In het verlengde van wat ik gisteren schreef over ‘Identiteitspolitiek’, moeten we ook constateren dat ‘opbouwende kritiek’ in onbruik is geraakt.
Kritiek, vanuit de eigen ‘Identiteit’, op anderen die gezien worden als bedreigend, is er volop. Niet alleen dat, maar het is ook ongenuanceerde, niet zelden sterk denigrerende kritiek, vol met misplaatste historische paralellen die geen waarschuwing inhouden, maar deze of gene aanmerken als de ‘Voldragen Duivel’ die herboren is.
Iedereen die in polemische stijl schrijft over actuele thema’s gaat wel eens over de grens. Maar in die gevallen is er doorgaans nog wel enige twijfel die doorklinkt, en onderbreekt de onderbouwing niet. De wijze waarop iemand handelt, of de voorstellen die iemand doet, herinneren aan ‘……..’. Voor mensen die opgroeiden met ‘Identiteitspolitiek’ zijn hele groepen in de samenleving vuilnis. Want bedreigend voor de ‘Eigen Identiteit’.
Als je het beeld beziet dat de maatschappij oplevert waar ‘Identiteit’ de sleutel tot het geluk is, zie je ‘Artis’. De dierentuin. Alle exotische dieren samen, maar wel apart. Voor hun eigen veiligheid, en de veiligheid van de bezoeker, die zich kan vergapen aan al die bijzondere soorten in hun eigen ‘habitat’, zoals dat is nagebootst door de zorgzame staf. ’Tolerantie’ betekent dat je mag/moet toekijken als de ander ‘demonstreert’. ‘Demonstraties’ waren ooit tamelijk spontane uitingen van ongenoegen, die niet altijd rustig verliepen. Maar in ‘Artis’ is het een volstrekt zinloze exercitie, die volledig is gereguleerd, en waarvoor ‘Bus-tours’ worden georganiseerd om ‘beroeps-demonstranten’ op de lokatie te krijgen. Aanvullend zijn er de ‘ludieke’ acties van professionele organisaties die staan voor deze of gene ‘Identiteit’, compleet met een directie, professionele staf, eigen ‘journalisten’, eigen ‘wetenschappers’, en wagonladingen geld.
‘Opbouwende kritiek’, waarbij je je medemens adviseert andere keuzes te maken, of hen er op wijst dat een bepaalde weg al eerder werd bewandeld, en toen tot ernstig bloedvergieten leidde, wordt al snel ‘gelezen’ als een onderhandse poging om iemand het recht te ontzeggen op een ‘Eigen Identiteit’. Wie, zoals ik, vóór de NAVO-campagne die een eind moest maken aan de welvaart in Libië waarschuwde voor de gevolgen, of wees op de openlijk met hakenkruizen uitgedoste Nazi-sympathisanten in Oekraïne die door ‘Washington’ op het pluche werden gehesen, maakte zich schuldig aan ‘Identiteitsroof’. Wat is Artis zonder ‘Wilde Dieren’? ‘Jihadisten’ en ‘Neo-Nazi’s’ zijn ook mensen! En dat valt niet te ontkennen. Maar die ‘Identiteit’ is ‘lastig in de omgang’.