In november 1969 vocht het Amerikaanse leger om 'Hill 162' in Vietnam.
Die heuvel, en het omliggende terrein, vormde de 'thuisbasis' van eenheden die net zuid van de 'Gedemilitariseerde Zone' de controle over het zuidelijke deel van Vietnam moesten zien vast te houden. Wat niemand toen nog wist, op enkele 'insiders' na, was dat die hele oorlog begon met een 'False Flag' operatie. Dat wil zeggen, de Amerikaanse marine provoceerde in de Golf van Tonkin de Noord-Vietnamezen. Vervolgens opende de USS Maddox het vuur op een lege zee, waarbij werd geclaimd dat het schip werd aangevallen door Noord-Vietnamese eenheden. Die nep-aanval gebruikte president Johnson vervolgens als excuus voor een bomaanval op Hanoi. En de rest is geschiedenis.
In Vietnam verloren de Verenigde Staten hun 'onschuld'. Waar het land terecht gezien werd als de bevrijder van ons deel van Europa, ook al waren het niet uitsluitend Amerikanen die de Nazi's en hun meelopers uit ons land verdreven, en kon je 'Korea' nog door de vingers zien als een oprechte poging om te voorkomen dat communisten met hun totalitaire ideologie de wereld onder de voet zouden lopen, lag dat in Zuid-Oost Azië toch anders.
Waarom ik die oorlog in herinnering roep, op 4 mei, is om te illustreren hoe lastig het is om een oordeel te vellen over de mensen die hun leven in de waagschaal leggen in enige oorlog. Zelf was ik, zoals zovelen van mijn leeftijd, fel tegen die oorlog. Terwijl een Amerikaanse oom van mijn eigen leeftijd op die heuvel voor zijn land vocht. Een veteraan die het overleefde schreef de verhalen van zijn maten, in meerderheid dienstplichtige militairen die waren uitgezonden, op in een boek met de titel 'My Brothers Have My Back'.
Een passende titel.
Als een groepje veteranen vele jaren na die oorlog uit eten gaan, valt het de vrouw van één van hen op dat haar man voor het eerst sinds ze hem kent met zijn rug naar de deur gaat zitten. Ze maakt daar een opmerking over, en haar man zegt dat dat is omdat hij weet dat zijn 'broers' hem rugdekking kunnen bieden. Dat is PTSD. Of liever, één van de symptomen. En als we vandaag de doden herdenken, kan het ook geen kwaad om te bedenken wat we de overlevenden aandoen als we weer eens ergens ten strijde trekken.
Daarbij kwam natuurlijk dat de militairen die terugkwamen uit die oorlog, zich miskend voelden door het land dat hen op pad had gestuurd. Meer in het bijzonder 'de Politiek'. En velen kwamen terug uit die oorlog met de sterke overtuiging dat hun land op geen enkel moment de wil had getoond om die oorlog te winnen. Het voelde als 'ingebouwd verraad'. En in mijn eigen beleving werd door die oorlog een bladzijde omgeslagen in het 'Handboek Krijgskunde'. Oorlog als 'banenmotor', en excuus om de producenten van dingen die 'BOEM!' zeggen enorme hoeveelheden belastinggeld toe te schuiven.
Hier op mijn blog heb ik mij meer dan eens uitgesproken tegen de expedities van de NAVO, die door 'Vietnam' steeds cynischer worden. Die oorlog leerde de 'Politieke Top' dat je wegen moest zien te vinden om 'body bags' tot een minimum terug te brengen, bij een zo hoog mogelijke 'body count' aan de 'vijandelijke' kant. Iets dat in voornoemd boek ook aan de orde wordt gesteld. Hoe de 'Top' slechts oog had voor de statistieken. En voor de 'bottom line' van de wapenproducenten, zodat de politiek 'economische groei' kan melden, en 'lage werkloosheid'. En dat is de gruwelijke realiteit van oorlog in onze tijd.
Als we vandaag denken aan de mensen die hun leven gaven voor onze vrijheid, laten we dan ook de moed hebben om onder ogen te zien dat er iets gruwelijk mis is met de gemakzuchtige wijze waarop we tegenwoordig gewapende conflicten binnen stappen, en wat we mensen aandoen als we hen komen 'bevrijden'.