Ontwikkelingen in de Verenigde Staten, met inbegrip van haar expedities in landen ver van huis, beheersen het nieuws.
Zeker ook op dit blog figureert dat land prominent in de bijdragen over verschillende onderwerpen. En wellicht moeten we eens wat meer aandacht schenken aan zaken dichter bij huis. Niet omdat wat er in dat militair en monetair dominante land gebeurt niet langer interessant is. Integendeel! Ik ben er vrij zeker van dat we nog ruimschoots voldoende reden zullen hebben om ons zorgen te maken over de ontwikkelingen daar. Maar laten we juist daarom in Europa de dijkbewaking niet uit het oog verliezen.
Dan heb ik het niet over de dijken die ons moeten beschermen tegen de gevolgen van veranderingen in het klimaat waar dat gaat over het weer, maar over ingrijpende veranderingen in het politieke, economische, en militaire klimaat. Ook bij mij overheerste de sterke behoefte om te proberen het hele zaakje bij elkaar te houden. Om een manier te vinden de onvermijdelijke transitie naar een andere realiteit dan gewenst door de 'Atlantici' binnen de westerse wereld op rationele wijze vorm te geven.
Alhoewel ik die pogingen nog niet wil opgeven, wordt het nu toch urgent dat we ons voorbereiden op een minder harmonieuze ontbinding, en alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat we als wilsonbekwame 'kleuters' worden meegesleurd in een diep zwart gat. Als we gaan zitten wachten op het verlossende woord uit 'Washington', kunnen we lang wachten, vrees ik. En wellicht dat het tij daar nog keert als wij in Europa het goede voorbeeld geven? Maar laten we de lat voor onszelf niet te hoog leggen, en in eerste instantie onze eigen hachje redden.
In heel Europa rommelt het. Dat er burgers zijn die ontevreden zijn met het landsbestuur, of het overkoepelende Europese bestuurlijke apparaat, is niet nieuw, en in veel teveel gevallen ook volkomen te begrijpen. Anders dan velen die zich tegen 'Europa' keren, of tegen de regering in hun eigen land, ben ik van mening dat de kardinale fout was, en is, dat politici zich veel teveel laten meeslepen door de 'Waan van de Dag', en bijgevolg veel te veel beloven, wat overspannen verwachtingen tot gevolg heeft. En dat terwijl men zich in 'Brussel' en tal van Europese hoofdsteden heeft opgehangen aan de plicht om 'Washington' te volgen tot in het graf.
Hoewel ik hier aan de lopende band stel dat 'Washington' wordt beheerst door de 'Warparty', en ik daar ook geen woord van terugneem, wil dat nog niet zeggen dat die 'Warparty' met zijn extreem beperkte, op 'rauwe' macht gerichte agenda voor de Amerikanen zelf wél bevredigende antwoorden heeft op prangende vragen die in die maatschappij schreeuwen om beleid. Maar we kunnen hen niet redden als we nalaten eerst onszelf te redden.
De ironie is, dat als je 'Gevestigde Europeanen', die hun dagelijks brood verdienen in 'Brussel' of 'Straatsburg', vraagt waarom Europeanen dankbaar zouden moeten zijn voor het 'Europa' dat zij, in opdracht van 'Washington' bijeen hebben geveegd, ze onveranderlijk stellen dat daardoor de vrede en veiligheid worden geborgd. Maar als je hen wijst op de instabiliteit die is binnengebracht met de overhaaste expansie van de EU, de scherp toegenomen terreurdreiging als gevolg van het immigratiebeleid, en de gretigheid van Europese lidstaten om overal in de wereld de kanonnen te laten bulderen, dan kijken ze je niet-begrijpend aan. Of ze houden je voor dat er toch nog steeds meer mensen sterven in Europa door het onjuiste gebruik van het keukentrappetje..........
Als er iets is dat het 'Europa' van 'Brussel' en 'Straatsburg' kenmerkt, dan is het dat: De aandacht voor 'Keukentrappetjes'. 'Zwarte Pieten'. 'Toiletten voor Vrouwen'. En waar 'Transgenders nou het best naar het toilet kunnen gaan'. Aangejaagd door volkomen oneigenlijke argumenten, zoals de verdeling van het aantal ministersposten over de 'coalitiepartijen', waardoor we weer extra regelneven krijgen die het besturen van het land hinderen, door te letten op 'Keukentrappetjes', omdat dat in hun 'portefeuille' zit. Het is rituele zelfmoord.
Het probleem voor mij, als blogger, is dat een oproep voor 'Minder' niet verkoopt. Behalve als je je oog laat vallen op 'Marokkanen', maar tegelijk tal van zaken juist tot in detail wil vastleggen, om te voorkomen dat de monoliet van onze 'Joods-Christelijke Cultuur' erodeert onder invloed van evolutionaire selectie conform de processen die Darwin zo aardig in kaart heeft gebracht. Mijn 'Minder' vraagt juist om die processen niet te frustreren, met sociaal-Darwinistische experimenten die tot nu toe allemaal zijn mislukt, en steevast uitlopen op gruwelijk bloedvergieten. Maar waar ik 'Meer' wil, is waar we ervoor moeten zorgen dat we de dijken rond de sociaal-economische basis, en het eigen grondgebied, met grote voorrang ophogen.
Het is urgent dat we onze politici, journalisten en bloggers wegsleuren van de 'Waan van de Dag'. Ik wil niet weten wat je denkt te gaan doen om keukentrappetjes veiliger te maken, of wat voor tekst er verplicht op elke trede moet worden geplakt om mensen te attenderen op het risico van onoordeelkundig gebruik. En laat mij zelf bepalen welke 'Piet' ik aan de zijde van die bejaarde 'Goedheiligman' het sprookje van 'Vijf December' wil laten inkleuren. Maar wat ga je nou doen tegen die terreurdreiging? Hoe gaan we het hoofd bieden aan extreem-rechts in die landen die jullie er zo nodig bij moesten hebben? Wat is jullie beleid als robots onze banen inpikken? Waar zijn jullie als de Verenigde Staten met krankzinnige boetes de Europese autoindustrie en banken om zeep helpen? En leg eens uit hoe je de toekomst ziet, als het nieuwe 'IJzeren Gordijn' de handel met Rusland, China en Iran nog verder onmogelijk maakt? Hoe lang laat 'Europa' zich nog schofferen door Amerikaanse 'Regime Change'-planners, die zonder enige schroom 'Fuck the EU' tot hun motto hebben gemaakt, en ons opzadelden met nóg zo'n extreem-rechtse 'failed state' die zijn eigen broek niet op kan houden?
Uiteenlopende nationalistische groeperingen en afscheidingsbewegingen haal je niet de wind uit de zeilen door je mee te laten slepen in een draaikolk van debatten over 'Identiteit'. En vervolgens hard in te grijpen als mensen je serieus nemen, en meer autonomie eisen. Wat nodig is, is aandacht voor wat ons verbindt. Niet voor dat wat ons scheidt. Prima, dat 'Oranjegevoel' als Verstappen in Maleisië wint! Maar vandaag weer aan het werk.
Niet lullen, maar poetsen!