Bejaarden die zich schamen voor het feit dat ze, in deze moeilijke tijden, met hun AOW en snel oplopende zorgkosten de 'werkenden', en 'Den Haag', in de weg zitten, kunnen binnenkort een pilletje bij de dokter gaan halen om er een eind aan te maken.
Lilian Marijnissen verwoordde het milder, waar zij het een cynisch voorstel vond om nu 'vrijwillige' euthanasie voor lichamelijk gezonde bejaarden in te voeren, nu landelijk volop kritiek wordt geuit op de consequenties van het kabinetsbeleid aangaande de zorg voor oudere hulpbehoevenden. Maar zelfs dat kwam haar al op een storm van kritiek te staan uit de hoek van de partijen die helemaal in hun nopjes zijn met dat kabinetsvoorstel. Men eiste zelfs excuses van de SP!
Eerlijk gezegd zie ik het ook als een 'opgeruimd-staat-netjes'-actie. Uiteraard wordt er deemoedig gerept over 'zorgvuldige trajecten'. Maar 'vooralsnog' mogen alleen bejaarden er 'gebruik' van maken. Blijkbaar is het kabinet er van overtuigd dat 'zorgverleners' ruim voldoende tijd hebben om dat 'zorgvuldige traject' te borgen, ondanks het gegeven dat het teveel moeite is om de luier van meneer of mevrouw te verschonen, en andere zorg te bieden die hem of haar wellicht weer zin in het leven zou geven, opdat hij of zij zich niet overbodig voelt, maar een volwaardig onderdeel van de samenleving.
Van nabij heb ik ervaren dat ziekenhuizen wel raad weten met mensen die 'geen zin' meer hebben, ook al zijn ze niet terminaal ziek, als de 'naasten' dan niet onmiddellijk de hakken in het zand zetten. Dus mijn vrees is deels dat als dat nu eigenlijk al de praktijk is, het wel degelijk gerechtvaardigd is om argwaan te hebben. Mijn eigen ervaring is dat menige 'zorgverlener' het in deze tijd eerder als zijn of haar taak ziet om de familie te helpen in te stemmen met zo'n 'beslissing', dan dat ze de bejaarde proberen te helpen die depressieve gevoelens te overwinnen.
Hoe 'borg' je zo'n traject? Wat zijn de 'criteria'? Hoe stel je objectief vast dat aan die 'criteria' is voldaan? In 2012 noemde Suzanne Van de Vathorst, secretaris van de commissie Levenseinde in het Erasmus MC, en lid van de regionale euthanasie toetsingscommissie, zo'n wet een 'DRAAK'. In mijn woorden.
Bij 'Pauw' vroeg Jort Kelder onlangs aan de verantwoordelijke minister of ze inzage had in de 'overhead' kosten in de 'zorg'. Die komen uit hetzelfde potje als de AOW en de 'handen aan het bed', namelijk de 'staatsruif', oftewel 'belastingpot'. Bij de 'zorg' hebben ze er van overheidswege alleen nog een stel 'verzekeraars' tussen geschoven, die eerst een greep in de kas mogen doen, voordat u aan de beurt komt. Ze prevelde iets onsamenhangends over kosten voor 'reclame' die niet noemenswaard waren gestegen. Maar dat was de vraag niet, mevrouw de minister, die de ambitie heeft om minister van economische zaken te worden! Hoeveel geld gaat er naar al die lagen van het management, de bonussen, bij 'instellingen', 'verzekeraars', en de overleg- en controle-organen die de overheid met haar beleid ruim baan heeft gegeven? Ten koste van de AOW en de 'handen aan het bed', want je kunt een Euro maar één keer uitgeven, nietwaar?
Er kwam ook iets uit in de zin van een maatschappelijke 'vraag' naar meer toezicht om al die 'processen' te 'borgen'. En ja, dat kost ook geld, begrijpt u wel, meneer Kelder? Misschien begreep meneer Kelder het wel, maar voor mij praatte ze 'in haar eigen straatje', en klonk het vooral 'ontwijkend'. Want je wilt als minister natuurlijk niet door duidelijkheid te scheppen, of een onhandige verspreking, waardoor mensen de schellen van de ogen vallen, de 'kip die de gouden eieren legt' slachten. Stel je voor dat er geen geld meer over zou blijven voor het 'overleg' en de 'adviseurs' die nu betrokken zijn bij de wetswijziging, en nieuwe 'toezichthouders' en 'campagnes'. Dat zou een regelrechte ramp zijn!
Als ik al kritiek heb op mevrouw Marijnissen, dan is het dat ze nog te 'soft' is voor die cynische schrapers en baantjesjagers. Niemand in Nederland pleit nog voor het onnodig laten lijden van mensen die ziek zijn. En als een behandeling om dat lijden te beperken, of weg te nemen, resulteert in een sneller einde, zullen er nog maar weinig mensen protesteren omdat het kennelijk de 'Straf van God' is als die mensen verteerd worden door ondraaglijke pijn. Maar 'helpen' door de stekker eruit te trekken, terwijl iemand geestelijk klem zit, of vereenzaamd in een steeds individualistischer maatschappij, waarin ze niet meer zijn dan een 'kostenpost' in een statistiek, ontlokt bij mij de wens om de stekker uit 'Den Haag' te trekken, en terug te keren naar een meer integere interpretatie van de 'Eed van Hippocrates'.