Pechtold belooft in een advertentie op de voorpagina van NRC er de komende vier jaar te zullen zijn voor alle Nederlanders.
Ja pappa.
Voor mij onderstreepte het mijn weerzin tegen de koers van D66, en tot op zekere hoogte de Nederlandse politiek in het algemeen. Ik begrijp dat het goed bedoeld is. Net als de bevrijding van Libië, Syrië, Afghanistan, Irak en Oekraïne. Maar waar de Tweede Kamer in meerderheid meende mij daar een plezier mee te doen, zeg ik: Laat maar!
Waar komt toch die doorgeslagen behoefte vandaan om van Nederland een ‘gezellig’ land te maken? Klitten en kleven, en saamhorigheid, terwijl we elkaar in felle debatten slechts ogenschijnlijk de maat nemen om kiezers te overtuigen. In mijn optiek kan het helemaal geen kwaad als een politicus duidelijk zegt voor welke belangen hij of zij staat. En dat iemand die zich daar niet in herkent, maar een andere partij moet zoeken.
Pechtold, ‘Atlanticus’ en ‘Poetin-hater’ tot ver over zijn oren, kán er helemaal niet zijn voor mij, de komende vier jaar. En daarom heb ik welbewust ook geen D66 gestemd, waar ik dat bij eerdere verkiezingen nog wel eens deed. Het D66 van vroeger, is nu die ‘Piratenpartij’ waar ik deze keer op heb gestemd. Die partij haalt de kiesdrempel niet, dus heb ik in ons land veel te weinig meeliggers om dat frisse democratische geluid en die tolerantie van weleer weer gehoord te krijgen in de Tweede Kamer. Dat is teleurstellend, maar ik verzeker u dat ik er wel mee leer leven.
In mijn optiek is het zo, dat er véél te weinig aandacht wordt besteed aan de inhoud, en verschillen tussen partijen. In de campagne vecht men wat oude vetes uit, en maakt men elkaar aan de lopende band verwijten. Commentatoren wegen woorden op goudschaaltjes, en vergelijken ze met woorden die andere lijsttrekkers tijdens eerdere campagnes spraken, om te achterhalen of het ‘zetels’ kan gaan kosten. Innovatieve acties, zoals Klaver en zijn ‘volle zaal’, trekken de aandacht van de media. Maar waar stáán al die mensen nou voor?
Op 1 februari stond ik stil bij het fenomeen ‘zwevende’ kiezer. Voor ‘Peilers’ die de uitkomst willen beïnvloeden ideaal, omdat ‘peilingen’ geen ‘feiten’ zijn, en zij alleen worden ‘afgerekend’ op de dag dat er gestemd wordt. Waardoor ze ‘trends’ kunnen inbouwen. Zonder mijn eigen ‘peiling’ te houden, stelde ik dat ‘middenpartijen’ het vermoedelijk goed zouden doen. En toen moesten de ‘debatten’ nog beginnen. Die zullen ongetwijfeld wel ‘lokale’ verschuivingen teweeg gebracht hebben, zoals waar Buma op de avond voor de verkiezingen door Pechtold de hoek van Balkenende in werd gesleept, waar Buma alleen maar meewarig ‘Aaaaah…….’ zei, omdat Pechtold met ‘oude koeien’ liep te zeulen. Het ‘Grote Plaatje’ was voor mij anderhalve maand geleden al duidelijk.
Waar NRC op de dag van de verkiezingen de kiezers voorhield dat ‘Den Haag’ rekent op een lange formatie, denk ik dat ze zich vergissen. Die drukte in het ‘midden’ maakt dat de verschillen tussen de VVD, het CDA, D66 en Christen Unie verwaarloosbaar zijn. Het zijn bovendien redelijk stabiele partijen, waar kamerleden niet zo snel over zullen lopen, of voor zichzelf zullen beginnen. En zo’n coalitie wordt niet geplaagd door het ‘PvdA-aura’, met haar ‘R2P’-agenda. Niet dat die vier partijen wars zijn van ‘oorlogje-spelen’. Integendeel! Maar het is toch makkelijker als de ‘knuffel-geluiden’ en onrealistische wensdromen niet tot in de ministerraad doorklinken, als je wilt voorkomen dat het vuurtje onder de PVV weer opvlamt. Laat die ‘rakkers’, Klaver, Roemer, Wilders, Asscher en de 'splinters', elkaar maar afmaken in de Tweede Kamer, terwijl ‘pappa’ regeert. Dat is het volgens mij wat Pechtold bedoelt.
Het resultaat van die rolverdeling zou wel eens kunnen zijn dat de minder belaste ‘rakkers’ in de coulissen zich ontworstelen aan de supervisie van hun ‘ouders’, terwijl ze hun wilde haren wat kwijtraken. En dat er weer meer oog komt voor de ‘inhoud’, waardoor ik die ‘Piratenpartij’ waar ik op gestemd heb nog niet afschrijf. Want met de inhoud is niks mis. Alleen die naam……. Dat is nog teveel ‘rakker’.