Je zal maar Amerikaan zijn…………
Ook bij ons gaat het ‘politieke debat’ meer en meer over ‘spektakel’ en randverschijnselen die tot onwaarschijnlijke proporties worden opgepompt, terwijl de belangrijke besluiten als ‘hamerstukken’ passeren. Maar het is nog niet zo kwaadaardig als in de Verenigde Staten. Nu ligt er weer een ‘spraakmakend’ boek over het eerste jaar van Trump’s presidentschap, dat vriend en vijand op het verkeerde been zet.
Het speelt de ‘oppositie’ tegen Trump in de kaart, maar van de schrijver en zijn ogenschijnlijk belangrijkste bron, voormalig adviseur van Trump Steve Bannon, moeten ze niks hebben. Tegelijkertijd vallen de schandalen rond ‘hun’ Hillary nu niet meer onder het vloerkleed te vegen, met een heropend onderzoek naar de activiteiten van de ‘Clinton Foundation’, en ‘Pay-to-Play’. In het kielzog van dat onderzoek zal hoogstwaarschijnlijk de hele beerput alsnog overstromen, en de complete ‘Democratische’ partij in ‘verlegenheid’ worden gebracht, om het maar vriendelijk uit te drukken.
Kenmerkend voor de besprekingen van het boek van Wolff in de ‘Mainstream Media’ is dat ze van meet af de auteur in zijn kuiten proberen te bijten. Bijgestaan door het ‘Witte Huis’. Guus Valk stelde in NRC daarnaast dat Steve Bannon de grote verliezer is. Waarmee hij nog eens onderstreept dat hij beter iets anders kan gaan doen met zijn leven, omdat hij van de huidige ‘Amerikaanse Politiek’ geen verstand heeft. Maar wie wel? Wie durft nog met een strak gezicht te stellen dat ‘de Russen’ in deze chaos de regie naar zich toe hebben getrokken, en Trump in het zadel hebben geholpen?
U las hier vorig jaar, vóór de verkiezingen al dat Trump een ‘onwaarschijnlijke’ tegenkandidaat was voor Hillary. En dat ‘Team Hillary’ er willens en wetens op had aangestuurd dat Trump de tegenkandidaat bij de ‘Republikeinen’ zou worden. Omdat men bij ‘Team Hillary’ dacht dat ze met twee vingers in haar neus zou winnen van die flamboyante, narcistische vastgoedmagnaat. En ik verwees u toen al naar artikelen waarin werd gesuggereerd dat het één groot, doortrapt ‘complot’ was. Dat Trump helemaal geen enkele intentie had om die verkiezingen te winnen, maar het op een akkoordje had gegooid met de Clintons, met wie hij jarenlang erg innig was. Met andere woorden: Meer ‘Showbizz’ en ‘Entertainment’ dan politiek. En Michael Wolff bevestigt dat op overtuigende wijze, naar mijn smaak. Zij het dat hij die 'Clinton'-invalshoek niet benoemt, maar Trump ziet als de 'gewiekste zakenman' die hoopte er zakelijk garen bij te spinnen als hij de 'verliezende kandidaat' zou zijn. (En ja, ik heb het boek zelf gelezen).
De keuze van Trump voor Bannon als adviseur, en anderen in zijn ‘Team’ die gezien werden als ‘extremisten’ binnen de ‘Republikeinse’ partij, of complete ‘outsiders’, met inbegrip van Michael Flynn als criticus van het ‘Midden-Oosten’-beleid van de ‘Atlanticus’ Obama, leek een garantie voor falen van de campagne. Daarbij knalde Trump van links naar rechts over het beeldscherm met uitspraken die complete volksstammen gegarandeerd van hem zouden vervreemden. ‘Mainstream’ gaf geen cent voor zijn kansen. De enigen die meenden dat Trump de volgende bewoner van het ‘Witte Huis’ zou zijn, waren Bannon, de redactie van ‘Infowars’, en buitenbeetjes als Roger Stone, en Scott Adams, bekend van de ‘Dilbert’-cartoons, waar ik enkele malen naar heb verwezen in mijn eigen beschouwingen. Want ook ik meende dat Trump het zou gaan redden. Simpelweg omdat zoveel Amerikanen hun buik vol hebben van ‘Washington’. En niet omdat ze Trump zo’n veelbelovende president vonden.
Als Wolff schrijft dat Melania huilde bij de overwinning van haar man, maar niet van vreugde. En dat Trump jr zag dat zijn vader ‘lijkbleek’ werd toen het tot hem doordrong dat hij gewonnen had, kan ik mij daar dus zeker iets bij voorstellen. Op dat moment stond hij op een splitsing, met twee uitermate onaantrekkelijke opties. Zich overgeven aan Bannon en Flynn, en anderen in die entourage, omdat ze uiteindelijk toch slimmer bleken dan hij zelf, maar dan zou hij de geschiedenis in gaan als een ‘revolutionair’, terwijl zijn plannen juist waren geënt op continuïteit, via Hillary als president. Of hij moest Bannon en consorten zien te lozen, en een weg terug zien te vinden.
‘Russia-Gate’ past dan in dat plaatje als de ‘verzekeringspolis’ van ‘Team Hillary’, voor het geval Trump haar zou ‘verlinken’ door te winnen. En zoals we nu weten gingen die tentakels van ‘Team-Hillary’ tot diep in de FBI. Maar Trump was geen verrader, hij kon het eigenlijk niet helpen dat hij, ondanks al zijn pogingen om te verliezen, toch won. Hij sleepte zijn halve familie het ‘Witte Huis’ binnen, alsmede een waslijst Generaals en Bankiers, in de hoop Bannon c.s. te kunnen ‘neutraliseren’. Flynn kreeg al meteen een schop, omdat Netanyahu zijn inzichten niet deelt, en Trump dwong om te kiezen voor zijn schoonzoon, die fanatiek zionist is, en voorheen 'Democraat' was. En zelf ook ambities heeft ooit president te worden. Of anders zijn vrouw, Ivana. Het was die schoonzoon die Flynn in het pak had genaaid, door hem te instrueren de Russische ambassadeur te vragen het Russische veto te gebruiken in de Veiligheidsraad, waar een motie dreigde te worden aangenomen waar Netanyahu niet mee uit de voeten kon.
Bannon hield het iets langer vol. Bij zijn ontslag gaf hij te kennen Trump te zullen blijven ‘steunen’. En dat zegt hij nu, na het verschijnen van dit vernietigende boek van Wolff nog steeds. Maar laat mij Guus Valk en andere ‘White-House-Watchers’ even uit de droom helpen: Met ‘helpen’ bedoelt Bannon dat hij alles in het werk zal stellen om Trump te herinneren aan zijn verkiezingsbeloften. En waar mogelijk hem te dwingen die na te komen. Niet ‘helpen’ zoals je een vriend helpt. En zeer zeker niet in die zin dat hij Trump zal helpen de transitie naar ‘Deep State Management’ te voltooien, zodat er effectief geen verschil meer zal zijn tussen Trump en Hillary, behalve optisch.
Ze mochten willen in de Verenigde Staten dat ‘de Russen’ zich met hun interne aangelegenheden hadden bemoeid! En met het ‘Vuile Weer’ dat er nog aan zit te komen, is deze vergaande bestuurlijke chaos geen opsteker.