Onder ‘anarchisme’ wordt in brede kring de absentie van een controlerende overheid verstaan.
In de romantische, ideologische versie betreft het allerminst chaos en destructie, maar eerder een samenleving die investeert in rationele oplossingen, en die ‘oogst’ door overleg, waarbij de vrijheid van de burger optimaal is gewaarborgd. Critici herkennen het ideaal veelal, maar stellen dat het utopisch is, omdat de ‘massa’ niet bij machte is de ratio te laten zegevieren. En dat het steevast uitmondt in nihilisme, of fascisme.
Benito Mussolini begon zijn politieke leven als anarchist, en zijn vader was een aanhanger van Bakunin’s ‘Anarchistische Internationale’. Dat het anarchisme en het fascisme nauw met elkaar verweven zijn in de praktijk, is een observatie waar je in anarchistische kring geen vrienden mee maakt. En in fascistische kring evenmin.
Hier op mijn blog heb ik mijzelf ook wel geafficheerd als anarchist (libertair), en u bij gelegenheid verwezen naar het denken van Anton Constandse, waar het over de Europese Unie ging, en meer in het bijzonder de schijnvertoning van ‘verkiezingen’ voor een geldverslindend, machteloos orgaan. Als u dat afzet tegen mijn uitgesproken steun voor de EU als een rationele oplossing voor het organiseren van kwesties rond vrede, veiligheid en handel, verbaasde dat u wellicht. Toch zie ik dat zelf allerminst als een tegenstelling.
Overal waar men ‘anarchisme’ vreest, en in een ‘fascistische’ kramp schiet, is er iets wezenlijk mis met het denkvermogen van betrokkenen. Nihilisme, de adoratie van het hoogst persoonlijke, de gril, de bevrediging van elke individuele behoefte, heeft niets met ‘anarchisme’ te maken. Ook niet waar het niet uitgesproken gewelddadig is, maar simpelweg van geen wijken willen weten waar het de verdediging van het individuele recht betreft op het najagen van de eigen ‘Identiteit’.
Volkomen terecht waarschuwt Brian Maher in DIT artikel voor ‘Anarchy from Above’, zij het dat hij daar eigenlijk nihilisme bedoelt, en niet het ideologische anarchisme dat je tegenkomt bij Proudhon, Kropotkin, Godwin, Tolstoy, Stirner, Goldman, Thoreau, Fromm en vele anderen die naam maakten als ‘anarchist’. Je kunt ‘anarchisten’ niet indelen op grond van iets dat hen, onlosmakelijk, met elkaar verbindt, ofschoon ‘Wiki’ een dappere poging doet. Alle gedachten, van elk individu binnen die ideologische stroming, zijn tijd-gebonden, en nimmer bedoelt als het laatste woord. Het enige wat hen bindt, is een achterdocht jegens de overheid, in het bijzonder waar die zich met alles en iedereen bemoeit, waar wet- en regelgeving geen enkele toegevoegde waarde hebben. En niet zelden conform ‘zingeving’ die kant, noch wal raakt. Een onherkenbare hutspot van wanen-van-de-dag.
Als functioneel leidinggevenden het op zich nemen er een zooitje van te maken, in de veronderstelling dat ze daarmee iedereen naar behoefte bedienen, gaat het mis. Maar zoals hiervoor al gesuggereerd, is ook de ‘anarchist’ niet vreemd van machtsdenken, want ook hij of zij is ook maar gewoon een mens. En al tooit men zich dan met ‘Antifa’ of een andere naam die suggereert dat men zich afzet tegen ‘fascisten’ en ‘rechts’, kun je je beter geen zand in de ogen laten strooien door de ‘goede bedoelingen’. Ook voor velen van hen gaat ‘First they came…….’ op, waar ze klaar zijn met de dialoog, voorzover ze die al ooit serieus de sporen gaven, in een poging anderen gewoon te overtuigen. ‘Met jou/hem/haar praat ik niet meer…’, kom je (uiteindelijk) ook onder ‘anarchisten’ tegen, en berg je dan maar!
Waar iemand die zich boven anderen geplaatst waant klaar is met praten, is diegene minder snel geneigd tot het gebruik van geweld om de eigen ‘zin’ erdoor te drukken, dan waar het iemand betreft die vanuit zijn of haar ideologische standpunt bezien anderen wel als gelijkwaardig moet accepteren, maar dat niet meer op kan brengen. Dan knapt er iets in hem of haar, en wordt hij of zij onberekenbaar van blinde woede. Daarbij stelt hij of zij zichzelf verschrikkelijk teleur, omdat het ideaal bedrog blijkt. De zorgvuldig gecultiveerde idealistische ‘Identiteit’ laat los als een plakplaatje. En dat is úw schuld!