Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

IJsberg

Een ‘Alarmist’ is iemand die waarschuwt voor gevaren, en catastrofes voorziet die overdreven zijn, of zonder serieuze aanleiding.

 

Bij sommigen zit dat ingebakken. Ze worden versleten voor ‘doemdenkers’. Terwijl jij lekker geniet van het zonnetje, na een druilerige periode, waarschuwen zij voor huidkanker. Waar jij geniet van je ijsje, houden zij je voor welke schadelijke stoffen er in zitten, en hoeveel ‘klontjes suiker’, die je dik maken, en wat dat betekent voor je levensverwachting. Hun grote vrienden zijn de statistici, en ‘onderzoekers’ die er niet voor terugdeinzen om de data te ‘filteren’ op een wijze die bijdraagt aan het uitvergroten van de ‘boodschap’. 

 

Bestuurlijke lagen in de samenleving, en bepaalde vakgebieden op universiteiten en hogescholen, zitten tjokvol alarmisten. Er gaat geen dag voorbij, of ze produceren weer een nieuwe bedreiging, met bijbehorende voorstellen voor wetgeving die ervoor moet zorgen dat u ‘gezond’ en productief blijft, voor uw eigen bestwil. Zolang het beperkt blijft tot voorlichting, hoort u mij niet klagen. Het geeft mij een keuze, en aanknopingspunten voor tegenargumenten. En met een beetje goede wil komen we er samen wel uit. 

 

Hier op mijn blog waarschuw ik al jaren voor het gevaar van een nieuwe ‘Wereldoorlog’. En voor het klappen van de ‘Alles-Bubbel’ in de westerse, kapitalistische wereld, die is ontstaan door het beleid van centrale banken en de overheden in de (westerse) wereld. Tot zeer recent zullen velen die mijn bijdragen tegenkwamen dit blog van hun ‘leeslijst’ hebben geschrapt, omdat het overduidelijk het product was van een ‘doemdenker’. En nu dan?

 

In een bepaalde context is een ‘Alarmist’ ook iemand die te vroeg ‘piekt’. Die waarschuwt voor ijsbergen op de gekozen vaarroute terwijl u in de ‘lounge’ van de Titanic van uw champagne sipt. Toch moeten we constateren dat het niet louter een kwestie is van ‘timing’. En ook niet van autoriteit, of ‘bereik’. Bepaalde catastrofes zijn ‘technisch’ wel te voorkomen, maar in de praktijk is het kennelijk een onafwendbare ervaring. Sterker nog, het heeft er in bepaalde gevallen alle schijn van dat hoe luider de waarschuwingen klinken, hoe dieper men het gaspedaal indrukt. 

 

Voor mij is het een enigma, dat de ‘doemdenkers’ die in in de aanhef portretteer, die met knevelwetgeving proberen de samenleving te vervolmaken, de échte gevaren niet zien, of juist met hun geliefde op het voordek gaan staan om te genieten van die ijsberg. Het is een diep gewortelde irrationele selectiemethode, die gevoed wordt door bepaalde maatschappelijke tendensen en kunstmatig opgeklopte hysterie. Een pathologische, suïcidale neiging die er per saldo toe leidt dat ‘Darwin’ weer lucht krijgt om te ademen als al die ‘sociaal Darwinisten’ als lemmingen de zee in rennen. 

 

De meer cynische mens die dit fenomeen waarneemt, rest weinig meer dan er om lachen, en een finale poging te doen om het tij te keren door ‘Darwin Awards’ toe te kennen. Maar het is tragisch. In een poging om ons te helpen dat automatisme de nek om te draaien voor het te laat is, beschrijft Raúl Ilargi Meijer op zijn blog hoe de ‘Echokamer’ werkt die ons op weg helpt naar onze ondergang. Ik verwijs graag naar die bijdrage, en ben het eens met de analyse, maar ik maak mij niet overdreven veel illusies dat het ‘deze keer anders’ zal zijn. Toch is het geen paarlen voor de zwijnen, en heb ik zeker niet de hoop opgegeven dat het kwartje toch nog gaat vallen dat we idioot bezig zijn, in onze ‘exceptionele’ westerse samenleving. 

 

De ‘Echokamer’ beheerst het nieuws en de besluitvorming. Maar onder druk wordt alles vloeibaar. In NRC stond een juichbericht over censuur van ‘Twitter’, waar men druk doende is ‘nep-accounts’ op te doeken, in de strijd tegen ‘Russische Trollen’. Daardoor zagen politici het aantal ‘volgers’ met duizenden tegelijk teruglopen. Dat is dan één oorzaak. De andere is dat mensen hoe langer hoe minder vertrouwen hebben in politici en journalisten, en zich afkeren van de ‘Echokamer’. De uitdaging die er ligt, voor mensen als ondergetekende, is om die snel groter wordende groep te inspireren met ideeën die dichter bij hen staan, dan een knevelwet die is ingegeven door de ervaring van een jongedame ergens in Spanje, of Zweden. Waarbij het er mij niet om gaat misstanden in de samenleving goed te praten, maar dat het niet gaat helpen als je vervolgens met een voorhamer wild om je heen gaat lopen rammen tot alle leven eruit is geslagen. 

 

Als mensen boeken voor een overtocht van Southampton naar New York, laten ze zich verleiden door de prijs/kwaliteit-verhouding, binnen hun eigen belevingswereld, en budget. Maar wat belangrijker is dan de aankleding van de ‘lounge’, de decoratie van de hut, en het merk champagne, is dat ze op hun bestemming aankomen. En niet met een andere boot dan waarmee ze vertrokken zijn, omdat de boot waarop ze boekten op de bodem van de oceaan ligt na een aanvaring met een ijsberg. Dat kan echt je hele dag verpesten.

Go Back

Comment