De grote winst van de verkiezingen, is de opkomst.
Links en rechts verloren, en het 'midden' won, in de ogen van de meeste analisten. Alhoewel je toch de vraag moet stellen wie of wat er nou nog typisch links, typisch rechts, of overduidelijk voor het midden staat in Nederland.
Klaver, Pechtold en Rutte pakten het 'Amerikaans' aan, met flinke budgetten voor reclame op de televisie, en een strak geregisseerd evenement voor een volle zaal alsof Klaver meer een popster is dan een politicus. Roemer profiteerde (opnieuw) niet van de afgang van de PvdA. En zoals het er nu naar uitziet, ligt een kabinet van VVD, CDA, D66 en CU nog het meest voor de hand. Een natte droom voor de 'Atlantici'.
Zo'n 'oorlogskabinet' kan rekenen op onovertroffen budgetten voor dingen die 'BOEM!' zeggen, terwijl een ontketende Jesse Klaver vanuit de oppositiebanken het kabinet zal ophitsen om overal ter wereld die krijgsmacht in te zetten. Die formatie kon wel eens sneller afgerond worden dan de meeste analisten vooraf durfden te dromen.
De partij waar mijn stem naartoe ging, duidelijk niet 'Atlantisch', niet voor het avonturisme van GroenLinks, voor een solide en democratisch Europa, en voor een sociaal sterk Nederland, haalt (opnieuw) de kiesdrempel niet. Mijn stem ging echter niet verloren, want die zal hier blijven klinken. Ik vrees dat dat meer dan ooit nodig zal zijn in de jaren die voor ons liggen.
PS: Omdat ik op reis was, en enigszins moest improviseren, zag deze bijdrage er eerder vandaag anders uit. De opmaak is nu aangepast aan de 'huisstijl', maar de inhoud is ongewijzigd.