Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Herkansing

Hoe zat dat ook alweer met Oekraïne?

 

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie wordt Oekraïne, voor het eerst, een onafhankelijk land, met een eigen regering die zetelt in Kiev. Net als in Rusland krijgt Oekraïne volop advies van westerse ‘experts’ over de inrichting van het land volgens de modernste inzichten. Dat is op dat moment het dogma van het Amerikaanse roof-kapitalisme, met haar ‘winner-takes-all’ mentaliteit, en weerzin tegen sociale voorzieningen die de ‘vrije markt’ bederven. 

 

Westerse banken en kapitaalkrachtige geldschieters positioneren vertrouwelingen die voor een appel-en-een-ei complete sectoren van de economie ‘opkopen’. Niet zelden wordt daarbij grof geweld gebruikt om ‘verkopers’ te ‘overtuigen’ hun schamele bezittingen over te dragen aan wat later de ‘oligarchen’ zullen gaan heten. In die omgeving blijkt democratie niet echt te gedijen. In Rusland omsingelt Yeltsin het weerbarstige parlement met tanks, gesteund door westerse regeringen die op dat moment nog volop in de ban zijn van hun ‘overwinning’ op het communisme, en het een goede zaak vinden dat dat hele zooitje met geweld wordt opgeruimd. Ze hebben alle vertrouwen in de permanent ‘beschonken’ Yeltsin.

 

In buurland Oekraïne komt er van besturen ook weinig terecht. Obscure kandidaten buitelen over elkaar heen, sluiten coalities, om kort daarna elkaar tot de schoenzolen af te fikken. Net als in Rusland varen de ‘oligarchen’ wel bij deze chaos, waarin lokale bestuurders die van goede wil zijn, niet zijn opgewassen tegen die kapitaalkrachtige lieden die links en rechts politieke invloed kopen. En als dat niet werkt, bestuurders laten liquideren. Van gewetensbezwaren bij westerse politici, en daarmee vergroeide ‘NGO’s’, valt niet veel te merken. Ze varen economisch wel bij het economische regime dat de ‘Harvard-Boys’ introduceren. De ‘Return-on-Investment’ is gezond. Behalve als je Rus bent, of inwoner van Oekraïne. 

 

Als Yeltsin Poetin als zijn kroonprins aanwijst, weigert die in eerste instantie. Maar als hij na enig aandringen toehapt, gaat het ‘Van Jetje’. Binnen de kortste keren brengt hij Tsjetsjenië weer onder controle, waar westerse landen, samen met fundamentalistische dictaturen in het Midden-Oosten, trachten een Islamitische staat van de grond te tillen. Daarnaast ‘vraagt’ Poetin de verzamelde oligarchen om mee te helpen het land weer op te bouwen, en hun kapitaal te gebruiken voor andere dingen dan luxe jachten, ‘bling-bling’, en vastgoed in Zuid-Frankrijk, New York, Parijs en Londen. Degenen die weigeren krijgen te maken met ‘tegenwind’. Westerse politici en ‘NGO’s’ schreeuwen nu ‘moord!’ en ‘brand!’, en laten zich ‘sponsoren’ en fêteren door uitgeweken flitsmiljardairs.

 

Oekraïne moddert verder. 

 

Als de aanpak van Poetin succesvol blijkt, begint het spannend te worden in Oekraïne. De Verenigde Staten en de EU-landen leunen zwaar op het land om te bereiken dat het de economische banden met Rusland verbreekt. Poetin spant zich in voor een ‘en-en’-oplossing, met een perspectief van een welvarend ‘Euraziatisch’ vrijhandelsgebied waar ook China deel van uit zou moeten maken. Het is vooral de Verenigde Staten een gruwel. Maar ook de Europese leiders vinden het een te grote gok. Als het niet lukt om langs democratische weg Oekraïne te laten kiezen voor een breuk met buurland Rusland, opteert ‘Team-Nuland’ met een niets aan de verbeelding overlatend ‘Fuck-the-EU’ voor een gewelddadige machtsovername. 

 

Historici mogen uitzoeken of de Europese ministers die daags voor de feitelijke coup nog een akkoord tekenden tussen de gekozen president, en de ‘straat-oppositie’ die het land al maanden verlamde, gesponsord en gecoacht door ‘Team-Nuland’ en Europese ‘Atlantici’, wisten dat een gewelddadige machtsgreep in de maak was. Maar hoe dan ook, ze hielden daarna hun mond. En hoe je het ook wendt, of keert, dat is bedenkelijk. Niet alleen vanuit een moreel en ethisch standpunt, maar het gedogen van een ondemocratische ‘Regime-Change’ operatie in je achtertuin zet het hek open voor soortgelijke ontwikkelingen ‘thuis’. 

 

De Europese leiders trapten wel op de rem toen het door ‘Team-Nuland’ geïnstalleerde regime duidelijk maakte dat het de Russisch-talige minderheid in het land direct de oorlog wilde verklaren. Maar dat was vooral voor de ‘Bühne’. Men vond het ‘slechte PR’. Uit alles wat daar op volgde bleek dat men als zodanig geen probleem had met die agenda. Maar het moest ‘thuis’ in Europa ook verkoopbaar zijn. 

 

Op het semi-autonome schiereiland van de Krim, waar een ruime meerderheid etnisch gesproken Rus was, omdat het schiereiland door de eeuwen heen altijd Russisch grondgebied was, maar in de jaren zestig door de Oekraïense Sovjet-leider Chroetsjov uit prestige-overwegingen ‘administratief’ werd ingedeeld bij Oekraïne, bepaalde de bevolking vervolgens per referendum dat men liever deel wilde uitmaken van de Russische Federatie, dan zich te schikken in de Russofobische oekazes van ‘Team-Nuland’ in Kiev. Russische troepen waren al op het de Krim, waar Rusland militaire bases had ‘geleased’ van Kiev. Ze zagen toe op een ordelijk verloop van de stemming in het referendum, terwijl elders in Oekraïne de eerste doden vielen bij de door Kiev aangewakkerde pogroms. Kort daarna vielen in Odessa bij zo’n gewapend treffen tussen etnische groepen achtendertig doden, toen Russofobische neonazi’s een vakbondsgebouw in de fik staken, en wie wilde vluchten uit het brandende gebouw in koelen bloede werd afschoten. 

 

De neonazi’s en extreem nationalistische, racistische, door het westen gesteunde kliek in Kiev leek geen partij voor de etnisch Russische minderheid in het industriële oosten van het land, waar het geld wordt verdiend dat traditioneel in Kiev wordt uitgegeven. ‘Verkiezingen’ waar de etnisch Russische bevolking geen stem in had, brachten chocolade-oligarch Porochenko aan de macht. Dat etnische Russen niet participeerden had verschillende oorzaken. Enerzijds was de Krim al afgescheiden. En vele etnische Russen in het oosten van het land waren de grens over gevlucht, waardoor ze niet konden stemmen, zelfs als ze dat hadden gewild. Op andere locaties werden nooit stembureaus geplaatst, omdat het er te ‘onrustig’ was. En etnische Russen boycotten de verkiezingen die onmogelijk anders konden worden getypeerd dan als ‘doorgestoken kaart’, waar hun kandidaten zich niet verkiesbaar mochten stellen. Vergelijk in deze bijvoorbeeld de afwijzing van de verkiezingen in Syrië door westerse landen, omdat niet alle inwoners hun stem uit konden brengen. En de situatie daar was bij de laatste verkiezingen toch echt nog wel een tandje heftiger!

 

Nadat Porochenko op het pluche was gehesen, begon de burgeroorlog. Porochenko beloofde alle ‘terroristen’ uit het oostelijke deel van het land te zullen verdrijven. Hij kreeg daarbij volop steun van westerse landen, die materiaal en adviseurs stuurden voor het militaire offensief. Maar het werd een enorme deceptie. Dat Rusland tenminste ‘toestond’ dat de etnisch Russische bevolking in het oostelijke deel van het land de wapens en mankracht kreeg om zich te verweren, dat staat niet ter discussie. Maar na een felle burgeroorlog die velen het leven kostte, en de economie van het toch al armlastige land krakend tot stilstand deed komen, delfde Kiev het onderspit tegen een gemotiveerde minderheid. 

 

Na een mislukte eerdere poging om bloedvergieten te voorkomen, met een akkoord in Minsk (Minsk I), werd opnieuw een akkoord gesloten in de Wit-Russische hoofdstad. (Minsk II). Merkel en Hollande stonden namens de EU garant. Maar bijna drie jaar later weigert Kiev nog altijd de stappen te zetten die daar werden afgesproken. Het westen accepteert die ‘vertraging’, waarbij wordt verwezen naar de moeizame politieke verhoudingen in de volksvertegenwoordiging van de ‘rompstaat’. Maar zoals hierboven uitgelegd, spreekt die volksvertegenwoordiging helemaal niet namens een land. Als ze dat land weer terug willen, is invulling van dat akkoord domweg een eerste vereiste.

 

De steun voor de regering in Kiev, en het enthousiasme voor de EU en de Navo in Oekraïne is ondertussen danig bekoeld. En dat is een eufemisme! Het betekent zeker niet dat Russofobische strijders en politici in dat land nu opeens het licht zien. Maar de realisten en minder racistisch of revanchistisch gemotiveerde burgers geloven niet meer in die beloofde Heilstaat onder de paraplu van ‘Washington’ en ‘Brussel’. Beiden hebben ook het geld, en het politieke krediet bij de eigen bevolking verspeeld met sancties en leugenachtige chicanes over de gunstige effecten voor de economie van Oekraïne en Europa, en de opsteker voor de strijd tegen corruptie waar die coup voor zou zorgen, in dat enorme land met zijn vruchtbare grond en industriële potentie. 

 

Tegen die achtergrond is het minimaal een opmerkelijk initiatief dat Alexander Zachartsjenko nu de Republiek ‘Malorossija’ (Klein Rusland) heeft uitgeroepen als opvolger van Oekraïne. Met Donetsk als hoofdstad, en Kiev als cultureel centrum. Het is geen nieuwe uitvinding, maar een verwijzing naar een eeuwenoude aanduiding voor het gebied. In de context van ‘Minsk II’, en het verlangen van het westen om het land in te lijven in haar ‘invloedssfeer’, is het echter ‘vloeken in de kerk’. Maar is er nog wel een ‘invloedssfeer’ in die zin? Is er nog geld, en ‘politiek kapitaal’ om die verovering van Oekraïne, en daarna van Rusland, tot een succes te maken, als het betekent dat Europeanen daarvoor moeten bloeden? 

 

Het is niet zozeer de militaire bijdrage van ‘Moskou’ aan de etnisch Russische bevolking in het oosten van Oekraïne die hier roet in het eten gooit. Maar meer het groeiende besef dat het hele imperialistische project van de ‘New American Century’ op losse schroeven staat, en dat het verbond van China en Rusland wel degelijk levensvatbaar is, dat mensen op hun achterhoofd doet krabben. Blijven we sleuren aan dat dode paard? Of liften we mee op die nieuwe ontwikkelingen? Een voorstel voor een nieuwe staat die ‘inclusief’ is, en alle burgers in dat land nieuwe kansen biedt op een herstart, zal zeker ook in dat wat we nu aanduiden als Oekraïne, menigeen als muziek in de oren klinken. Europese politici die nu de kansel beklimmen om zich tegen ‘Malorossija’ uit te spreken, laden de verdenking op zich dat ze geen ‘inclusieve’ oplossing willen. Het is een uitgestoken hand. Sla je ‘m weg? Of neem je ‘m? Ik zeg dat we het ons niet eens kunnen veroorloven daar nog over na te denken.

Go Back

Comment