Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Ondeugend

Het is nog niet eens zo heel lang geleden dat de ‘anti-kernenergie-beweging’ in bestuurlijke kringen gezien werd als de grootste bedreiging voor de democratische besluitvorming.

 

Dat ‘linkse tuig’ werd steevast afgeschilderd als een verlengstuk van het Kremlin, waar in die tijd de ‘communisten’ zetelden. Als regel gingen die activisten niet alleen de straat op om te waarschuwen voor de gevaren van kernsplitsing voor het opwekken van elektriciteit, maar maakten zij zich ook grote zorgen over de krankzinnig makende arsenalen kernwapens. In Nederland kwam men massaal op de been om te protesteren tegen de introductie van de ‘neutronenbom’. Een uitvinding van de wapenindustrie met de unieke kwaliteit dat het er voor zorgde dat mensen crepeerden, maar de ‘infrastructuur’ intact bleef, waardoor het na de oorlog zo weer gebruikt kon worden door de winnaar.

 

Datzelfde ‘tuig’ staat nu op de barricaden in bestuurlijke kringen om een lans te breken voor ‘groene’ stroom, waarvan een groot gedeelte middels kernsplitsing wordt opgewekt, en ‘ingekocht’ in landen buiten Nederland, om de onzekere productie van hele velden met windmolens en foeilelijke zonnepanelen aan te vullen. Ook elektriciteit uit ‘gasgestookte’ centrales wordt glashard verkocht als ‘groene’ stroom. 

 

Wie nu kritiek heeft op dat krankzinnige beleid, dat ertoe heeft geleid dat we binnenkort allemaal gedwongen worden ‘van het gas’ te gaan, wat een forse aanslag is op ons ‘vrij besteedbare inkomen’ zoals de gemiddelde burger het zou definiëren, is ‘extreem rechts’, en overduidelijk een ‘vriend van het Kremlin’.

 

De enige constante is dat vijandsbeeld. Vijanden van onze ‘beschaafde’ wereld zitten in het Kremlin. Punt, uit. Desnoods verzinnen we buitenissige ‘Lifestyle’ keuzes en ‘oplossingen’ voor problemen die er niet zijn om degene die op dat moment in het Kremlin zit te bewegen zijn of haar wenkbrauwen te fronsen, waarna we schuimbekkend verklaren dat we overduidelijk méér, en betere wapens nodig hebben om ons te ‘verdedigen’. 

 

Laat mij benadrukken dat ik niet tégen elektriciteit ben. Dat zou ook tamelijk kolderiek zijn. En ik besef dat de opwekking van elektriciteit bepaalde risico’s met zich mee kan brengen, en dat het gevolgen heeft voor uiteenlopende aspecten die we scharen onder de noemer ‘Milieu’. Of, bij extensie, ‘Klimaat’. Na Tsjernobyl en Fukushima zou het geen betoog behoeven dat ‘groen’ en kernenergie (middels splitsing) geen synoniemen zouden moeten zijn. Wellicht dat ‘fusie’ op enig moment in de toekomst een doorbraak oplevert, en dan ook ‘prijstechnisch’ een levensvatbaar alternatief oplevert voor het verbranden van fossiele brandstoffen. Maar op dit moment is het nog zo dat elektriciteit schofterig veel duurder is dan lokale opwekking van energie door de verbranding van olie, gas en steenkool. De enige manier om dat te verbloemen, is via de belasting en subsidie. 

 

Wat mij nog het meeste zorgen baart, is dat we in Nederland steeds meer onze karakteristieke ‘nuchterheid’ verliezen. Een fenomeen als ‘Oranje-gekte’ kun je nog uitleggen als een ‘uitlaatklep’. Een betrekkelijk gecontroleerde eruptie van emoties en sentimenten voor een volk dat onder druk staat van de eis om dag in, dag uit, ‘rationeel’ te zijn. Mag je dan een keer ‘uit je dak gaan’? De boog kan niet altijd gespannen zijn, toch? Maar inmiddels lijkt het er sterk op dat het spannen van de boog hoe dan ook niet meer lukt. Ergens is er een ‘everything goes’-mentaliteit ingeslopen. Kan dat niet? ‘Watch me!’ Nederland had ooit een voortrekkersrol door haar nuchtere, op ‘kaarsrechte’ wetten en regels gebaseerde bestuurlijke traditie. Dodelijk saai, en voorspelbaar. Maar ergens is er iets ‘ondeugends’ ingekropen, waardoor we nu de aandacht van de wereld op ons gevestigd hebben als het ‘organische’ centrum van de ‘windvanen-industrie’. Het is ‘maakbaarheid’ troef. 

 

Niks mis met fantasie en enthousiasme om te ‘creëren’. Maar sinds we op voorspraak van de ‘generatie Kok’ de industrie een schop hebben gegeven, en daarna ook de ‘bio-industrie’ in de ban hebben gedaan, om ons te profileren als een ‘service-economie’, betaald door ‘Slochteren’ en ‘Rotterdam’, is het ons in de bol geslagen. ‘Slochteren’ is klaar. En als die ‘handelsoorlog’ doorzet, en de Chinezen de export naar Europa verleggen naar landverbindingen, omdat ze geen controle hebben over de wereldzeeën, terwijl Trump de Duitse export de nek omdraait, en het Verenigd Koninkrijk geen geld meer heeft om te betalen voor wat dan ook, is ‘Rotterdam’ ook geen doorvoerhaven meer, maar een ‘badplaats’ aan het eind van de spoorlijn uit Beijing. 

 

Tijd voor ons om terug te keren op aarde, lijkt mij.

Go Back

Comment