Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Losers

Zoals u weet, zijn de sancties tegen Rusland openlijk bedoeld om dat land te 'isoleren', teneinde Poetin te dwingen eieren voor zijn geld te laten kiezen, of hem van het politieke podium te verwijderen.

 

Voor de één een volkomen gerechtvaardigde stap om het 'autoritair geleide' Rusland een lesje te leren. Voor de ander het bewijs van cynisch machtsmisbruik door de NAVO-landen, die er op gebrand zijn hun invloed uit te breiden in oostelijke richting. Ik behoor tot die laatste categorie, maar vrees daarnaast dat die westerse landen al doende hun hand overspelen, en hun eigen doodvonnis tekenen. Die twee bezwaren vallen bij mij samen, maar er zijn uiteraard ook mensen die een bloedhekel aan Poetin als 'fenomeen' hebben, en daarom geen principiële bezwaren hebben tegen die sancties, terwijl ze tegelijkertijd grote twijfels hebben aan het effect. 

 

Ver voor die sancties werden afgekondigd besteedde ik hier, op mijn blog, al aandacht aan de 'Law of Unintended Consequences'. Omdat ik ook principieel tegenstander was van die sancties, die ik in het geheel niet passend vond, omdat voor mij de 'turbulentie' in Oekraïne begon met het verwijderen van de impopulaire, maar democratisch gekozen president in dat land, met de 'hulp' van 'Team Nuland', zoals ik dat hier noem, was ik geen geloofwaardige 'zender' voor degenen die daar anders tegenaan kijken. 

 

Inmiddels heeft iedereen zich ingegraven, maar als ik mij concentreer op de vraag of die sancties nou het beoogde effect hebben, of niet, dan kan eigenlijk niemand volhouden dat het een succes is. Zoals ik hier al eerder liet zien, zijn zelfs de 'grondleggers' van het idee dat het westen er goed aan zou doen om Rusland te isoleren, door Oekraïne binnen de invloedssfeer van de NAVO te trekken, om. Zelfs Brzeziński bepleit een andere koers. En zeker niet omdat hij ineens het Rusland van Poetin met andere ogen is gaan bezien. 

 

Hoewel de oorspronkelijke voorstanders van die sancties het niet snel zullen toegeven, is er eigenlijk niemand in dat 'kamp' die er nog in gelooft. Maar wat zijn nu die 'Unintended Consequences'? Daar gaat deze bijdrage over.

 

Russische media maken veel werk van het wekken van de indruk dat die sancties eigenlijk een zegen zijn. Omdat Rusland zich nu gedwongen ziet bepaalde producten, die het importeerde, zelf te produceren. Overigens zonder te ontkennen dat die sancties, en de geforceerde lage prijs van olie en gas, aanvankelijk wel degelijk schade aan de economie toebrachten. Ongetwijfeld zijn die juichberichten deels propaganda, maar u zult zich wel herinneren dat ik van meet af stelde dat het westen zichzelf hiermee meer (blijvende) schade toe zou brengen, dan het in Rusland teweeg bracht. En dat westerse burgers sneller in het geweer zouden komen tegen hun politieke leiders, dan de Russen, als het economisch tegenzat. En ik denk dat ik gelijk had, gezien de ontwikkelingen.

 

Maar er zijn andere 'Unintended Consequences', op het niet-materiële vlak, die op de langere termijn minstens net zo belangrijk zullen blijken te zijn. En dat is het morele vlak. Uitgerekend op dat punt achten westerse landen zich niet slechts superieur, maar feitelijk onoverwinnelijk. Onze politieke leiders zijn er rotsvast van overtuigd dat de bevolking gehecht is aan de 'maakbare samenleving' die ze sinds de jaren zestig vorm hebben gegeven. Dat is de kern van het idee dat in de Verenigde Staten openlijk wordt beleden, dat dat land 'exceptional' maakt. Door de economische vrijheid, de 'vreedzame coëxistentie', het respect voor 'minderheden', en de vrijheid van meningsuiting. 

 

Nou zijn dat stuk voor stuk extreem belangrijke thema's voor mij, waardoor degenen die te hoop lopen tegen het Rusland van Poetin zich afvragen waarom ik hun kant niet kies. En dat kan een interessante discussie opleveren, maar belangrijker in dit verband is de constatering dat het westerse beleid averechts uitpakt, en eerder het conservatieve deel van de Russische bevolking de wind in de zeilen geeft, waar men zich afzet tegen het 'decadente westen'. Het is daarbij veelzeggend dat het artikel in de 'The Spectator', waar ik hiervoor naar 'link', ook werd overgenomen door 'Russia-Insider'. 

 

Een ander artikel op die website, die in het westen gezien wordt als een van Poetin's 'propaganda-zenders', beschrijft waarom men in Rusland, waar meer vrouwen top-functies bekleden dan waar ook in het westen, en mannen het geen probleem vinden als hun vrouw meer verdient dan zij, toch niks moet hebben van het hedendaagse feminisme in het westen. Ook een artikel waarin stil wordt gestaan bij de dood van Anna Politkovskaya, boegbeeld van westerse Poetin-haters, vinden we op die 'propaganda-site' terug. 

 

Maar hoe valt dat te rijmen met de obsessie, die in het westen steeds schriller op de voorgrond treedt, dat Trump de kandidaat is die de voorkeur heeft van Rusland, terwijl de man zich nou niet direct ontpopt als een 'fatsoensrakker'? Om het maar zachtjes uit te drukken. En is het juist om, zoals 'The Spectator' doet, dat 'puritanisme' in Rusland te kenschetsen als een 'fascistische' tendens? Is het integer om een vergelijking te trekken tussen het blokkeren van de Woolworth vestiging in Berlijn in de jaren dertig, vanwege het feit dat de eigenaren van die keten Joods waren, en een protest tegen 'decadente' kunst, met pedoseksuele ondertonen, in Moskou? 

 

De herontdekking van 'elementair fatsoen' lijkt mij iets dat wezenlijk anders is dan racistisch geïnspireerd geweld. Maar in het westen luistert dat allemaal niet meer zo nauw. 'Minderheden' krijgen de microfoon, en mogen zich zonder schaamte spiegelen aan het lot van 'de Joden' in de jaren dertig en veertig in Europa. Terwijl we gelijktijdig extremisten, die openlijk verkondigen dat Hitler er 'nog een paar vergeten is' als het over Joden gaat, die Christenen aan het kruis nagelen, homo's van daken gooien, kinderen onthoofden, de ingewanden van gedode tegenstanders oppeuzelen, en aanslagen plegen in Europa en de Verenigde Staten, aan onze borst drukken als 'vrijheidsstrijders'. Dat begrijpen ze in Rusland niet. Maar er zijn ook steeds meer mensen in Europa en de Verenigde Staten die het niet begrijpen. Die het niet onredelijk vinden als Poetin en Lavrov vragen om 'gematigde rebellen' te scheiden van extremisten, en die 'gematigde vrienden' duidelijke instructies te geven om zich te onthouden van extremisme. 

 

Sterker nog, 'gematigde Moslims', waarvan er nog altijd meer zijn dan extremisten, voelen daar ook wel voor, en herkennen zich ook in die strijd tegen moreel verval en decadentie. Net zo goed als seculiere 'conservatieven' en Christelijke 'conservatieven'. Waar 'conservatieven' staat voor mensen die ontevreden zijn over de samenleving die 'maakbaarheids-politici', met hun ongesynchroniseerde aandacht voor 'minderheden', liefde voor excessen als blijk van ultieme vrijheid, 'safe-spaces', en snel groeiende economische ongelijkheid, hebben voortgebracht. 

 

Dat er in Rusland, net als in Oekraïne, extreem rechtse groepen actief zijn, ga ik zeker niet ontkennen. De regering en volksvertegenwoordiging zijn zich daar in zoverre van bewust, dat ze de strijd tegen 'fascisme' tot een speerpunt van hun beleid hebben gemaakt. Maar wat is 'fascisme'? In het westen zijn we er inmiddels aan gewend dat iedereen die de 'maakbaarheids-mallemolen' geen warm hart toedraagt, het stempel 'fascist' opgeplakt krijgt. Maar daar ga ik niet in mee. 

 

Zoals ik eerder al aanhaalde, was zelfs de fanatiek pro-westerse, anti-Poetin politicus Boris Nemtsov, die in Moskou werd vermoord, waarvoor een groep Moslims uit Tsjetsjenië terecht staat, zoals ook de veroordeelde moordenaars van Politkovskaya Tsjetsjenen waren, geen fan van 'Pussy Riot'. Hij vond dat ze voor hun 'concert' in de kathedraal een 'flink pak slaag' hoorden te krijgen. Een 'oplossing' die in het 'maakbare' westen zeker ook niet met gejuich zou worden ontvangen. Maar wat illustreert dat zelfs de meest liberale Russen, hunkerend naar een terugkeer naar het 'roofdier-kapitalisme' en de moreel volledig ontwortelde jaren negentig, begrijpen dat er geen draagvlak voor is. 

 

Als we dan terugkeren naar die 'Law of Unintended Consequences', dan is mijn conclusie dat het 'sanctiebeleid' van het westen er in is geslaagd exact het tegenovergestelde te bereiken van wat formeel werd beoogd. Niet alleen in Rusland, maar ook in Europa en de Verenigde Staten. En China. Zowel in economisch opzicht, waar ik al eerder de nodige aandacht aan heb besteed, als op politiek en moreel vlak. Waarbij de kans op een fascistische terugslag in Europa en de Verenigde Staten naar mijn idee vele malen groter is, dan dat Rusland zich in die richting ontwikkelt. Ook al ben ik het met andere commentatoren eens, dat als het westen er in zou slagen Poetin pootje te lichten, zijn opvolger eerder nog een héél stuk minder liberaal zal zijn. 

 

Maar wat nou als de drijvende krachten achter het westerse beleid dat helemaal niet zien als 'Unintentional Consequence', maar dat juist willen bereiken? Bedenk dat de 'neoconservatieve' krachten die het beleid initieerden nou niet direct bekend staan als 'verlichte geesten'. Ze beschouwen de 'R2P-meute', die hun agenda bevordert, als 'nuttige idioten'. Dat hele 'R2P'-concept, en de voorvechters van die herkenbare 'maakbaarheids-idealen', vol bevlogen idealen over het helpen van 'minderheden' en 'zwakken', is niet meer dan een 'nuttig stuk gereedschap' in hun beleving. En die onordelijke chaos vol concurrerende 'minderheden' en 'zwakken' is inherent onstabiel. Om niet te zeggen, een 'explosief mengsel'. Veel 'explosiever' dan de Russische samenleving, ondanks de duidelijk zichtbare tegenstellingen. 

 

Mijn predictie is derhalve dat het westen, voorzover men oprecht het idee heeft goed bezig te zijn, door het 'eigen zwaard' zal sterven. Als men zich niet razendsnel herpakt. Maar de tijd dringt! 

 

En hoe vergaat het die cynici dan, die met hun 'Verdeel-en-Heers' hopen de top van de 'voedselketen' te bereiken, voor de deur dichtvalt? Sommigen zullen een 'stoel' vinden, als de muziek ophoudt. Anderen zullen vermalen worden. Tenzij ze er in slagen 'de Knop' te bemachtigen die hen in staat stelt de hele mensheid nucleair te roosteren als ze hun zin niet krijgen. Dan heb je aan een stoel ook niks meer. Dus hoop ik vurig dat we die suïcidale 'losers' uit de buurt van 'de Knop' weten te houden.

Go Back

Comment