‘We have met the enemy, and he is us’.
Tal van epische verhalen zijn geschreven over heroïsche verrichtingen van helden die ten strijde trokken tegen hun eigen schaduw. Gretig deel ik daarom HIER een ‘link’ naar het meest recente artikel van Gerold Shaw, waarin hij ons wijst op het gevaar van de visie dat de geschiedenis wordt vormgegeven door ‘Leiders’, die feitelijk volgers zijn die de ‘Tijdgeest’ exploiteren. Waar ook de interpretatie die het zwaartepunt bij ‘het volk’ legt belangrijke invloeden over het hoofd ziet. Het is mij uit het hart gegrepen.
Het is niet mijn bedoeling er een gedetailleerde eigen bijdrage aan te wijden, en ik begrijp dat het indruist tegen het verlangen om grip te krijgen, of te houden, op de wereld om ons heen door complexiteit te reduceren tot eenvoudig te verteren ‘hapklare brokken’. In het zeer leesbare, en met humor geschreven boek ‘A Short History of Nearly Everything’ van Bill Bryson, laat de schrijver zien hoe ‘mensen van naam’ in veel gevallen ideeën van anderen pikten, of zelfs niet veel meer waren dan degenen die de mazzel hadden dat een idee dat al in brede kring leefde op hun conto werd bijgeschreven.
Niet zelden zouden die ‘beroemdheden’ zich in hun graf omdraaien als ze zagen hoe hun bijdragen uiteindelijk werden geïnterpreteerd, en tot wat voor gruwelen het heeft geleid. Anderen, die beslist geen nobele bedoelingen hadden, eindigen in de geschiedenisboeken als ‘nationale helden’, terwijl ze slechts volkomen zelfzuchtig probeerden hun eigen macht en rijkdom te vergroten. Toegewijde dienaren van de mensheid zijn extreem zeldzaam, veelal onopvallend, en niet zelden misbruikt door geschiedschrijvers, terwijl ‘coaches’ en 'therapeuten' er een zwakte van maken. Een ‘Valkuil’.
Grootgebracht met het idee dat de samenleving ‘maakbaar’ is, en het enige wat telt je ‘Identiteit’ is, als onderdeel van een duidelijk herkenbare ‘groep’, bij voorkeur een ‘minderheid’, rennen steeds meer mensen achter hun eigen staart aan. In een artikel in NRC beschreef een journalist een groep mensen die het hele jaar door bezig zijn met de ‘Zwarte Piet’-discussie. Een fanatieke ‘actievoerster’ stelde openlijk dat feiten en argumenten geen vat op haar hadden. Ze wilde ‘respect’!
De uitvergroting van een fabel tot iets wat groter is dan het leven zelf, is kenmerkend voor de mens in deze tijd. De media spelen er gretig op in, en voeden het idee dat je het universum kunt verklaren aan de hand van ‘klein leed’. We zijn nu zo ver, dat een YouTube-filmpje over een ‘zielig hondje’ ons naar de wapens kan doen grijpen. Terwijl journalistieke grootheden als Seymour Hersh, die zoveel baanbrekende artikelen schreef over ‘geschiedenis in wording’, geen krant of tijdschrift meer kan vinden die bereid is zijn stukken te publiceren.
Op zijn blog schrijft Shaw dat hij niet tot doel heeft het aantal ‘likes’ en ‘hits’ te vergroten, en waarschuwt hij lezers dat zijn bijdragen aan de publieke discussie ‘lang en ingewikkeld’ kunnen zijn, en dat er een risico is dat je voor jezelf gaat denken als je ze leest. Dat alles onder het motto: ‘The truth shall set you free, but first it will make you miserable’. Zijn blog werd geboren toen bleek dat mensen in zijn omgeving waardering op konden brengen voor zijn kijk op de actualiteit na ‘9/11’ en de ‘bankencrisis’ van 2008. Voor mij zijn dit soort pareltjes op het internet hoopgevend. Respect!