Wat valt er te melden over de ‘historische ontmoeting’ van Kim en Trump in Singapore?
De NOS had de nieuwsuitzending ’s ochtends verlengd tot 25 minuten. Maar het ging helemaal nergens over. Opnieuw veel aandacht voor het ‘beeldmateriaal’, net als rond die ‘G-7’ top. Her en der werd geschamperd dat het een ontmoeting was tussen twee ‘clowns’. En dat is ontegenzeggelijk het geval. Wat daardoor echter verborgen blijft voor ons, is de betekenis van die ontmoeting, en op welke manier het ons zou kunnen raken.
In mijn optiek is het een doorbraak die volledig wordt onderschat, door de focus op die kernwapens, en de ‘onorthodoxe’, om niet te zeggen bizarre wijze waarop beide leiders communiceren met hun achterban, en de rest van de wereld. Omwentelingen zijn veelal het gevolg van een onjuiste taxatie van de concurrent, of opponent, die iets doet wat totaal onverwacht is. Of op geen enkele manier lijkt te passen bij het ‘spel’ zoals het gespeeld hoort te worden.
De ‘dansende’ Mohammed Ali, die weigerde te boksen, tot zijn wanhopig achter hem aan rennende tegenstander volledig was afgeleid, en niet eens meer aan boksen dacht. En dan: ‘PATS!’ Knockout. Of tenminste zoveel schade dat het vervolg een tragische matpartij werd. Het Nederlandse elftal in Mexico onder van Gaal, dat met elf man voor het ‘hok’ ging liggen, waar coaches gewend waren aan het typisch Nederlandse, sprankelende, aanvallende spel. En Rusland onder Poetin, dat zich niet mee laat slepen richting wapenwedloop, maar te gevaarlijk is om militair onder de voet te lopen, en daardoor binnenkort ons mag begraven.
Terwijl in Canada de ‘G-7’ finaal ontspoorde, en Trump in Singapore een toneelstukje op mocht voeren met Kim, ontmoetten de serieuze leiders elkaar in Shanghai. Tien jaar geleden waarschuwde Poetin, op de ‘Veiligheidsconferentie’ in München, de Europese landen voor het expansionisme van de Verenigde Staten, dat de ambitie had de mondiale politieagent te worden. Een ‘service’ waar de rest van de wereld voor mocht betalen. De ‘Atlantici’ in Europa zagen dat als een ambitie waar zij zelf ook belang bij hadden. Poetin en Xi zagen dat anders.
Justin Raimondo van ‘Antiwar’ vat keurig samen wat er nu in Canada is gebeurd. De Europese ‘Weenies’ zien zich geplaatst voor de belangrijkste keuze waar je als land, of ‘economische grootmacht’, mee te maken kunt krijgen: Leren lopen, of in je poepluier op je speen blijven zuigen, en huilen dat het een lieve lust is. Als we die keuze voorleggen aan de ‘politiek correcte’ partijen die een handeltje zijn begonnen in ‘Identity Politics’, dan wordt het die luier.
Fijntjes merkt Raimondo op dat het wat ongemakkelijk zal zijn voor veel landen als Duitse soldaten op hun grondgebied de Amerikanen moeten gaan vervangen, als Trump de stekker uit de NAVO trekt, zoals hij afgelopen weekend deed met de ‘G-7’. Los daarvan zijn de meeste Europese landen volledig afhankelijk van Amerikaans militair materiaal, en hoe bang we ook zijn voor ‘de Russen’, we gaan de kosten voor het opbouwen van een imperiale macht vergelijkbaar met die van de Amerikanen, om onze ‘R2P’-ambities uit te bouwen zonder Amerikaanse steun, niet dragen.
Sterker nog, overal waar ze in de Baltische staten en Oekraïne Duitse militairen met open armen ontvangen, zit daar een bedenkelijk luchtje aan, waar andere Europese landen, met inbegrip van Duitsland zelf, niet van gecharmeerd zijn. Die invulling van ‘leiderschap’ lijkt mij in ieder denkbaar opzicht onhaalbaar. Politiek, economisch en maatschappelijk gaat dat niet werken.
Dus hoe moeten we ‘Singapore’ nou zien?
Als een fopspeen. Trump krijgt alles waar hij om gevraagd heeft van Kim, en meer. Met als gevolg een hereniging van Noord- en Zuid-Korea, onder de paraplu van China, dat daarmee regionaal goede zaken doet op diplomatiek niveau, en hoogstwaarschijnlijk ook Japan zal weten te interesseren in het spelen van een grotere rol binnen de EurAziatische grootmacht die ontstaat op basis van pragmatische economische samenwerking, en respect voor de nationale soevereiniteit van participerende landen. Want Japan conformeert zich wel aan de ‘Identity Drive’ in de 'G-6'-landen, maar niet van harte. En ik vrees dat het als exportproduct over zijn top heen is.
Trump kreeg in Canada de wind van voren toen hij pleitte voor een terugkeer van Rusland in de ‘G-7’, en dat was een kardinale blunder van de ‘G-6’, vrees ik. Rusland is helemaal niet geïnteresseerd in een terugkeer. Toen Poetin in 2007 Europa waarschuwde voor die Amerikaanse expansiedrift, was hij al druk in de weer om Rusland onafhankelijk te maken van import van ‘westerse’ goederen en kapitaal. Voor Rusland en China is die SCO oneindig veel belangrijker dan dat ‘G-lijk’ waar de voormalige vrienden van de Verenigde Staten en de ‘Bilderbergers’ mee rond blijven zeulen. Het ergert Trump dat wij in Europa losgeweekt zijn van de realiteit, en op onze roze wolk wegdrijven van de rest. Wat hem betreft kunnen we doodvallen.
Mijn grote vrees is dat we té gefascineerd zijn door de optie van euthanasie als een ‘waardige’ oplossing, dat we daar in ons land ook voor zullen opteren, onder de bezielende leiding van heel ‘Russofobisch’ Nederland. Maar dat sommige Europese landen dat niet mee gaan maken.