Uren nadat ik mijn bijdrage over Epstein publiceerde, werd hij dood verklaard.
Erik Mouthaan vindt het heel erg voor de slachtoffers, en hij vreest ‘samenzweringstheorieën’. Als u mijn bijdrage van zaterdag nog niet heeft gelezen, mét de artikelen van Whitney Webb waar ik naar link, zou ik u aanraden dat alsnog te doen. Direct na zijn arrestatie stelde Raúl Ilargi Meijer al de vraag hoe lang het zou duren voor Epstein zijn laatste adem uit zou blazen. Naast mogelijke zelfmoord, was er de mogelijkheid dat andere ‘inmates’ zich aan hem zouden vergrijpen, omdat pedoseksuelen geen vrienden hebben in de gevangenis. Of dat slachtoffers een manier zouden vinden om hem van kant te maken. En als vierde optie dat mensen met wie hij ‘zaken’ deed zich over hem zouden ontfermen, om ervoor te zorgen dat hij niet kon ‘praten’.
Nadat hij, naar verluidt, al een poging deed om zichzelf van het leven te beroven, zou de tweede poging succesvol zijn geweest. Dat ‘autoriteiten’ instrumenteel waren is evident. Als ze al geen handje ‘geholpen’ hebben, waren ze op onnavolgbare wijze ‘nalatig’. In elk geval is het zonneklaar dat een grote groep ‘invloedrijke’ mensen nu opgelucht ademhaalt. Iets wat je in de Nederlandse ‘mainstream’ media die direct op het nieuws reageerden niet zo terugvond. Daar is de insteek eerder dat het ‘complotten’ zal voeden die onzinnig zijn, en mensen van aanzien, en nobele overheidsdienaren en organisaties in diskrediet zal brengen die het beste met de wereld voor hebben.
Zoals ik in mijn vorige bijdrage schreef, is er zéker een gevaar van woeste verzinselen, ook al omdat dat een effectieve manier is om échte complotten aan het zicht te onttrekken. Dat werkt zo: Het zaakje stinkt. Iedereen die zich inleest beseft dat ‘onschuldig falen’ geen verklaring is voor de ‘missers’, en al snel speculeert men over de ware toedracht, en motivatie van (mogelijke) betrokkenen. Hierdoor dreigt ‘gevoelige informatie’ te worden geopenbaard. Ontkennen en vasthouden aan pure onschuld, zuiver menselijke tekortkomingen, met hier of daar een ‘disciplinaire maatregel’ tegen een betrokkene die de regels heeft veronachtzaamd, is voldoende om een grote groep in slaap te wiegen. In het bijzonder degenen die het dolgraag door een ‘MeToo’-bril bekijken, als een zuiver moreel probleem en een ‘enge man’ als dader, zonder enige andere motivatie dan het kietelen van zijn libido, en/of het verbeteren van het menselijke ras.
Dan blijven er echter nog steeds mensen over die begrijpen dat die pedoseksuele avonturen een instrument waren, en geen doel op zich. Die haal je de wind uit de zeilen door het gerucht te verspreiden dat Epstein niet dood is, maar op een geheime lokatie verborgen wordt gehouden, samen met Hitler en Elvis. De ‘Wild Goose Chase’. Geraffineerde bendes zakkenrollers maken er ook gebruik van. Op het moment dat jij ontdekt dat je gerold bent, en ook wel weet door wie, duikt een bendelid op die je de andere kant op stuurt: ‘Daar gaat-ie!’
Het is dus zaak om niet té gretig toe te happen. Ook al omdat het ertoe zou kunnen leiden dat écht onschuldige mensen daardoor in de problemen komen. Maar wie instapt in het ‘zielig voor de slachtoffers’-verhaal wordt eveneens een rad voor ogen gedraaid. Waar Raúl Ilargi Meijer slachtoffers identificeerde als mogelijke moordenaars, of opdrachtgevers, begrijpt een kind dat een dode Epstein niet iets is waar die slachtoffers een traan om zullen laten. Wat hen mogelijk wel dwars zal gaan zitten, is dat het ‘hele verhaal’ begraven wordt onder een ‘MeToo’-deken, en we nooit te horen krijgen hoe het hele netwerk in elkaar stak, en wie al die andere mannen en vrouwen waren die voorbij kwamen in die huizen, op die eilanden, en in die vliegtuigen. En wat er gebeurd is met het ‘beeldmateriaal’ dat gebruikt werd om machtige en rijke mensen te chanteren en te manipuleren. Het lijkt mij de hel, als je weet dat dat materiaal bestaat, maar je weet niet hoeveel kopieën er van zijn, en wie het in de kluis heeft liggen. Want dat ‘overheidsdienaren’ en ‘zakenpartners’ van Epstein die bij deze zaak betrokken zijn geen roomblanke ziel hebben, dat lijkt mij helder.
Het was mijn voornemen om u niet lastig te vallen met een tweede bijdrage dit weekend, zodat u alle gelegenheid zou hebben de artikelen te lezen waar ik in mijn vorige bijdrage naar verwees. Maar de actualiteit noopte mij toch tot dit uitgebreide ‘naschrift’.