Een poging om een onderzoek van de grond te tillen naar de doden onder betogers in Gaza, strandde op een Amerikaans veto.
Tot nu toe heb ik hier op mijn blog geen bijdrage aan dat conflict gewijd, omdat het 'op rails' loopt. Israël is, door de bereidheid van de Amerikanen om elke motie die Netanyahu niet bevalt te treffen met een veto, simpelweg onaantastbaar. Al moorden ze systematisch elke Palestijn op de 'Westelijke Jordaanoever' en in 'Gaza' uit, de Amerikanen vinden het prima. In het bijzonder de 'administratie' die er nu zit. Curieus trouwens, dat je een regering een 'Administration' noemt. Maar dat terzijde.
Volgens de ambassadrice van dat militair machtigste land ter wereld, is het allemaal de schuld van Iran. Je roept maar wat. Want niemand luistert. Het heeft geen zin om te luisteren. Niet naar de Palestijnen, of naar Israël. De 'administratie' in Israël beschouwt zowel Gaza als de 'Westelijke Jordaanoever' als grote 'openlucht-gevangenissen' voor Palestijnen. Wat doorgaans werd aangeduid als een 'concentratiekamp', maar sinds de 'Tweede Wereldoorlog' klinkt dat als 'vernietigingskamp' exclusief voor Joden, en dat maakt het een beladen term.
In die 'vernietigingskampen' kwamen overigens niet alléén Joden aan hun einde. Ook Roma, en 'tegenstanders' werden er op industriële wijze met hun Schepper herenigd. En na de oorlog bleek dat de plannen al klaarlagen om ook de 'Slavische Volkeren' (lees: Russen) te vergassen om 'Lebensraum' te scheppen voor een 'voorbestemd volk'.
Het zijn ongemakkelijke waarheden in deze tijd, waarin we klaarstaan om die 'verdomde Russen', na al die mislukte pogingen, nu dan toch eindelijk te onderwerpen aan onze 'superieure' inzichten en 'LifeStyle'-keuzes.
Je kunt in Gaza en op de 'Westelijke Jordaanoever' niet spreken van een duidelijk plan voor grootschalige genocide. Maar het zijn, en blijven, met Amerikaanse hulp, 'Bezette Gebieden' waar de bevolking niks in te brengen heeft, behalve 'Lege Briefjes'. Het aantal doden dat, volgens 'westerse' media, te betreuren was in Libië, Syrië en Oekraïne, waardoor een 'regime change' operatie redding moest brengen, valt volledig in het niet vergeleken bij wat er in Gaza en op de 'Westelijke Jordaanoever' jaarlijks wordt afgeschoten aan 'wild'.
Mijn standpunt is door de jaren niet veranderd. Met de verovering van die gebieden stond Israël voor de keuze die gebieden formeel in te lijven, of zich terug te trekken, en die Palestijnen in hun sop gaar te laten koken. Inlijven bracht als probleem met zich mee dat de inwoners van die gebieden Israëlisch staatsburger zouden worden. En omdat Israël de ambitie heeft een 'Slegs vir Joden'-land te zijn, was dat geen optie. Terugtrekken leek de enige realistische mogelijkheid in dat geval. Maar Israël had de 'Lebensraum' nodig, vonden ze zelf. En er ook 'recht' op, omdat tweeduizend jaar geleden daar ergens een Romeinse kolonie bestond waar Joden feitelijk de dienst uitmaakten, omdat ze Pontius Pilatus in zijn zak hadden, zoals ze nu Trump in hun zak hebben. Het kwam ene Jezus Christus duur te staan. En die Christenen die hun Jezus aan het kruis zagen eindigen hadden daardoor eeuwenlang een probleem met de Joden. Wat culmineerde in die 'vernietigingskampen', na een geschiedenis van 'getroebleerde relaties'. Dus je zou zeggen: Zullen we nu eens proberen broederlijk naast elkaar te leven? Maar daar willen noch die Joden, noch de moderne Pontius van horen. Vandaar dat veto.
Anderzijds kun je natuurlijk de vraag stellen waarom je zou willen leven in zo'n concentratiekamp? Ik geef eerlijk toe dat ik zelf vermoedelijk al lang geleden de wijk had genomen naar een land waar ze minder racistisch waren. Tegelijkertijd doemt dan ook meteen de vraag op: 'Waar eindigt dat dan?' Wanneer zegt iemand: 'Genoeg! Tot hier en niet verder!' Een vergelijkbaar probleem met wat we uit historische bron kennen van die uitbreiding van Nazi-Duitsland. Hoeveel 'Lebensraum' heeft een volk nodig? En gelet op het gegeven dat er op dit moment wordt gesproken over Iran, heb ik zelf wel zoiets van: 'Dacht het niet!'
Een existentiële vraag die mij kwelt in dit verband is, hoe het mogelijk is dat een volk dat zo erg is getraumatiseerd door de 'Holocaust', mensen voort kan brengen die met precisiewapens, en met 'scherp', vanaf heuveltjes op stenengooiende demonstranten aan de andere kant van de grens schieten. En er plezier in hebben als ze er wéér een 'omleggen'. Ik weet het, die generatie die met superieure wapens, en ondersteund door 'drones', een slachting aanricht onder radeloze Palestijnen, 'hebben de oorlog niet meegemaakt'. Maar met wat voor idealen zijn zij opgevoed dan?