Dat Trump op 8 november de verkiezingen won, op basis van de uitslag zoals die er toen lag, betwist niemand.
Maar inmiddels wemelt het van de pogingen om te bewerkstelligen dat hij het niet wordt. Ironisch, omdat er in het voortraject een hoop heibel ontstond toen Trump verklaarde niet op voorhand de uitkomst te zullen erkennen. In het debat waarin hij dat duidelijk maakte, zei Clinton:
“That’s horrifying! Let’s be clear about what he is saying and what that means. He is denigrating — he is talking down our democracy. And I am appalled that someone who is the nominee of one of our two major parties would take that position.”
In de 'Legacy Media' herinnert niemand zich dat meer, nu Clinton, en de 'bipartisan War-Party' die haar steunt, op alle denkbare manieren trachten Trump alsnog van het presidentschap af te houden. Met behulp van die 'Legacy Media', die na hun blunderende 'verslaggeving' in het voortraject simpelweg weigeren om zelfs maar op zoek te gaan naar een antwoord op de vraag hoe het kon gebeuren dat ze, ingevangen door 'groupthink', de plank zo geweldig mis konden slaan.
Zoals mijn lezers weten, ben ik geen fan van Hillary, noch van Trump. Maar geef ik die laatste vooralsnog het voordeel van de twijfel waar ik verwacht dat hij minder oorlogszuchtig zal blijken te zijn dan Hillary en de 'bipartisan War-Party'. Dat hij Moslim extremisme daarbij identificeert als de grootste bedreiging voor de wereldvrede bevalt mij ook heel goed. Net als zijn belofte om een streep te zetten door al die 'regime-change' operaties, waarbij zelfs (broze) democratische regeringen worden vervangen door corrupte vazallen, en extremisten die uit zijn op het stichten van een Kalifaat.
Daardoor is het mij gegeven om afstandelijker te kijken naar het hele plaatje dan de pro-Hillary 'Legacy Media', en de meer fanatieke Trump-aanhang die hem als hun 'bevrijder' aan de borst drukken. En dan is het zonneklaar dat als het de Clintons en hun elitaire, cynische achterban alsnog zou lukken om de uitslag te veranderen in winst voor Hillary, dat dan de 'pleuris' uitbreekt. En niet alleen in de Verenigde Staten, ben ik bang. Maar ook als er niets verandert, en Trump eind januari wordt beëdigd, is dat nog niet het eind van het verhaal.
Om te beginnen was daar de 'petitie' van Soros' 'Change.org' organisatie om de uitslag van de verkiezingen ongeldig te verklaren, omdat Hillary de 'popular vote' won. Ook Clinton aanhangers buiten de Verenigde Staten, zoals Hubert Smeets in NRC, hingen daar een verhaal aan op dat de grond rijp moet maken voor de illusie dat Trump het presidentschap in feite 'gestolen' heeft. Dat soort misleidende 'journalistiek' ergert mij. Ook al erken ik direct dat ik zelf ook meer dan eens gewezen heb op die merkwaardige invulling van het begrip democratie, omdat het geen 'evenredige vertegenwoordiging' kent. Veel landen, en 'Europa', zijn zo ingericht. Met een 'districtenstelsel'. Waarbij 'Europa' alleen naar de stembus gaat voor een tandeloos, en extreem kostbaar 'parlement', terwijl de mensen die de dienst uitmaken geselecteerd worden door een 'meritocratisch' platform van ingewijden.
Die kritiek op dat systeem is als zodanig valide. Dat systeem stamt in de Verenigde Staten, én 'Europa', uit een tijd waarin de 'Federale Overheid' zich niet of nauwelijks bemoeide met de 'interne aangelegenheden' van de afzonderlijke staten. Een situatie waar Trump naartoe terug wil keren, tot afgrijzen van de 'bipartisan War Party', waar het wemelt van de 'maakbaarheidsfanaten' die nog geen splinter van hun centralistische macht, en bijbehorende budgetten, af willen staan. Het punt is echter, dat de kiezers in de verschillende staten voor elke verkiezing al een inschatting maken over het 'gewicht' van hun stem. In staten die hoe dan ook 'Democratisch' stemmen, gaan 'Republikeinen' bij een presidentsverkiezing daarom al niet eens naar de stembus. Daarom zegt de 'popular vote' niks. Dan had je het systeem vooraf moeten veranderen. Nu lopen leuren met die 'popular vote' is pure demagogie. Temeer daar de uitslag overigens een ruime meerderheid voor Trump laat zien, met 306 stemmen voor Trump, en 232 voor Clinton in het 'Electoral College'.
De verbitterde aanhang van Clinton kreeg Jill Stein zo gek om in verschillende 'Swing States' een 'hertelling' aan te vragen. Ze haalde in zeer korte tijd liefst tien miljoen op om dat mogelijk te maken, hoewel haar eigen kansen om er beter van te worden kleiner waren dan 'nul'. Dus welke gulle gevers spekten haar oorlogskas? Ging ook Jill Stein voor de Soros-bijl? Het scheurde haar eigen partij, waar velen het onvoorstelbaar vinden dat je tien miljoen 'verbrandt' om Clinton zicht te laten houden op de eindzege. Clinton zelf heeft zich ook aangesloten bij die inspanning om stemmen te hertellen, hoewel niemand gelooft dat het de uitslag zal veranderen. Maar…….
Die 'getrapte' verkiezingen, waarbij de 'kiesmannen' in het 'Electoral College' uiteindelijk Trump hun zegen moeten geven, conform hun mandaat, biedt ruimte voor meer subversieve actie. Voorlopig één 'gedelegeerde' van de 'bipartisan War-Party' heeft aangekondigd zijn achterste af te zullen vegen met het mandaat van de kiezer, en voor Hillary als president te zullen stemmen. Daarom is Clinton er veel aan gelegen om tenminste te proberen het verschil van 74 'kiesmannen' nog te verkleinen, om op 19 december een coup te kunnen plegen.
Of Hillary en haar clan zich realiseren wat daarvan de gevolgen zullen zijn voor het land, en wat voor soort maatregelen ze zal moeten treffen om 'de rust te herstellen', weet ik niet. Aan de kant van Hillary lijkt het mij 'blinde ambitie' in de categorie 'Na Mij De Zondvloed'. Onder haar supporters moeten we onderscheid maken tussen de 'huilebalken' die zijn opgevoed met het idee dat ze niets dan rechten hebben, en die nu hun 'safe space' in gevaar zien komen. En de cynici als Soros en velen in de 'Legacy Wereld', die een 'agenda' hebben waarin mensenlevens sluitpost zijn. Als het een paar 'huilebalken' het leven kost om hun fascistische dictatuur van de grond te krijgen, zo zij het.
Voor Trump is die frontale aanval vanuit de 'bipartisan War-Party' niet het enige gevaar. Ook onvrede in zijn achterban over zijn benoemingen, of concrete initiatieven, kunnen hem nog de nek breken. Zoals 'Washington-ingewijde' Paul Craig Roberts uitlegt, is het voor Trump een 'mijnenveld'. En hij vraagt de aanhang van Trump om geduld te hebben, en hem af te rekenen op de resultaten. Maar de 'kleurrijke' aanhang die hij wist te mobiliseren is verre van homogeen, en het zaaien van verdeeldheid onder zijn aanhangers is een fluitje van een cent.
Wat in de 'Legacy Media' wordt uitvergroot als 'concessies' van Trump, zijn dat alleen als zijn beleid een scherpe breuk is met zijn verkiezingsbeloften. Ondertussen blijft Trump vooral verwarring stichten, door als een 'olifant door de porseleinkast' te banjeren, wat het vreselijk lastig maakt om te bepalen of hij volkomen impulsief maar wat doet, of dat hij het pad dat hij gaat aan het oog tracht te onttrekken door op gezette tijden 'kluiven' richting de terriërs te gooien die hem op de hielen zitten. In dat laatste geval is hij voor de elite een extreem gevaarlijke tegenspeler, en kunnen we nog heel wat vuurwerk verwachten! Het is dan wel te hopen dat hij wegen zal weten te vinden om de staatshoofden van nucleair bewapende landen duidelijk te maken dat het allemaal maar 'spel' is, voor 'binnenlands gebruik', om de 'Atlantici' iets te geven waar ze hun tanden op stuk kunnen bijten, terwijl 'de mannen' tot zaken komen.
(Ja, sorry, maar behoudens May in Engeland zijn het allemaal mannen. En May is een 'lapdog' van de Verenigde Staten met een paar roestige 'nukes' op een stel krakkemikkige onderzeeboten, die regelmatig het nieuws halen door ergens tegenaan te varen, of complete vissersboten omver te trekken. En mocht Le Pen volgend jaar de eerste vrouwelijke president van Frankrijk worden, dan valt daar ook geen oppositie meer van te verwachten tegen de koers die Trump kennelijk voorstaat. Maar ook Fillon is een 'pragmatist', en geen religieus 'Atlanticus').
Een confrontationele koers waar het China betreft zal vooral voor veel Amerikaanse bedrijven met 'vestigingen' in dat land een 'wake-up call' zijn geweest. Trump wil dat die bedrijven hun productie terughalen naar de Verenigde Staten, en 'vriendelijk vragen' gaat niet helpen. Een sfeer scheppen waardoor die bedrijven simpelweg niet langer welkom zijn in dat land wel. Veel 'Tech-miljardairs', en donoren van de 'bipartisan War-Party', zullen na dat telefoontje met de premier van Taiwan wel enkele slapeloze nachten hebben gehad.
En terwijl iedereen dacht dat Trump slecht nieuws is voor 'het milieu', nodigt hij Al Gore uit voor een 'Tête-à-Tête'. Is dat nou om verwarring te stichten? Of weet Trump niet waar hij naartoe wil? Ja, maar zijn tegenstrevers hebben nooit naar hem geluisterd. Dat was toch niet nodig, want na 8 november zou er nog maar één 'Game-in-Town' zijn, en dat was Hillary. Maar wat Trump zijn kiezers heeft beloofd, is dat hij de Verenigde Staten weer 'Groot' zal maken, en dat hij banen 'terug' zal brengen naar de Verenigde Staten. Wat voor soort banen, dat heeft hij er niet bij gezegd, maar voorzover die luie 'Legacy Media' journalisten al toe kwamen aan dat thema, hadden ze zelf al bedacht dat Trump bedoelde dat hij de kolenmijnen weer op zou starten en de autoindustrie in de 'rust-belt' terug wilde brengen tot leven. Maar als er fabrieken voor in de plaats komen die zonnepanelen, of andere 'high-tech-shit' produceren, hoor je zijn 'White Trash' achterban niet klagen. En de 'Black Trash' en 'Latino Trash' werkers ook niet, trouwens.
In het kamp van de Clintons en Soros, en consorten, is dat kwartje gevallen. Vandaar die 'alles-of-niets' poging om Trump nog voor eind januari te torpederen. Want als hij in die opzet slaagt, zijn ze 'gezien'.