De ‘kinderombudsvrouw’ roept de Nederlandse overheid op om kinderen van ouders die zijn geëmigreerd naar Syrië en Irak, om zich bij IS te voegen, gedwongen terug te halen naar Nederland.
Nu IS is verslagen, verblijven de meeste kinderen van die Jihadisten in vluchtelingenkampen. Dat de leefomstandigheden daar verre van ideaal zijn, om het maar zachtjes uit te drukken, dat behoeft geen betoog. Maar sinds de ‘Regime Change’-operaties van de NAVO zich als een olievlek hebben uitgebreid over de aardbol, wemelt het in de wereld van de plekken waar het slecht toeven is. De vraag die zich dan opdringt, is of het een zaak van Nederland is, en hoe je dat in zou moeten vullen.
Nou blijkt het om een gecoördineerde actie te gaan, als ik de dame in kwestie goed beluisterde. In Frankrijk en België zijn identieke oproepen uitgegaan van identieke organisaties in die landen. Ik kreeg echter niet de indruk dat mevrouw Kalverboer de koffers al gepakt heeft om af te reizen naar die kampen, en die kinderen te gaan halen. Sterker nog, ik vrees dat ze niet met open armen zou worden ontvangen. En dan druk ik mij erg voorzichtig uit.
Er ligt kennelijk geen goed doorwrocht plan om de doelstelling van mevrouw Kalverboer te realiseren. Maar hoe zit dat nou juridisch? De ouders zijn, welbewust, geëmigreerd. Toen destijds verschillende bezorgde Nederlanders zich afvroegen of je die mensen niet tegen moest houden, kwam prof. dr. Beatrice de Graaf, hoogleraar in Utrecht, en ‘terrorisme expert’, bij Pauw & Witteman uitleggen dat daar geen juridische basis voor was. Dan komt het mij voor dat er voor het terughalen van geëmigreerde kinderen al helemáál geen juridische basis is. En zéker niet als die ouders niet mee willen werken aan repatriëring, waardoor het ontvoering wordt. Sterker nog, het hele woord ‘repatriëring’ suggereert dat Nederland nog altijd het vaderland is van die geëmigreerde Jihadisten. Maar zelfs dát is juridisch niet houdbaar, vrees ik. Je kunt iemand het staatsburgerschap niet opdringen.
Mevrouw Kalverboer schetste het beeld van kinderen met drugsverslaafde ouders in Nederland als vergelijkbaar. Die vlieger gaat echter, om een waslijst met redenen, niet op. En er zit een behoorlijk scherp kantje aan als de ombudsvrouw niet zozeer de erbarmelijke fysieke leefomstandigheden als reden voor een ontvoering opgeeft, maar lijkt te suggereren dat de religieuze opvattingen van de ouders voldoende zijn. Nou wil ik niet zeggen dat ik niet begrijp dat je als rechtgeaarde Nederlandse grootmoeder hoofdschuddend kennis neemt van wat dergelijke ouders hun kinderen bijbrengen, en hoe die kinderen worden geprostitueerd voor propagandamateriaal ten bate van ‘False Flag’ operaties om ‘westerse’ bombardementen en militair ingrijpen te rechtvaardigen. Maar waar begint, en waar eindigt het recht van de Staat om te bepalen welke religieuze of ideologische indoctrinatie ‘gezond’ is? Op mijn lijstje met verdachte ideologische stromingen prijkt bijvoorbeeld vrij hoog bovenaan de verdwazing die zegt dat je de hele wereld moet ‘redden’. Zelfs als de mensen die je ‘bevrijdt’ helemaal niet bevrijd willen worden.
Erbarmelijke fysieke leefomstandigheden kun je op verschillende manieren verbeteren. De ‘westerse’ manier is het geven van ‘hulp’, wat peperduur is, omdat tachtig procent van het geld dat wordt gedoneerd aan de strijkstok van ‘organisaties’ blijft hangen. Een betere manier is, ophouden met al die ‘Regime Change’-operaties, en ‘R2P’-initiatieven. De indruk die ik heb, is dat mevrouw Kalverboer exact het tegenovergestelde op haar netvlies heeft staan. Namelijk een militaire interventie op Syrisch grondgebied om ‘kinderen te redden’. En als dat het plan is, dan is het niet meer dan een doortrapt cynisch verhaal om nog véél meer kinderen in de ellende te storten. Ik zeg niet dat mevrouw Kalverboer zich bewust is van de consequenties. Het is heel goed mogelijk dat dergelijke consequenties in haar ‘Roze Bubbel’ helemaal niet bestaan. Zoals misbruik en mishandeling in en door overheidsinstellingen, waardoor sommige door de overheid ontvoerde kinderen van de drup in een moesson terechtkomen, ook buiten de beschouwing wordt gelaten als je dat soort mensen hun gang laat gaan.
We moeten mensen met ‘Goede Bedoelingen’ koesteren, maar ver weg houden bij het uitstippelen van beleid. Tenzij we graag door schade en schande wijs worden, inplaats van door te leren van de fouten die anderen voor ons al eens hebben gemaakt.