Het zit Trump niet mee.
De 'Regime-Change' operatie in Venezuela wil niet vlotten. En op de dag dat hij in Vietnam met Kim van Noord-Korea aanschoof voor een tweede ontmoeting, kaapte zijn voormalige 'vertrouwensman' en advocaat alle aandacht weg met een hoop flauwekul. Het enige tastbare wat die 'hoorzitting' opleverde, was dat Cohen nog een aanklacht aan zijn broek kreeg. Daarnaast stelde een maffiabaas dat Cohen beter ogen in zijn rug kon ontwikkelen, nu hij zich binnenkort mag melden voor het uitzitten van een eerdere veroordeling, omdat gevangenen Trump wel zien zitten, en verraders niet. Maar als Cohen het loodje legt in de gevangenis, is dat eerder nog meer slecht nieuws voor Trump.
Die ontmoeting met Kim werd een flop. Volgens Trump omdat zijn enige overgebleven vriend in de wereld teveel noten op zijn zang had. Maar Kim spreekt dat tegen. Waar het ongewis is hoe Noord- én Zuid-Korea, alsmede China op deze breuk reageren, krijgt Trump wel, geheel voorspelbaar, lof toegezwaaid vanuit de 'Warparty'. Was het hem daar om te doen? En ondertussen duiken twee nucleair bewapende machten elkaar op de nek. India en Pakistan zagen blijkbaar hun kans schoon om weer eens gezellig met elkaar te gaan bakkeleien, nu het overal in de wereld een grote rotzooi is. Michael Every van de Rabobank vat het weer goed samen.
In Rusland rommelt het ook sinds de regering van Medvedev enkele 'liberale' maatregelen heeft afgekondigd die niet door Poetin werden tegengehouden. Verhoging van de pensioenleeftijd, en de BTW, naast een keur aan maatregelen om de verkeersoverlast in grote steden terug te dringen met maatregelen die de burger geld kosten, terwijl de economische groei mager is, dankzij de sancties. Ruimte voor 'avonturen' is er niet, wat vooral voor Venezuela slecht nieuws is. Anderzijds is er onder de bondgenoten van de Verenigde Staten op dit moment ook niet veel animo om dat dode paard verder te slepen. Tegenvallende bezoekersaantallen bij dat benefietconcert van Richard Branson, en beelden van 'vier-man-en-een-paardenkop' op een afgesloten brug met een steen in elke hand, met niet meer dan enkele deserteurs uit de lagere rangen, inspireert niet. Dat RT het op zich neemt om Guaido te waarschuwen, omdat hij wel eens het slachtoffer kon worden van een 'False Flag', om het tij te doen keren, zodat de Amerikanen hun Zuid-Amerikaanse 'partners' meekrijgen met een militaire ingreep, klinkt nog niet eens absurd, als het waar is dat het in brand steken van die vrachtwagens met hulpgoederen ook zo'n 'False Flag' operatie was, zoals Max Blumendal stelt. De jeugdige Guaido is niet geselecteerd vanwege zijn intellect, en toen ik hem onlangs door beeld zag schuiven, aan de zijde van zijn broodheer, Mike Pence, met zijn handen in zijn zakken, en een 'oude-jongens-krentenbrood'-blik in zijn ogen, heel relaxed, zag dat er niet uit als iemand die koortsachtig vecht voor zijn land.
Naast Trump en Poetin die zo hun zorgen hebben, heeft ook Netanyahu het lastig. En zijn bondgenoot Saoedi Arabië ligt ook meer overhoop met zichzelf dan dat het tijd heeft voor de omgeving. Dat land aan een atoombom helpen, zoals Trump van plan lijkt, is niet zo verstandig, lijkt mij. Brexit is een 'soap' met scenarioschrijvers die volledig zijn 'doorgesnoven', en die van gekkigheid niet meer weten hoe ze de volgende aflevering nóg boeiender moeten maken. Nederland heeft zich de reputatie van 'intrigant' op de hals gehaald. Niet slechts door dat 'KLM-verhaal', maar al eerder door de mobilisatie van het 'Hanse-verzet' binnen de EU tegen een meer 'inclusieve' koers, die gedragen wordt door de 'As-Parijs-Berlijn'.
En je zou het bijna vergeten, maar ondertussen is er ook nog de 'handelsoorlog' tussen de Verenigde Staten en de rest van de wereld, maar meer in het bijzonder China. Op gezette tijden klinkt er optimisme, en stuiteren de 'beurzen' weer omhoog. Maar die stuiteren tegenwoordig ook omhoog bij slecht nieuws, door de interventies van 'plunge protection teams' en andere 'Voodoo'-kunststukjes, die maken dat klassieke 'data' en grafieken al veel langer volkomen onbetrouwbaar zijn.
In een wat verder verleden stond ik in verschillende bijdragen stil bij boeken en artikelen van James Rickards, die voor de Amerikaanse overheid de eerste economische 'Wargame' bedacht, en zijn analyses van de geopolitieke ontwikkelingen tegen die achtergrond. Op zijn blog publiceert hij nog steeds interessante artikelen, maar wat ik mij afvraag, is of de realiteit zich nog wel houdt aan de modellen die het fundament vormen onder 'Games'? We beschikken tegenwoordig over computers die zo onvoorstelbaar krachtig zijn, en die ook achter 'High Frequency Trading' schuilgaan, dat je je best af mag vragen of er nog iemand is die begrijpt waar de resultaten van de berekeningen die ze uitvoeren vandaan komen? Gevoegd bij het gegeven dat zelfs in een 'keurig' land als Nederland de 'data' opzettelijk worden 'bijgekleurd' als 'de politiek' daar behoefte aan heeft, beland je al snel in een 'Garbage-In, Garbage-Out' systematiek.
Trump mag dan om zuiver opportunistische redenen graag een puinhoop maken van zijn beleid, om het 'momentum' niet te verliezen, en zijn opponenten op het verkeerde been te zetten, maar welke westerse politicus of 'deskundige' heeft nog een coherent verhaal?