Nationalisme komt in soorten, en maten.
In Nederland kennen we de gekte rond 'Oranje'. Heel het land viert feest als het 'nationale team' wint, en rouwt als er verloren wordt. In andere landen, zoals in de Verenigde Staten, vind je in klaslokalen de nationale vlag om de leerlingen te herinneren aan dat symbool van nationale eenheid. Veel landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk en Nederland, hebben een nationale omroep. Fransen verdedigen te vuur en te zwaard hun taal, en hun cultuur.
Andere landen, veelal niet gezegend met grenzen die al geruime tijd bestaan, worstelen met het concept. In het bijzonder als de etnische en religieuze diversiteit groot is. En als het land eerder bezet was door een buurland, of zelfs nooit als onafhankelijk land heeft bestaan, en pas recent uit een veel grotere nationale eenheid werd losgeweekt.
Vreemd genoeg zijn mensen als regel niet consistent, als je hen vraagt wat voor criteria ze hanteren om te bepalen of een gebied onafhankelijk zou moeten zijn, of niet. De meest logische oplossing lijkt de 'volksraadpleging'. Vraag het de mensen die in dat gebied wonen. Willen ze onafhankelijk zijn? Of bij een reeds bestaand land behoren? En welk land dan? Wil dat land hen ook hebben?
Palestina was een tijd lang een Engels 'protectoraat'. De geschiedenis is hopelijk bekend? De Engelsen beloofden eerst de Palestijnen autonomie, als ze hielpen het Ottomaanse Rijk te verslaan. Braken vervolgens hun belofte, en na de Tweede Wereldoorlog werd het gebied opgesplitst, waarbij uit het niets een 'Joodse Staat' werd geschapen, waarvoor de Palestijnen moesten wijken. Israël en haar buren voerden nog enkele oorlogen, waarbij Israël steeds meer Palestijns gebied veroverde. En het in het gebied dat restte, tot aan de grens met Jordanië en Libanon, de facto de scepter zwaaide. Stukje bij beetje wordt steeds meer van het gebied daadwerkelijk bij Israël gevoegd. En de eind deze week aantredende Amerikaanse president vindt het prima.
Dat de lokale bevolking in het Palestijnse deel er geen vrede mee heeft, mag duidelijk zijn. Die willen een onafhankelijke staat. Maar kunnen dat op hun buik schrijven. Probleem is evenwel, dat Israël die Palestijnen ook niet als burgers van Israël de bijbehorende rechten wil geven. En dan heb je het dus over 'Apartheid' of 'Ethnic Cleasing'. Bepaalde Baltische landen kennen iets dergelijks, waar ze 'Russen', die daar woonden toen die landen onafhankelijk werden, losgesneden van de Sovjet-Unie, hun burgerrechten onthouden. Iets waar liberalen en humanisten fel tegen gekant zouden moeten zijn. Maar je wil de zichzelf 'liberaal' of 'humanist' noemende mensen die er geen probleem mee hebben niet hoeven tellen!
Andere 'probleemgebieden' waar 'liberalen', 'humanisten' en 'Verlichte Geesten' in de knoop komen met hun idealen van 'zelfbeschikking', zijn de Krim, het oostelijke deel van Oekraïne, en het noorden van Kosovo. Alsmede de gebieden waarvan Georgië zegt dat zij er de 'rechtmatige eigenaar' van zijn, terwijl de bevolking in meerderheid liever bij Rusland wil horen.
'Nationalisme' wordt binnen de EU gezien als een groot gevaar, maar waar het geopolitiek goed uitkomt, worden pro-Europese regeringen juist aangemoedigd om 'zeggenschap' te claimen over (delen van) landen die liever niks met de EU te maken hebben. Die claim wordt dan verdedigd, ironisch genoeg, met het 'argument' dat de 'nationale eenheid' bewaard dient te blijven. En in zulke gevallen heeft het 'centrale gezag' kennelijk het volste recht om met harde hand in te grijpen als de bevolking verzet biedt. Ook als dat centrale gezag op onrechtmatige wijze aan de macht is gekomen, zoals in Oekraïne. Terwijl we in voormalig Joegoslavië het tegenovergestelde zagen. Dat land was al geruime tijd een eenheid, maar moest en zou worden opgebroken.
Dat laatste formeel langs 'etnische' en 'religieuze' lijnen, maar voor Noord-Kosovo werd dan weer een uitzondering gemaakt. Dat werd ingedeeld bij de 'maffia-staat' Kosovo, alhoewel de lokale bevolking liever bij Servië wil horen, dan bij die 'hofleveranciers' van ISIS. En de 'peacekeepers' staan erbij, en kijken ernaar als het uit de klauw loopt.
Die inconsistente houding tegenover 'nationale identiteit' begint zich in de 'Atlantische' wereld te wreken. Met Obama nog aan het roer in Washington, en Hillary als gedoodverfde opvolgster, voelde Angela Merker zich gesterkt in het uitvoeren van de wens van George Soros toen ze vluchtelingen uitnodigde om naar Europa te komen. Nu Hillary zich als 'ambteloos burger' zit te verbijten, en Trump Merkel aanwrijft dat ze daarmee een onverantwoord risico nam, gaat het pijn doen. Uitgerekend haar woordvoerster aangaande mensenrechten keert haar de rug toe, terwijl haar vice-premier, en partijleider van coalitiegenoot SPD ineens 'ontdekt' dat die vluchtelingenstroom het gevolg is van het buitenlandbeleid van de Verenigde Staten. Iets wat je hem vorig jaar écht niet zou hebben horen zeggen! En ook niet iets waar je Trump op aan kunt spreken, uiteraard.
Hoe intensief ik de media ook afspeur, ik zie in Europa geen zelfbewustzijn ontstaan dat ons tussen de klippen die uit de mist opdoemen door kan laveren. Het enige wat de 'Atlantici' kunnen verzinnen, is negatief. Het is allemaal de schuld van Poetin! Hen treft geen blaam! Ze hadden de beste bedoelingen! Op de automatische piloot dobberen ze verder zonder visie. Steeds angstiger, omdat 'Grote Broer' hen aan hun lot over dreigt te laten. Al die jaren hebben ze nationale gevoelens met wortel en tak uitgeroeid, en ons voorgehouden dat onze manoeuvreerruimte bescheiden was, omdat 'Washington' leidend zou zijn.
De creatie van een Europese identiteit werd zelfs afgehouden, omdat een onafhankelijke koers ook knap bedreigend kon zijn voor 'Washington' en haar neoconservatieve belangen. Daarom werd ook de totaal overbodige NAVO in stand gehouden. Hoe ironisch dan nu, als datzelfde Europa, dat weeskindje, nu door die 'Atlantici' beschouwd wordt als het laatste bastion, omdat het uitgerekend hun 'Grote Broer' is die hén in de steek laat. Terwijl ze nog niet eens geleerd hebben vrij van hun knieën te plassen!