De Atlantische propaganda in de media is nu zo 'in your face', dat de redactie van het programma 'Pauw' twee fanatieke Hillary-fans, en Poetin-haters, had uitgenodigd om het eerste 'debat' tussen Trump en Clinton te 'analyseren'.
De feministische 'journaliste' Margriet van der Linden mocht ongegeneerd haar pamflet 'Team Hillary' promoten, terwijl vaste 'Bilderberger' Alexander Pechtold haar rugdekking gaf. En begrijp mij goed: Het programma heeft uiteraard het volste recht om dat te doen! Het diskwalificeert zich daarmee alleen als 'praatprogramma', dat 'hoor-en-wederhoor' hoog op de agenda zou moeten hebben staan.
Niet voor het eerst in dit soort gevallen beperkt 'Pauw' zich tot 'Hoor', en werd Poetin tussen neus en lippen door enkele keren stevig 'gebasht', alsof hij één van de kandidaten was voor het Amerikaanse presidentschap. Het werd, mede daardoor, een bijzonder sneue vertoning. Maar ook door de focus op alle uiterlijkheden en 'show-elementen' die in dat stukje 'agitprop' centraal stonden. Pechtold mocht een paar keer zeggen dat Trump aan de lopende band liegt, met verwijzing naar 'fact-checkers', maar de inhoud kwam niet aan bod.
Overigens had ik mijzelf voorgenomen niet over dat debat te publiceren om die reden. Dat soort confrontaties is negentig procent voorgekookt theater, en de tien procent die tenminste nog ergens op slaat, komt in de commentaren achteraf niet meer terug. Pechtold gaf schoorvoetend nog wel toe dat Trump het eerste half uur nog wel volop scoorde, maar toen de 'vuiligheid' het belangrijkste thema werd, was Clinton de ongeslagen kampioen.
Daarnaast neemt die obsessie met Poetin steeds ziekelijker vormen aan. De Amerikaanse journalist Peter Lavelle, één van de vele westerlingen in dienst van Russische nieuwszenders, waarschuwde onlangs nog dat Poetin juist 'gematigd' is, vergeleken bij de politieke concurrentie in Rusland. Het westen speelt 'hoog spel' door te proberen hem pootje te lichten, is de boodschap. Maar die analyse gaat er vanuit dat het westen graag één van hun eigen kampioenen in het Kremlin zouden willen zien. Die 'kandidaten' die nog geen procent van de stemmen kregen bij de laatste verkiezingen voor het parlement. Heel wat minder dan de 'Dierenpartij' in Nederland. Maar dat is helemaal niet wat het westen wil zien te bereiken. Het wil dat het hele land onbestuurbaar wordt, en uiteen valt, met militaire confrontaties tussen groepen die elkaar haten, zoals men in Irak, Libië, Syrië en Oekraïne heeft bereikt.
De enige reden waarom die Atlantici Trump onder geen beding in het Witte Huis willen zien, is omdat hij een 'isolationistische' koers voorstaat. In de praktijk moet nog maar blijken of we niet tóch weer belazerd zouden zijn, zoals met Obama, de 'Vredes-president', als Trump uiteindelijk toch zou winnen. Maar wat het militair-financiële complex koste wat kost wil voorkomen, is dat er minder geld gaat naar de expansionistische strategie die de Amerikaanse buitenlandse politiek heeft gedomineerd sinds de val van de 'Berlijnse Muur'. Clinton, Pechtold, van der Linden en Pauw maakten veel werk van de vraag of Trump wel netjes zijn belasting betaalt. Waar Clinton direct op liet volgen dat die belasting onmisbaar was voor de 'military'. En zo is het maar net. Leuker kan ik het niet maken. Makkelijker wel. Daar draait het allemaal om. De rest is versiering.