Waarom windt ‘Washington’ zich zo op over een pijpleiding die Russisch gas naar Duitsland brengt?
De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, voorheen directeur van de CIA, Mike Pompeo, dreigt Europa met sancties, nu ‘Nordstream II’ bijna af is. En volgens Tom Luongo is de kans aanwezig dat Trump afscheid neemt van de NAVO omdat Duitsland weigert gehoor te geven aan de Amerikaanse eis om dat project om zeep te helpen.
Andermaal onderstreept dit hoe ernstig we om de tuin zijn geleid, waar we dachten dat het ‘Washington’ ging om nobele doelen. Niet dat iedereen zich om de tuin liet leiden, de afgelopen twintig jaar. Hier op dit blog heb ik u consequent verwezen naar journalisten en commentatoren die zich geen rad voor ogen lieten draaien. Al die oorlogen gaan over olie en gas, en pijpleidingen om die van de producent naar de consument te brengen, en wie die pijpleidingen controleert. De rest was en is flauwekul. Behoudens het argument dat al die oorlogen tevens de wapenindustrie en de banken van ‘Wallstreet’ bedienen, en langs die weg de schijn van 'welvaart' ophielden.
Dat olie en gas, en de andere grondstoffen, die in Rusland in overvloed voor handen zijn, van dat land een belangrijke ‘pion’ maken in het geopolitieke schaakspel is kristalhelder. Alles wat de Amerikaanse overheid gedaan heeft om Rusland binnen haar eigen invloedssfeer te houden, na de valse start die na de val van de Sovjet-Unie van Rusland onder Yeltsin een slaaf van de Verenigde Staten maakte, waarbij westerse ‘ondernemers’ en bankiers met vers geperste Dollars alles van waarde ‘kochten’, en de winsten buiten Rusland parkeerden, mislukte. Achteraf krijgt Poetin de schuld, waar de Russische leider zich niet om liet kopen, maar een koers uitstippelde die tot doel had van Rusland weer een soeverein land te maken.
Dat is niet het beeld dat u van Poetin heeft als u de westerse media als referentie kiest. Nou ga ik niet beweren dat ik inzicht heb in de persoonlijke rijkdom van Poetin, of zijn vrienden. Hij zal niet berooid achterblijven tegen de tijd dat hij van het toneel verdwijnt. Maar ondanks de moordende sancties en bittere aanvallen op hem persoonlijk, met vele, vele leugens, en de inzet van door het ‘westen’ betaalde ‘activisten’ en terroristen, heeft het er alle schijn van dat de Russen hem zien als iemand die het beste met het land voor heeft, en Rusland heeft gered van de ondergang. Het maakt op zich niet uit of dat waar is, of niet, omdat alleen de perceptie van de Russen er toe doet. Maar waar je in de rancuneuze ‘westerse’ media steeds vaker ziet dat Poetin wordt vergeleken met een ‘Tsaar’, zeker nu hij door een grondwetswijziging nog veel langer aan kan blijven, is dat in feite een erkenning van zijn status. Gelet op de steun in het land betreft het niet 'Iwan de Verschrikkelijke', maar eerder één van de 'goede tsaren', zoals de nauw met ons Koningshuis verbonden Alexander I 'de Gezegende' in zijn vroege periode, toen hij vele liberale hervormingen doorvoerde, en successen had met zijn buitenlandse politiek. .
Juist door Poetin aan te merken als een vijand van de ‘westerse’ belangen, die geacht werden ook het belang van Rusland zelf te vertegenwoordigen, heeft het ‘westen’ er een ‘maken-of-breken’ competitie van gemaakt. En mijn stelling is dat het ‘breken’ wordt voor het ‘westen’, tenzij we alsnog de bakens verzetten. Dat laatste lijkt de voorkeur te hebben van de huidige Duitse, Franse en Italiaanse regeringsleiders. En daarmee van de EU, nu de Britten zichzelf buiten de vergelijking hebben geplaatst.
De Britten volgen slaafs wat ‘Washington’ hen opdraagt te doen. Door Huawei buiten de deur te zetten lopen ze een achterstand van járen op bij de ontwikkeling van de volgende stap in de automatisering, en kost het hen naar schatting twee miljard, maar waarschijnlijk veel meer, om zelf iets te ontwikkelen. Terwijl ze het geld nog niet hebben voor de essentiële zorg, wat er na de 'harde Brexit' die dreigt niet beter op zal worden. Nederland is op het ‘continent’ binnen de EU nu een ‘intrigant’ op dit punt. Ons land sleurt en trekt, dreigt, jankt en chicaneert om de EU binnen de invloedssfeer van ‘Washington’ te houden, al kost het ons een arm en een been. Het is juist dat soort loyaliteit, dat leunen op sentiment, dat voorkomt dat het kwartje valt dat je ook gewoon zaken kunt doen met landen die niet naar je pijpen dansen.
Waar Tom Luongo meent dat de ‘Davos-meute’ een wig drijft tussen de Verenigde Staten en de rest van de wereld, op zoek naar een ‘Globalistische’ harmonie, met een soort ‘wereldregering’, zie ik juist het omgekeerde. Een ‘Davos-fiasco’, en het oprollen van de ‘Globalistische’ agenda, met een terugkeer naar soevereine landen, die hun eigen glazen in mogen gooien. De boodschap is juist dat al die olie en dat gas Russisch zijn, en dat je het kunt kopen tegen ‘marktprijzen’. En niet met vers geperst ‘Mickey Mouse’-geld. Europa verbieden om zaken te doen met buurlanden, of China, is niet zo slim. En waar Nederland bij uitstek mikte op het ‘Globalistische’ ideaal, met de statutair in Nederland gevestigde ‘Multinationale Corporaties’ als belangrijke ‘spelers’, zal het roer drastisch om moeten als we niet ten onder willen gaan in onze eigen bureaucratische feestwereld. De lijm laat los, en de tube is leeg.