'Prins Harry' is een product.
Wat er nog aan menselijkheid rest, is 'ingepakt'. Vele tienduizenden 'professionals' verdienen er grof geld aan, omdat miljoenen mensen over de hele wereld bereid zijn de 'prullen' te kopen die de 'professionals' in de aanbieding hebben. Waar die de-humanisering toe kan leiden, zagen we bij de moeder van 'Prins Harry'. Op de vlucht voor de 'professionals', om nog iets terug te winnen van haar vrijheid als mens, knalde de auto waarin zij zat met hoge snelheid tegen een betonnen pijler in Parijs, wat haar de ultieme vrijheid van de dood bracht.
De dood van de moeder van 'Prins Harry' betekende niet dat het product over zijn houdbaarheidsdatum heen was. Integendeel! Al die 'professionals' benen dat verhaal tot op de dag van vandaag uit, en vijlen en versplinteren de botten op zoek naar het merg. Voor tal van buitenstaanders is het een droom om te mogen leven in een sprookje. Mij lijkt het de Hel. Maar het verdient niet slecht, zolang er vraag is naar dat product.
'Aanzien' komt met verplichtingen. Maar tal van 'Aanzienlijken', en niet alleen 'Royals', beseffen als geen ander dat het allemaal nep is. 'Gebakken lucht'. Dat er weliswaar een enorme wissel op hen wordt getrokken, en ze geen privé-leven meer over houden, maar dat ze 'onder de streep' niet veel meer in de melk te brokkelen hebben dan iemand die hamburgers omdraait bij MacDonalds. Voor die mensen zelf, die soms fanatiek hebben toegewerkt naar het bereiken van die status, een enorme deceptie. Anderen gebruiken die status binnen dat sprookje om de tijd te doden met 'stoute dingen', die het nog een beetje 'spannend' maken op een perfide manier. 'Prins Harry' hulde zich op zeker moment in een Nazi-uniform, en 'Aanzienlijke' Katholieke Geestelijken leven zich uit met misbruik van kinderen.
'Politiek' in de Verenigde Staten is nu definitief niks meer dan een 'Schelmenroman'. Hele legers 'professionals' buitelen over elkaar heen terwijl ze de ontwikkelingen in het 'Paleis' van alle kanten tegen het licht houden, waarbij ze elkaar voor 'Rotte Vis' uitmaken. De 'vertrutting' van het 'nieuws' in ons deel van de wereld neemt echt onrustbarende vormen aan, en versterkt bij mij de gedachte dat we op het punt staan in de decadentie te verzuipen.
Vorige week beklaagde 'Rusland correspondent' Steven Derix van NRC zich in een 'artikel' over twee pagina's over het gegeven dat het privéleven van Poetin een enigma was. Volledig afgeschermd van de hongerige 'professionals'. Hij sprak er schande van, en bracht de 'lezertjes' van zijn krant daarom een bak met roddels die in zijn métier de ronde doen. Poetin is allerminst schuw, en zeker niet te beroerd om zijn imago welbewust op te leuken, maar van zijn omgeving blijf je af. En ook wie er nou als 'mens' schuil gaat achter 'Trucker Poetin', weten we niet meer dan wat er in de officiële biografie naar buiten is gebracht. En persoonlijk vind ik dat heel gezond. Het dwingt je om naar de daden te kijken, en dat is waar het om hoort te gaan. En niet om Melania in het ziekenhuis, de hond van Obama, de sigaren van Bill Clinton, de vrouw van Macron die zoveel ouder is dan hij, of het gezellige gezinnetje van een PvdA-voorman.
Hoe de balans hoort te zijn voor de minste schade aan het landsbelang, daar is geen formule voor. Wel kunnen we stellig zeggen dat als een 'dossier' vol verzonnen troep over een kandidaat voor het presidentschap twee jaar lang de 'hitlijst' van de kranten en zenders domineert, je in een achterlijk land woont, waar 'besturen' niet de aandacht krijgt die het behoort te krijgen. En als blijkt dat er in de wereld gespecialiseerde 'bedrijven' zijn die grossieren in het manipuleren van de volkswil via dat soort 'sprookjes', en die nauw samenwerken met 'veiligheidsdiensten', dan is het écht tijd om 'Prins Harry' en soortgelijke flauwekul te laten voor wat het is, en terug te keren naar de realiteit. Als ik in het 'nieuws' iemand hoor zeggen dat ze blij is met zo'n 'sprookjeshuwelijk', na alle ellende die het gevolg is van de 'Brexit' en andere 'onfortuinlijke' beslissingen van de 'leidende' politici, hoor ik iemand die alleen nog maar aan zichzelf denkt. Veilig in haar zeepbel. Tot hij definitief klapt.