Het 'Hildebrandslied' is hoogst actueel.
De parabel die stamt uit de achtste, of negende eeuw, verhaalt over twee legers die tegenover elkaar staan, klaar voor de strijd. De aanvoerder van het ene leger is de vader, Hildebrand, en de andere strijdmacht wordt aangevoerd door zijn zoon Hadubrand, die echter weigert te geloven dat hij op het punt staat zijn vader aan te vallen. Volgens hem is het een valstrik. En als de strijd losbrandt, en hij zijn vader op het slachtveld treft, kan hij in feite niet meer terug, en maakt hij zichzelf wijs van doen te hebben met een bedrieger.
Hoewel het einde van het origineel verloren is gegaan, eindigt het ermee dat de vader zijn zoon verslaat, nadat alle pogingen om dat stuk onbenul ervan te overtuigen dat hij een gruwelijke fout dreigt te maken, en hem met cadeau's te overreden om terug te komen van die dwaalweg, falen. De zoon gelooft niet in cadeau's. Wat je hebben wilt, moet je je toe-eigenen op het slachtveld.
Het wantrouwen waarvan de zoon blijk geeft heeft de 'westerse' wereld in haar greep. In mijn bijdrage van gisteren stond ik er al bij stil. En in die bijdrage probeerde ik ook duidelijk te maken dat die 'Scheiding der Geesten' eerder een consequentie is van 'bij ons' wijdverbreide 'Identiteit-Politiek', en niet van 'disinformatie' die wordt verspreid door het 'Kremlin'.
Daarmee is niet gezegd dat het 'Kremlin' volstrekt passief is. 'Moskou' pareert in eigen land de fanatieke pogingen van 'westerse' belangenbehartigers om ook dat land mee te slepen in onze val, door de introductie van 'Identiteit' als het enige wat er toe doet in de politiek. Ironisch genoeg was dat ten tijde van de Sovjet-Unie en het 'Warschaupact' zonder meer effectief. De blinde haat voor Russen, het doodenge, fascistoïde nationalisme, en het religieus extremisme in verschillende landen die destijds behoorden tot de 'invloedssfeer' van 'Moskou' is daar het gevolg van. En het behoeft geen betoog dat 'Moskou' ook 'westerse' stemgerechtigden probeert te bereiken om hen op andere gedachten te brengen. Maar wat is daar mis mee?
Bovenaan in de voedselketen vecht men elkaar de tent uit, terwijl men vol blijft houden dat we echt goed bezig zijn. Overigens heb ik zo'n vermoeden dat Trump's steun voor de 'Gele Hesjes' eerder een reddingslijn voor Macron zal blijken te zijn, dan steun voor de 'Mannen en Vrouwen in Geel', in Frankrijk. Ze mogen dan een bloedhekel hebben aan Macron, maar toon mij een Fransman die geen argwaan koestert jegens Amerikaanse bedoelingen, en ik heb een contract voor de aankoop van de Eiffeltoren voor u klaarliggen.
De door 'hybride oorlogsvoering' geobsedeerde Britten schieten zich ook in eigen voet. 'Brexit' blijkt toch niet zo'n goed idee, maar de met MI-5/6 vergroeide 'kantoren' waar je een 'Regime Change' kunt bestellen, waaruit onder andere het 'Steele Dossier' voortkwam om Hillary te helpen, terwijl 'Cambridge Analytics' Trump hielp, heeft hen blijkbaar verblind voor de schade die het vreten van twee walletjes ook in het Verenigde Koninkrijk zelf aanrichtte.
We naderen nu snel het moment waarop het 'kleuteruurtje' voorbij is, en onze gekozen volksvertegenwoordigers zich met serieuze problemen bezig zullen moeten houden. Macron mag niet hopen op een tweede kans. Hij zal kleur moeten bekennen, en overtuigend weg moeten lopen van zijn Angelsaksische vrienden en hun Franse entourage. Beter Hildebrand, dan Hadubrand, als Hadubrand het verdomd om de realiteit onder ogen te komen. Want wat moet je met zo'n paranoïde fantast als leider?