Wat is dat nou eigenlijk, ‘Identity Politics’?
De term komt hier ook met enige regelmaat voorbij als iets waarvan ik denk dat het geen aanwinst is voor de wijze waarop we politiek bedrijven, en het bestuur vormgeven. Bij mij heeft het een iets andere ‘lading’ dan bij mensen die het gebruiken om zich af te zetten tegen ‘Linkse Hobby’s’, zoals dat in bepaalde kringen genoemd wordt. En dat komt omdat ik dichter bij de kern blijf, waardoor ook mensen die claimen dat ze in de verdrukking komen door ‘Linkse Hobby’s’ in die categorie belanden.
Het ultieme kenmerk van ‘Identiteitspolitiek’ is ‘janken’, om het maar meteen ondubbelzinnig op de kaart te zetten. Om macht te verwerven, moet je een ‘minderheid’ in beeld brengen die ‘vertrapt’ dreigt te worden. Het maakt daarbij niet uit of degenen die beschuldigd worden van het ‘vertrappen’ zich op de ‘Linker’- of op de ‘Rechter’-vleugel van het politieke spectrum bevinden. Sterker nog, de ‘minderheid’ moet juist bij voorkeur die traditionele maatschappelijke tegenstellingen op het sociaal-economische vlak ingestudeerd negeren. (Voorstanders zeggen dan: ‘Overbruggen’).
Je bent niet arm, of rijk, maar zwart of ‘Transgender’. Het maakt overigens niet uit hoe de numerieke verhoudingen binnen de maatschappij liggen. Ook een absolute meerderheid (‘Vrouwen’) kan zich presenteren als een ‘minderheid’.
De aartsvijand van mensen die dwepen met ‘Identiteitspolitiek’, is de ‘Sterke Man’, of ‘Sterke Vrouw’. Iemand die zegt: ‘Niet zo janken!’ Het maakt daarbij niet uit of die ‘Sterke Man’ of ‘Sterke Vrouw’ zich op de klassiek ‘Linker’- of ‘Rechter’-vleugel van het politieke spectrum bevindt, of ergens er tussenin. In principe kan iedereen met de juiste instelling participeren in het ‘Identiteitsspel’. Ook zwaar met bonussen en extreme beloningen behangen bankdirecteuren kunnen zich presenteren als ‘zielig’, en de ‘verschoppeling’ die meer ‘respect’ verdient. Of de ‘Deep State’ die een ‘Deal’ wil met Oekraïne, en een meerderheid in een referendum naast zich neer kan leggen omdat men zich ‘niet begrepen’ weet.
Kritiek hebben op keuzes die men in ‘Den Haag’, ‘Brussel’ of ‘Washington’ maakt betekent nog niet dat je daarover ‘jankt’. Je zegt dan alleen: ‘Dat doe je niet goed. Het is niet in het belang van het volk, en het heeft potentieel catastrofale gevolgen’. Opkomen voor het volk als geheel is typisch ‘Sterke Man’/‘Sterke Vrouw’, en in ‘Identiteitsland’ dodelijk.
Het politieke klimaat in grote delen van de ‘westerse’ wereld is zó vergiftigd door ‘Identiteitspolitiek’, dat een bizar fenomeen als ‘Trump’ daardoor mogelijk werd. Waar Hillary zich profileerde als de kampioene van elke denkbare ‘huilebalk’, deed Trump zijn meest extreme best om zich ervan te verzekeren dat geen enkele ‘minderheid’ hem kon claimen. Gedurende de hele campagne verkocht hij baarlijke nonsense op elk moment dat hij werd geconfronteerd met vragen over deze of gene ‘minderheid’, en schoffeerde hij mensen met die ‘Identiteit’ op ongenadige wijze. ‘Mainstream’, vergroeid met ‘Identiteitspolitiek’, en de belangrijkste aanjager van dat fenomeen, omdat het geen gebrek aan kopij oplevert, met altijd wel ergens een ‘zielig hondje’, of een groep in een ‘grot’ die je kunt prostitueren, zag niet hoe Trump ooit een meerderheid zou kunnen halen.
Het lukte Trump omdat hij als zijn mantra koos voor ‘America First!’. De nekslag voor Hillary was haar openlijke minachting voor de aanhang van Trump, die ze wegzette als ‘Deplorables’. Overigens in navolging van het complete ‘Mainstream’ netwerk, dat overal ‘op zoek ging’ naar aanhangers van Trump, en dan de zoektocht beperkte tot de ‘Trailerparks’, in de hoop kiezers af te schrikken. Dat tal van groepen die geacht werden zich te identificeren als ‘minderheid’ van de ‘Hillary-trein’ stapten, was een enorme schok.
In Europa is het beeld anders. Hier geen ‘Europe First!’-politicus, maar een bonte verzameling ‘huilebalken’, die zich inzetten voor elke denkbare ‘minderheid’, met inbegrip van de ‘nationale’ minderheid. Die zich als regel ook in eigen land profileert als een miskende minderheid. Ook als men er op enig moment in slaagt de grootste partij te worden, geeft men er de voorkeur aan om de ‘underdog’ te blijven, en buiten het centrum van de macht te blijven ‘huilen’ en pruilen. Je kunt er ook vergif op innemen dat als een ‘Identiteitspartij’ serieus groot wordt, ze zich splitsen en nieuwe ‘minderheden’ vormen. Of radicaal het roer omgooien, en de schouders zetten onder een compleet ander belang, van 'hun 'minderheid.