Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Herkansing

De ‘approval rating’ van Trump is niet om over naar huis te schrijven. 

 

Er zijn mensen die dat toejuichen. Binnen en buiten de Verenigde Staten. De hypocriete ontsteltenis die in de ‘Legacy Media’ rondklotste toen Trump voor de verkiezingen stelde de uitslag niet zonder meer te zullen erkennen, heeft een extreem cynisch vervolg gekregen. 

 

Grootste probleem voor Trump is, dat hij de mensen die hem gekozen hebben niet tevreden kán stellen. Ze stemden op hem, omdat ze Hillary, en de ‘War-Party’, niet vertrouwden. En geen fiducie hadden in het economische beleid van Obama, dat onder president Hillary zonder enige twijfel zou zijn doorgezet, wat neerkomt op ‘Alle Ballen op de Banken’! En laat die geldpers maar loeien! 

 

Hoewel Trump opzichtig een scheepslading bankiers en andere extreem kapitaalkrachtige meeliggers in bestuurlijke functies heeft benoemd, is zijn insteek anders. Meer ‘klassiek’ Keynes. Met grote investeringen in projecten die door de overheid worden gefinancierd, wat de werkgelegenheid moet aanjagen. Maar omdat veel tijd, en biljoenen Dollars verloren gingen na 2008, bij pogingen om gebruik te maken van de ‘multiplier’, wat dicteert dat je de banken al je geld moet geven, zodat die meer uit kunnen lenen, en de economie vanzelf weer op gang komt, is dat nu het paard achter de wagen. 

 

Daarbij kiest Trump er ook nog eens nadrukkelijk voor om de grootste werkgever in het land extra te spekken, ook al is er geen vraag meer naar die producten als hij zijn isolationistische politiek door zou zetten. En dan heb ik het over de wapenindustrie in de breedste zin. U kent mijn zuiver economische bedenkingen, waarbij ik Adam Smith als mijn getuige aanroep, die stelde dat dergelijke uitgaven een last waren voor de economie, als ze uitstijgen boven de kosten die gemaakt moeten worden om een land te verdedigen. 

 

Vergeleken bij Hillary leek Trump welhaast een ‘duif’. Kritisch over de NAVO. Complimenten voor Rusland, dat tenminste effectief ISIS en Al Qaida bestrijdt. En met oog voor de noodzaak om die terroristische organisaties met voorrang te bestrijden, en alles uit de kast te trekken om te voorkomen dat ze in de Verenigde Staten aanslagen zouden kunnen plegen om zich te wreken. Maar daarvoor heb je al die dingen die ‘BOEM!’ zeggen niet nodig. En ook niet om de ‘dreiging’ van Rusland het hoofd te bieden, nu dat land haar militaire uitgaven drastisch terugschroeft, en niet meegaat in die nieuwe wapenwedloop, maar vertrouwt op haar nucleaire arsenaal. En investeringen in de échte economie, en verbetering van de infrastructuur. 

 

Mede door zijn diepgewortelde affiniteit met de Staat Israël, verzet Trump de bakens. En dat kan snel uit de hand lopen! Want Israël wil kostte wat kost voorkomen dat ISIS en Al Qaida in Syrië worden uitgeschakeld. U kent vermoedelijk de beelden al van gezellig keuvelende Israëlische grenswachten en verpleegkundigen met hun extremistische vrienden. En als u naast uw ‘Atlantische Suffertje’ ook elders het nieuws volgt, weet u dat Israël met enige regelmaat aanvallen op doelen in Syrië uitvoert die tot doel hebben ISIS en Al Qaida te beschermen. Toen daarbij in de buurt van Palmyra Russische militairen in de vuurlinie terecht kwamen, gaf Poetin blijkbaar toestemming aan de Syriërs om hun luchtafweer in te zetten

 

Dat verleidde Liberman, de rechts extremistische Israëlische minister van oorlog, ertoe om te dreigen met de vernietiging van de Syrische luchtafweer. Daarmee komt een treffen tussen Rusland en Israël met rasse schreden dichterbij. En Trump kan het zich niet veroorloven om dan aan de kant te blijven staan, als hij dat al zou willen.

 

De ironie is, dat Israël, dat als enige land uitgesproken in haar nopjes was met de verkiezing van Trump tot president van de Verenigde Staten, nadat 'de Russen' hem voor de verkiezingen al hadden laten vallen, volgens de FBI, Trump nu electoraal kunnen redden door hem te dwingen te doen wat Hillary op de agenda had staan. Netanyahu is blij met nóg een land dat een muur wil bouwen, en ‘apartheid’ een tweede kans wil geven. Hij stuurt er op aan de belegerde Amerikaanse president te redden door te escaleren in het Midden-Oosten. Niet dat de aanhang van Trump zich daardoor weer achter ‘hun’ president zal scharen. Maar de ‘War-Party’ zal in dat geval oproepen tot ’nationale eenheid’. Vandaar dat Trump zich alsnog meer en meer ontwikkelt tot een inmiddels klassieke ‘oorlogs-president’. Zo’n verschuiving in loyaliteit, en het laten vallen van de kiezers die hem aan de macht brachten, begint een beproefd recept te worden in het westen.

Go Back

Comment