Het is 'koorddansen' voor Europa.
Hoewel overwegend 'Atlantisch', en in de NAVO enthousiast supporter van de 'Warparty', en haar 'Regime Change'-agenda, zit men in de maag met het bruuske optreden van Trump en de zijnen. In tal van commentaren vind je terug dat Trump die hele 'Iran-Deal' slechts schrapte omdat het een erfenis was van Obama. Trump, zo betoogt men, zet zich af tegen Obama, en is erop gebrand diens 'erfenis' uit te wissen.
Zelf denk ik dat dat een gevaarlijke misvatting is. Zoals ik hier op mijn blog al verschillende malen heb gesteld, zou Hillary beleidsmatig identieke initiatieven hebben ontplooid. Zeker op het gebied van de buitenlandse politiek. Maar ook op economisch terrein. En die 'Muur' van Trump, daar was Obama al aan begonnen. Hillary had andere 'LifeStyle'-groepen opgevreeën, maar wezenlijk hetzelfde gedaan.
Het spannende is nu dat Europa er niet meer mee wegkomt slechts de etalage attractief in te richten. Fundamentele, 'Life-or-Death'-keuzes bonzen op de deur, en eisen dat we een beslissing nemen. Wordt het de 'stagflatie-maatschappij' en 'Big Brother' uit Orwell's '1984', met de strak geprogrammeerde 'Two Minutes of Hate' voor de 'focus'? Of nemen we ons lot weer in eigen hand, en keren we terug naar de échte idealen van het 'Verlichtingsdenken'?
Dat de Europese landen verkondigen dat wat hen betreft het akkoord met Iran nog leeft, betekent niet dat men er voor kiest Trump te trotseren. Voor veel Europese leiders is dat eerder 'show', waar het een kans biedt om te onderstrepen dat ze liever met 'Big Sister' te maken hadden gehad dan met 'Big Brother'. Velen beseffen niet eens dat zij zelf het doelwit zijn van deze hele escalatie van oplopende spanningen in de wereld.
De media in de 'westerse' wereld presenteren dit epische gevecht tussen de 'PetroDollar' en haar uitdagers in Rusland, China en Iran als iets volkomen anders dan wat het is. En dat kan ons zomaar de kop kosten.
Op zich begrijp ik hoe verschrikkelijk lastig het is voor Europese leiders om het conflict terug te brengen tot de juiste proporties, waar ze zelf gevangen zitten in die 'R2P-matrix', waar sinds de jaren tachtig aan is geknutseld door 'denkers' in de Anglosaksische- en Israëlische 'RegimeChange'-business. En andermaal wil ik graag onderstrepen dat het geen zorgvuldig uitgewerkt, wereldomspannend 'complot' is van een almachtige 'wereldregering', of een perfide 'Joods complot'. Het is een 'logische consequentie' van ambities en keuzes die mensen maken die menen dat zij recht hebben op de macht, omdat ze 'uitverkoren', danwel 'exceptioneel' zijn. Vanuit hun kijk op mens en maatschappij is het defensief, en niet offensief. Men verdedigt de wereld van de 'PetroDollar', al benoemt men dat niet. Maar onder de streep wil men de 'verworven rechten' niet kwijt. Dat zijn nadrukkelijk geen rechten die je terug kunt vinden in enig wetboek, of akkoord. Of de tekst van een denker uit de 'Verlichting'. Het betreft 'priviléges' die als erfstuk worden doorgegeven van de ene naar de andere generatie.
In mijn eerdere bijdrage onder de kop 'Omslagsysteem' probeerde ik begrip te kweken voor de wrevel die leeft onder groepen die, intuïtief, of als uitkomst van een studie, menen dat de 'producenten' opdraaien voor de (dodelijke) 'hobby's' van de 'uitvreters'. Puur 'Adam Smith'. Maar dan niet alleen lokaal, of landelijk, maar nu ook op wereldschaal.
In mijn eerste bijdrage in deze reeks over die eenzijdig geannuleerde 'Deal' stelde ik dat het nog maar de vraag was of die alom verwachte oorlog tegen Iran er zou komen. De aanvallen van Israël op doelen in Syrië worden gepresenteerd als de opmaat, hoewel Iran stelt dat het hele verhaal over Iraanse militairen in Syrië die Israël bedreigen een propagandistisch verzinsel is. Er zijn zeker Iraanse militairen betrokken bij de strijd tegen Salafistische extremisten, en dat is hier ook de 'Rode Draad'. Zoals Pepe Escobar in de Asia Times schrijft, steunen de 'RegimeChange'-planologen in 'Washington' en 'Tel Aviv' de Soennitische extremisten van de 'MEK' in Iran, die formeel nog altijd op de lijst van terroristische organisaties staan. De huidige 'Veiligheidsadviseur' van Trump, John Bolton, was recent gastspreker op een bijeenkomst van de 'MEK' in Parijs. Draagvlak voor die extremistische minuscule minderheid in Iran is 'nul'. Hen aan de macht brengen komt neer op het opnieuw vestigen van een dictatuur, nadat de Amerikanen in de jaren vijftig al de Shah aan de macht brachten, en de gekozen premier aan de kant schoven.
Vooralsnog ga ik er zelf vanuit dat de Verenigde Staten en Israël hun steun voor terroristen in Iran fors zullen opschroeven, en waar ze de kans krijgen zelf ook aanslagen zullen plegen om de regering in 'Teheran' onder druk te zetten. Israël, noch de Verenigde Staten, zijn vies van het plegen van aanslagen, martelen, wederrechtelijke vrijheidsberoving, en nauwe samenwerking met de meest verderfelijke regimes op aarde. Het lijkt daarbij alsof de chaos die ontstaat als ze in hun opzet slagen om een land te destabiliseren een 'onfortuinlijke bijwerking' is. Maar het is de vooropgezette bedoeling.
Daar moet Europa beducht voor zijn!
Het is beslist geen misplaatste grap om hier en nu aandacht te vragen voor de gedenkwaardige woorden van Martin Niemöller. U staat op de lijst van 'offers' die gebracht moeten worden, als de 'deugnieten' in deze wereld die hun olie, gas, delfstoffen of producten aan ons verkopen een punt zetten achter levering in ruil voor 'Loze Beloften', en hun hakken in het zand zetten. En niet omdat er dan een invasie van 'deugnieten' dreigt, maar omdat u aan de bak moet om de wegvallende luxe te fabriceren waar ze in de Verenigde Staten en Israël domweg recht op hebben, in ruil voor de geboden 'veiligheid'.
'Loze Beloften' moet u niet alleen zien als de eindeloze reeks gebroken beloften en 'Akkoorden' die niet werden nageleefd, maar vooral ook als dat hele bouwwerk van 'Fiat Geld', met die nog altijd spectaculair groeiende schuldenberg. Europa heeft het 'goud' om mee te kunnen doen met Rusland, China en andere landen, voorzover men het tenminste heeft teruggehaald uit de kluizen van Amerikaanse en Britse 'beheerders'. En al is de Nederlandse Centrale Bank er niet zuinig mee omgesprongen. Maar hebben we de moed?
Juncker kan wel beweren dat Europa de leidende rol van 'Washington' in de wereld over wil nemen, maar dat vergt meer dan mooie woorden. De Duitse minister Altmaier, die stelt dat Duitse bedrijven schade ondervinden als gevolg van hun handel met Iran, omdat de Verenigde Staten dreigen hen uit te kleden, komt niet verder dan dat die bedrijven geen 'steun' krijgen, omdat de 'juridische mogelijkheden' daarvoor ontbreken. En zijn Franse collega stelt slechts dat we niet 'onderdanig' moeten zijn, en dat het 'mogelijk moet blijven' voor Europese landen om handel te drijven met Iran. Die begrijpen het dus niet. Die zijn geen partij voor Trump en Netanyahu.
Iran stapte onlangs over naar de Euro voor haar internationale handel, en ze zijn klaar voor het gevecht aan de zijde van Europa. Maar dan moet Europa haar eigen bedrijven wél in bescherming nemen tegen Amerikaanse sancties! En niet met 'steun' in de vorm van overgeheveld belastinggeld, wat dan een subsidie is voor de Amerikanen die dat als 'boetes' opzuigen. Maar door ze snoeihard op hun 'bek' te slaan als ze 'onze' bedrijven op hun nek springen. Dát is in dit 'veld' leiderschap. 'Speak softly, but carry a BIG stick!'