld is in een burgeroorlog tegen de Koerdische afscheidingsbewegingen, en het betrokken is bij de oorlog tegen Syrië, terwijl het nog niet zo lang geleden ternauwernood een coup-poging overleefde, is het niet direct absurd dat daar middels de ’Noodtoestand’ de gangbare rechten en burgervrijheden zijn opgeschort. Als u mij vervolgens voorhoudt dat Erdogan veel van dat geweld over zichzelf heeft afgeroepen, dan ben ik de eerste om dat te beamen. Helaas waren wij, de andere NAVO-landen, allesbehalve alert toen Turkije jaren geleden aan zijn campagne tegen de Koerden begon, en hebben we Erdogan zelfs aangemoedigd om zich met de gewapende strijd in Syrië te bemoeien, door een vrijplaats te bieden aan uiteenlopende terreurorganisaties die werden ingezet om Assad uit het zadel te wippen. Terroristen die zich ook in Turkije zelf niet onbetuigd lieten toen de regering in Ankara uit een ander vaatje begon te tappen, na die mislukte coup-poging.
De zorgen over Erdogan en het ‘Vrije Woord’ die nu van de krantenpagina’s spatten, en de ‘Journaal’-redacties inspireren tot het uitzenden van ‘journalisten’ om te ‘rapporteren’ over de misstanden in dat land, onderstrepen slechts dat het ‘Vrije Woord’ ook een wapen kan zijn. Er kan geen enkele twijfel over bestaan dat de andere NAVO-landen uit zijn op ‘Regime-Change’ in Turkije. En als die poging succesvol zou zijn, hoor je geen van die ‘journalisten’ die nu te hoop lopen tegen de beperkingen van de democratische vrijheden in dat land nog klagen. Sterker nog, men zal instemmende artikelen het levenslicht laten zien waarin steun wordt betuigd aan de ’sterke man’ (en liever nog een vrouw) die dan aantreedt, en ‘orde op zaken stelt’. Zoals in Oekraïne, inderdaad.
Mijn punt is, dat respect voor het ‘Vrije Woord’ onderhoud vergt. En dat wegkijkende media op het moment dat zichtbaar wordt dat autoritaire trekjes zich meester maken van een landsbestuur de voorbode is van ernstige ontsporingen. Vandaar dat al die initiatieven in de andere NAVO-landen om het ‘Vrije Woord’ te knevelen, in de strijd tegen ‘Fake News’ en ‘Russische Beïnvloeding’, tot meer protesten zouden moeten leiden. Maar niet alleen ziet men dat over het hoofd, maar het gros van de ‘journalisten’ ziet die zuiveringen juist als een geweldige opsteker! En ik wil u niet bang maken, maar in mijn beleving is het eerder de voorbode van verdere ontsporingen in ons deel van de wereld die uiteindelijk zullen leiden tot de import van het soort chaos dat we nu zien in de landen die we ‘bevrijd’ hebben. Of waar we een oogje toeknepen toen ze zich met de gewapende strijd in buurlanden begonnen te bemoeien, aangemoedigd door andere NAVO-landen.
Op dit moment wordt het échte nieuws al meer en meer verdrongen door berichtgeving over ‘Fake News’, complot-theorieën over ‘Enge Russen’, en ‘Celebrity-issues’, met inbegrip van de ‘Tweet-stormen’ die ze veroorzaken over ’non-issues’, zoals wie het met wie doet, en of hun gedrag wel door de beugel kan van het nieuw-puriteinse evangelie. En dat is echt levensbedreigend!
In de tijd dat ik hier aandacht vroeg voor de grootschalige verwoesting van hele Koerdische steden in Turkije, en alle bewijzen die er lagen voor de innige samenwerking tussen Turkije en ISIS/Al Qaida, met steun van de NAVO-landen, die als hoogste prioriteit de verwijdering van Assad uit Damascus had, gaf niemand een zier om het lot van die Koerdische journalisten die hun leven waagden om de bewijzen naar buiten te brengen. Toen hadden luide protesten nog indruk kunnen maken. Maar als je al een stuk in je krant tegenkwam dat over die aantijgingen ging, dan was dat steevast om die journalisten in diskrediet te brengen. Ik beschuldig de ‘westerse’ institutionele media daarom niet zozeer van hypocrisie, maar van uitgesproken cynisme. Het ‘Vrije Woord’ kan hen gestolen worden. Sterker nog, ze zien het eerder meer en meer als een bedreiging. ‘Vrij’ is uiteindelijk ‘gratis’, en dat is geen opsteker voor hun ‘verdien-model’.
Mijn stelling hier is, consequent, dat het ‘Vrije Woord’ hoe dan ook niet bestaat in een ‘Onvrije (=Onveilige) Omgeving’. Het is het dilemma waar de ‘R2P’-meute maar niet aan kan wennen. En waarom de ‘bevrijding’ van de bevolking van Libië, Syrië, en andere regio’s en landen zo’n hopeloze mislukking is. En waarom ik mij zo erger aan die ‘journalisten’ uit NAVO-landen die keer op keer ‘net te laat’ komen. Al meer dan eens heb ik hier gewezen op een solide Grondwet als een ‘Dictator’, met de bijbehorende plicht van enige gekozen volksvertegenwoordiger om te zorgen voor compromisloze handhaving juist als er in een land (nog) geen sprake is van chaos, oorlog en extreem moreel verval, of andere epidemische problemen die de doorsnee burger minder ‘toerekeningsvatbaar’ maken.
Al langer buigt en gumt men in de NAVO-landen om de bescherming die de Grondwet biedt aan de eisen van ‘deze tijd’ aan te passen. Privacy-bescherming is daardoor inmiddels een farce. Discriminatie wordt allang niet meer oogluikend toegestaan, maar openlijk aangemoedigd, en zelfs door ‘lagere’ wetten en rechters afgedwongen, mits ‘positief’. Zulks ter beoordeling van de machthebbers en hun ‘deskundige’ adviseurs. En ofschoon de overheid op het eerste gezicht nog verre lijkt te blijven van de beperking van het ‘Vrije Woord’, is het overduidelijk zo dat die overheid innig samenwerkt met de multinationale ondernemingen die invloed uit kunnen oefenen op de ‘content’ van berichten die mensen ontvangen, teneinde die berichtgeving politiek correct te ‘stroomlijnen’ om ‘beïnvloeding’ tegen te gaan. En wat dan als het niet bij protesteren blijft?
U hoeft mij niet te vertellen dat velen die zich schikken in deze benadering er van overtuigd zijn dat ze juist werken aan een betere toekomst. Daarnaast zijn er degenen die minimaal hun twijfels hebben, maar zolang de bankrekening goed gevuld blijft, voelt men geen al te grote behoefte om de snavel open te trekken. Al helemaal niet in het openbaar. En tot slot zijn er de cynici die verdomd goed weten dat ze hiermee chaos ‘importeren’ en ‘knopen’ leggen in bestuurlijke processen waar een bestuurlijke ‘Houdini’ nog niet uit kan ontsnappen. Ieder voor zich met een eigen ‘Master Plan’ om van die ontwikkeling te profiteren. Want vergis u niet: De wanorde in landen als Libië, Syrië, Irak, Afghanistan, Turkije en Oekraïne zijn evenzovele ‘goudmijnen’ voor mensen die het zagen aankomen. Ik had zelf schofterig rijk kunnen zijn, als ik geen geweten had gehad.
Het hele spectrum van ‘mensenrechten’ is ‘weaponized’, zoals men dat in militaire kringen noemt. Het échec van de ‘Oorlog tegen Vietnam’ genereerde een ‘nieuwe manier van denken’ onder strategen. Het ‘succes’ van de oorlog tegen Afghanistan, waar seculiere (communistische) machthebbers werden verdreven met een beroep op ‘mensenrechten’ die geschonden zouden worden door een gebrek aan (westerse) democratische besluitvorming, smaakte naar meer. Die oorlog tegen Afghanistan bewees dat ‘mensenrechtenorganisaties’ bruikbaar waren als propagandaplatform voor cynische militaire expedities, en dat er nauwelijks interesse was onder de ‘bevlogen’ leden van dat soort ‘NGO’s’ om rekenschap af te leggen nadat hun organisatie weer ergens een spoor van vernieling had getrokken.
En nu zijn we zelf aan de beurt. Omdat bepaalde mensen, zonder geweten, er schofterig rijk van worden. En de rest niet verder kijkt dan de neus lang is. Totdat het te laat is. En dan iedereen de schuld geeft, behalve zichzelf. Ze gaven toch alleen maar hun ‘Mening’? En ze hadden ‘goede bedoelingen’, toch?