Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Pimpelpaars

Pim Fortuyn werd in mei 2002 geliquideerd door een virulente ‘dierenrechten-activist’. 

 

De actiegroep ‘Bont voor Dieren’ voorzag dat als Fortuyn zo succesvol zou zijn als de peilingen aangaven, het resultaat van hun intensieve lobby teniet zou worden gedaan. Om onduidelijke redenen was in die aanloopfase naar ‘Identiteitspolitiek’ het idee ontstaan dat de strijd voor ‘dierenrechten’ een uitgesproken ‘links’ thema was. Maar Hitler was een markante vegetariër, en hoewel er dwaze types zijn die hem identificeren als ‘uitgesproken links’, ga ik daar niet in mee. 

 

Hoe ‘nertsen’ vervolgens werden omgekat naar ‘Marokkanen’, is voer voor psychiaters. Fortuyn was de vleesgeworden ‘populist’, met een welbewust ‘elitaire’ presentatie, wat een overeenkomst is met Thierry Baudet. Zijn campagne sprak mensen aan, omdat hij af wilde van ‘positief discrimineren’ en ‘gedogen’, iets wat vele Nederlanders een doorn in het oog was. Daarmee is echter niet gezegd dat hij ‘discriminatie’ aanmoedigde, ook al zaten er in zijn achterban beslist mensen die daar niet vies van waren. Daarnaast wilde Fortuyn af van de aanschaf van die peperdure ‘JSF’, wat in die tijd nog een herkenbaar ‘links’ thema was. Boze tongen beweerden destijds al, zonder bewijs, dat de schutter op pad gestuurd was door de ‘wapenlobby’ die bang was dat Nederland met Fortuyn af zou zien van die 'JSF'. En dat is dan ‘rechts’. 

 

Er zijn uiteraard meerdere redenen voor het fiasco van Melkert’s optreden in een debat met Fortuyn, wat tot op de dag van vandaag nog tot felle discussies leidt over de vraag of Melkert nou Fortuyn de dood in heeft gejaagd, of dat Fortuyn die arme Melkert politiek liquideerde. Melkert had niks te maken met de uiteindelijke moordenaar, maar hij was op pad gestuurd door zijn partij met een programma waar elk ‘links’ ideaal zorgvuldig uit was geschrapt, ten bate van ‘Identiteitspolitiek’, en met het oog op de ‘draai’ richting acceptatie van diezelfde ‘JSF’. Daardoor kon Fortuyn scoren voor open doel. Hij was lid geweest van de PvdA, en zijn ergernis, en die van veel PvdA-ers, was niet de ‘Rode’ kleur, maar ‘Paars’. (Hoewel hij na zijn lidmaatschap van de PvdA zelf ook overstak naar de VVD, wat tenminste suggereert dat de afstand niet zo héél groot zou zijn).

 

Jazeker, daarin zat ook besloten het standpunt dat eerder zo nadrukkelijk werd uitgedragen door de PvdA in de tijd van Joop den Uyl, dat ‘gastarbeiders’ niet welkom waren, omdat ze de welvaartsstijging voor de ‘werkende klasse’ in de weg zaten. Waar de VVD en het CDA, op voorspraak van het ‘Groot-Kapitaal’, de grenzen wagenwijd openzette. Dat ‘Paars’ vervolgens de vloer onder die ‘werkende klasse’ vandaan hakte met het ‘flexibiliseren’ van de arbeidsmarkt, waardoor nu niemand meer een ‘vaste baan’ heeft, of een fatsoenlijk pensioen, en niemand de ‘zorgkosten’ nog op kan hoesten, of de ‘woonlasten’, dát was, en is, het grote probleem. Binnen Nederland, en binnen de EU.

 

Wilders, afkomstig uit de VVD, die al die ‘gastarbeiders’ had binnengelaten, maakte er iets héél anders van. Een existentiële strijd tussen ‘Moslims’ en mensen met een ‘Joods-Christelijke’ achtergrond. Alsof dat homogene groepen zijn. En alsof ze niet allemaal putten uit dat ene moraliserende stuk tekst van wat ‘Christenen’ het ‘Oude Testament’ noemen. ‘Identiteitspolitiek’ in optima forma. En bedankt, ‘Paars’! 

 

Ineens ging het over iets anders. Maar alsof dat nog niet verwarrend genoeg was, volgde op die vreemde draai de omarming van de meest barbaarse terroristen als bondgenoten, en het gelijktijdig affakkelen van regeringen en ‘Leiders’ die wanhopig probeerden de welvaart van de bevolking naar een hoger plan te tillen. De schrijver, journalist, en analist Max Blumenthal zag het gebeuren, en schreef het boek ‘Managing Savagery’ over een flexibele politieke kaste die alle principes overboord zette, en aanstuurt op de totale chaos. Niet ‘Paars’, maar ‘Pimpelpaars’. Geen wonder dat die kaste alles uit de kast trekt om hem uit beeld te drukken. 

 

Ergens tussen ‘links’ en ‘rechts’, waar vroeger vooral de groeperingen huisden die alles bij het oude wilden laten, vind je de realisten terug die wars zijn van ‘Identiteitspolitiek’, en blijven eisen dat politici zich bekommeren om welvaart, veiligheid en zorg, dus ‘rust-in-de-tent’, terwijl we zorgvuldig beleid uitstippelen om ons weg te voeren van het ‘nieuwe feodalisme’.

Go Back

Comment