Het ‘correctieve referendum’ mag in Nederland dan dood en begraven zijn, maar voor het steunen van ondermijnende activiteiten in andere landen loopt de ‘Mainstream’ onverminderd warm.
Overal waar boze burgers de straat op gaan om zich uit te spreken tegen de uitslag van verkiezingen, of een referendum, staan de ‘Legacy Media’ te dringen om u dat ‘goede nieuws’ te brengen. En in ‘Den Haag’ en ‘Brussel’ verdringen ‘Legacy politici’ zich rond de microfoon, en voor de camera, om hun solidariteit uit te spreken met de legitieme eisen van de ‘vertrapte minderheid’. Zijnde de vertegenwoordigers van hun ‘Atlantische’ Utopia ter plekke.
Of het nu gaat over het binnen ‘onze’ invloedssfeer brengen van Oekraïne of Georgië, het losweken van Tsjetsjenië uit de Russische Federatie, of welke president wordt gekozen in de Verenigde Staten, en of het Verenigd Koninkrijk deel wil blijven uitmaken van de EU, hoe de grondwet in Turkije er uit moet zien, of de Krim deel uit moet blijven maken van Oekraïne, of dat het deel uit wil maken van de Russische Federatie, wie er in Servië president mag zijn, of Hongarije een propaganda-instituut van multimiljardair George Soros mag sluiten, en of Poetin en Assad moeten worden opgeknoopt: Consequent steunen onze volksvertegenwoordigers en de media de ‘mob’ die het ‘Atlantische’ minderheidsstandpunt erdoor probeert te drukken, tegen de wil van een verklaarde meerderheid van de bevolking.
Dat wordt niet gezien als strijdig met de breed verkondigde trouw aan het concept van ‘democratie’, maar op de één of andere onmogelijke wijze juist verkondigd als het summum van ‘democratische’ besluitvorming. Vraag maar niet aan hen om het uit te leggen, want dan dan krijg je minachtende verwijzingen naar de verstorende invloed van ‘domme mensen’ waar je niet vrolijk van wordt.
Ze zeggen nooit openlijk dat ze de mensen die het niet met hen eens zijn ‘dom’ vinden, maar het ligt opgesloten in de termen die ze gebruiken. ‘Populisme’. ‘Plebisciet’. Waar het woord ‘plebs’ niet geheel toevallig uit opklinkt.
Vandaag zal de Franse presidentskandidaat Luc Mélenchon via een ‘holistische’ presentatie in zeven steden tegelijk zijn aanhang toespreken. Terwijl alles wat ‘Mainstream’ is in Frankrijk, en ver daarbuiten, het ‘domme volk’ bestookt met waarschuwingen om niet op hem te stemmen. Noch op die andere ‘populistische’ kandidaat, Marine Le Pen. En je kunt er vergif op innemen dat als één van hen, tegen alle verwachtingen in, het presidentschap binnenhaalt, de ’Soros-club’ klaarstaat om Frankrijk te ontwrichten.
Er is al veel langer discussie over de vraag of dat een goede strategie is, dat polariseren en verketteren. Ja, er zijn zeker mensen die zich erdoor af laten schrikken. Die er vanaf zien om te stemmen conform hun principes en idealen, simpelweg omdat ze er van overtuigd zijn dat de kandidaat die daar voor staat het tóch niet voor elkaar krijgt om er werk van te maken. Maar dat leidt, op termijn, tot radicalisatie als gevolg van een permanente staat van frustratie. Het gevoel dat je onmachtig bent om je eigen leven vorm te geven. En dat je daar zelf debet aan bent, door bij verkiezingen of volksraadpleging al compromissen te sluiten, wat resulteert in een apart soort schuldgevoel. Als de burger dan, na jaren van teleurstelling, toegeeft aan dat schuldgevoel, heeft het meer weg van ‘boetedoening’, en kiest men extremer dan logisch zou zijn.
Die Franse verkiezingen zijn interessant in dit opzicht, omdat 'klassieke' polarisatie er als wapen is geoptimaliseerd, waar ‘Mainstream’ Mélenchon afschildert als de Duivel. Een ‘communist’. En NRC schreef dat als het (onverhoopt) Le Pen versus Mélenchon zou worden, de keuze was tussen ‘Frexit’ en ‘Frexit’. Voordat ‘Mainstream’ Mélenchon zag staan, schreef ik hier al over die optie. De angst-psychose van de ‘Atlantici’. Maar nog steeds onwaarschijnlijk als uitslag van de eerste ronde. Al liggen de kandidaten erg dicht bij elkaar, en zijn er nog vele ‘zwevende’ kiezers.
Voor de 'Atlantici', waaronder het establishment van de PS, is Macron de man die hen moet bevrijden. Lastig punt voor Macron is wat daarna komt? Maar dat geldt, nu de traditionele partijen het nakijken hebben, voor alle kandidaten. ‘Complot-denkers’ zien in een ‘computer-glitch’, waardoor 500.000 buiten Frankrijk residerende Fransen twee keer mogen stemmen, een frauduleuze poging om Le Pen, én Mélenchon uit de race te halen, en Macron en Fillon de betere papieren te geven, om een 'Frexit' te voorkomen.
Maar hoezo ‘Frexit’?
Het intrigerende is, dat bij de dreiging van een ‘Brexit’ er in de ‘Mainstream’ volop bereidheid was om met Cameron en de zijnen te onderhandelen over veranderingen waardoor het Verenigde Koninkrijk behouden zou blijven. Maar met Mélenchon, of Le Pen, praten over hun voorwaarden, dat is onbespreekbaar. Met Le Pen wordt dat inderdaad een lastig gesprek, maar Mélenchon zit in het Europese Parlement, en heeft heel concrete ideeën over wijzigingen in de wijze waarop de EU functioneert, om er weer een echte ‘gemeenschap’ van te maken. Voor, en door ‘de burger’. Ik zeg niet dat al zijn ideeën levensvatbaar zijn, maar en minder ‘Duitse’ EU, zonder wagenwijd geopende grenzen, en niet langer met Soros aan het roer, is in Europa zeker populair! En beslist niet alleen onder 'communisten' en extreem-nationalisten!
Mijn punt is, dat als je blijft vertrouwen op de macht om democratische besluitvorming middels de inzet van ‘mob-rule’ te frustreren, zodat je door kunt gaan met je ‘meritocratie’ uitbouwen, er een moment komt waarop je door je eigen wapens om het leven wordt gebracht. Omdat die ‘gekwalificeerde meerderheid’ het niet langer pikt dat ze buiten spel worden gezet door een selecte club ‘gearriveerde’ vertegenwoordigers, die stemmen hebben vergaard met bang-makerij en trucs. Inplaats van argumenten en respect voor de mening van anderen. Dat die nobele burgers daar grotendeels zelf debet aan zijn, omdat ze zich bang lieten maken, en dus niet de juiste ‘signalen’ afgaven, doet daar dan niks aan af. Voor hun gevoel hebben ze het ‘altijd al gezegd’.
Als Macron wint, wat volgens de peilingen nog altijd het meest waarschijnlijke scenario is, krijgt Frankrijk een 'Hollande-in-het-kwadraat', naar het zich laat aanzien. Dat lijkt mij geen toekomst-bestendige oplossing, omdat het gros van de kiezers die hem dan uiteindelijk op de troon helpen, zijn programma niet steunen. Dat lijkt een ‘veilige’ positie, maar dat is het niet. Gelet op de mensenzee die Mélenchon onlangs in Marseille op de been wist te brengen, broeit het nu ook ‘op links’. En ‘op rechts’ was het al bonje. Overal in het westen datzelfde patroon. Burgers die snakken naar iets dat je een ‘nationale dialoog’ zou kunnen noemen, terwijl ‘Mainstream’ konkelt en spint om de macht niet kwijt te raken, en daarna doorgaat op de weg die steeds minder mensen bevalt.
Het zou beter zijn als het centrum in de politiek ook meer ‘smoel’ kreeg. Dat die niet langer wordt gedefinieerd als de ‘ruimte tussen links en rechts’ die als uitvalsbasis wordt gebruikt voor ‘Atlantici’, en visvijver voor ‘maakbaarheid-opportunisten’, die slechts oog hebben voor hun eigen geopolitieke en moraliserende agenda. Eerder voorspelde ik voor Nederland een korte formatie, met een coalitie bestaande uit VVD, CDA, D66 en CU. De Nederlandse ‘Centrumpartijen’.
Maar de door D66 opgedrongen keuze voor een omweg via GroenLinks kost tijd. Problematischer is dat de indruk wordt gewekt dat het ‘Centrum’ de partij van Klaver nodig heeft om het kabinet ‘kleur’ te geven. Waar Klaver niet uit de voeten kan met een asgrauw tableau in een groene lijst. Terwijl D66, behalve de agenda van ‘Bilderberg’, niet veel meer te bieden heeft dan ‘euthanasie voor iedereen’, wat ze op hun buik kunnen schrijven in een kabinet met het CDA en de CU. Maar het is juist dat soort gemarchandeer, en proberen om 'via de band' je gelijk binnen te slepen, dat burgers van de politiek heeft vervreemd.